Εχει κάποιες πρωτιές η αποχώρηση από τον ΣΥΡΙΖΑ της ομάδας που βαφτίστηκε Ομάδα Αχτσιόγλου. Πρώτον, για πρώτη φορά επώνυμα και έμπειρα στελέχη διαπιστώνουν και ανακοινώνουν το τέλος του κόμματός τους, που έγινε κάτι άλλο, ξένο και εχθρικό, έχασε την ψυχή του, μεταμορφώθηκε εκ βάθρων κυριολεκτικά εν μια νυκτί. Και μόνο επειδή πρόεδρός του εκλέχτηκε από τη βάση κάποιος «διαφορετικός». Γιατί τίποτε άλλο δεν άλλαξε – πρόσωπα, μέλη, όργανα, διαδικασίες. Δεύτερον, για πρώτη φορά επώνυμα στελέχη κόμματος, αριστερού μάλιστα, ενημερώνουν όχι το κόμμα και τα όργανά του, αλλά τον πρόεδρο του αστικού κοινοβουλίου ότι κάνουν δικό τους καπετανάτο. Εν ονόματι των αρχών και των αξιών της Aριστεράς!
Το τρίτο –και ίσως πιο ενδιαφέρον– είναι ότι η ομάδα αυτή των στελεχών φέρει το όνομα μιας βουλευτή, πρώην υπουργού, η οποία διεκδίκησε την ηγεσία του κόμματος, πέτυχε ένα ψηλό ποσοστό στην αποτυχία της, αλλά απουσιάζει από τις τελευταίες θεατρικές εμφανίσεις της διάσπασης. Δεν είναι αυτή που προσέρχεται στη Βουλή για να δηλώσει το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αναλαμβάνει επικεφαλής της νέας κίνησης, δεν υπάρχει παρά ως υπογραφή στα κείμενα που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Η Εφη Αχτσιόγλου, εν ολίγοις, χαρίζει το όνομά της σε μια διάσπαση που απασχολεί και θα απασχολήσει σοβαρά τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και το πολιτικό σύστημα, πιθανόν και την Ιστορία, αλλά άλλοι σηκώνουν τη σημαία της.
Στην περιπέτεια της Εφης απεικονίζεται η κατάληξη κάποιας ή κάποιου που ονειρεύτηκε να γίνει κάτι πέρα από τις δυνατότητές του. Μια ξύλινη προεκλογική εκστρατεία, μια σειρά άνευρες δημόσιες εμφανίσεις, η ραστώνη της βεβαιότητας ότι το κόμμα θα της παραδοθεί σαν ώριμο φρούτο και σε συνέχεια η «κούραση» που οδήγησε στην αποφυγή οποιασδήποτε ευθύνης και τελικά στην εξαφάνιση το έδειξαν καθαρά: Δεν κάνει γι’ αυτό που πήγε ή την έπεισαν να κάνει. Δεν το έχει. Δεν ήταν για τα κιλά της. Και πιο εύκολο της ήταν, όπως αποδείχτηκε, να ξεπλύνει έστω και κρυπτόμενη μια τραυματική διάσπαση, παρά να σηκώσει το βάρος του ρόλου που της ανέθεσαν οι ίδιοι οι ψηφοφόροι της: να «σώσει» το κόμμα.
Δεν το «έσωσε» το κόμμα η Αχτσιόγλου. Κι αφού δεν το «έσωσε», αποφάσισε να βάλει την υπογραφή της στη ληξιαρχική πράξη του θανάτου του για να πανηγυρίζουν τώρα όλα τα ΜΜΕ της διαπλοκής: «ΣΥΡΙΖΑ τέλος», «The end» κ.λπ. Ενα ξεφάντωμα κρυφοδεξιών, δεξιών και ακροδεξιών κλακαδόρων γύρω από το όνομά της. Γιατί η πολιτική είναι μεγάλη πόρνη – δεν ξέρει από προθέσεις, περίεργους αλγόριθμους και τουαλέτες Zeus+Dione. Ξέρει ποιον ωφελείς και ποιον βλάφτεις. Και οι άνθρωποι που πίστεψαν στην Αχτσιόγλου με βάση τον όντως έντιμο πρότερο βίο της μένουν με τον μουτζούρη του Μαραντζίδη και το φάντασμα της Δαμανάκη τελικά: Αχ Εφη, αχ μωρέ Εφη, από σένα περιμέναμε πολλά…
