Εδώ νοσοκομείο… εδώ νοσοκομείο.
Σας μιλάει η μαχητική ένωση γιατρών όλης της χώρας. Αδέρφια μας πολίτες… είμαστε άοπλοι. Χρειαζόμαστε επειγόντως προσωπικό, χημικά αντιδραστήρια για τεστ, χρειαζόμαστε ΜΕΘ, απαραίτητες επάλξεις για τη μάχη που δίνουμε. Αδέρφια μας πολίτες, στείλτε ομαδικό μήνυμα στο 13033 προτού η τελευταία Αντιγόνη κάθε σπιτιού δεν θα μπορεί να θάψει μήτε αδέρφια μήτε γονείς.
Εδώ Πολυτεχνείο… εδώ Πολυτεχνείο. Σας μιλά ένας στρατός 6.000 ματατζήδων. Είμαστε οπλισμένοι και εκπαιδευμένοι στο να κόβουμε πρόστιμα σε γυναίκες που αφήνουν λουλούδια στα κάγκελα. Εδώ Πολυτεχνείο. Εμείς δεν έχουμε διαβάσει τους στίχους του Ελύτη «όταν ακούς τάξη, ανθρώπινο κρέας μυρίζει». Εμείς ασπαζόμαστε την άποψη του Βορίδη και του προϊσταμένου μας για την αναγκαστικότητα του ξύλου στην αμερικανική πρεσβεία, στα Σεπόλια, σε κάθε γειτονιά.
Ανάμεσα λοιπόν σε ένα ΕΣΥ που παραπαίει προτού ακουστεί ο γδούπος της οριστικής κατάρρευσης και μια αστυνομία που συνωστίζεται για να εφαρμόσει το μακιαβελικό σοκ και δέος κύλησε η φετινή 17 Νοέμβρη. Στο μεταξύ εκπρόσωποι και αρχηγοί κομμάτων αποζητούσαν τη χαμένη φωτογένεια της επετείου. Κατέθεσαν στεφάνια αλφαδιάζοντας τους κοινωνικούς αγώνες με την πολιτική ορθότητα που διδάσκεται στο Χάρβαρντ και στο London School of Economics. Κάποιοι πολίτες σε πείσμα των καιρών ανέβασαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υλικό για το νόημα της μέρας και οι παλιοί αγωνιστές σε live streaming με τις μνήμες τους θυμήθηκαν το enfant terrible που υπήρξαν στα νιάτα τους. 47 χρόνια πέρασαν από το «Ελλάς Ελλήνων χριστιανών» για να φτάσουμε στο «Ελλάς Ελλήνων εγκλείστων». Μεσολάβησε η μόδα του ιστορικού αναθεωρητισμού που αμφισβήτησε τα γεγονότα της εξέγερσης, οι καβγάδες περί ιδιοκτησίας, η δαχτυλοδειχτούμενη μειοψηφία που εξαργύρωσε αδρά τη συμμετοχή της. Ωστόσο το ανθεκτικό γονίδιο του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» και της συνταγματικής εκτροπής επανέκαμψε δριμύτερο, σε μια σύγχρονη βερσιόν αθλιότητας.
Ο ιός είναι το τέλειο άλλοθι για την καταστολή, τη φτωχοποίηση, τη νέα τάξη πραγμάτων. Και όσο υπαρκτός είναι ο Covid, άλλο τόσο υπαρκτός είναι και ο προ των πυλών τέλειος αφοπλισμός του ιδεολογικού μας οπλοστασίου. O κόσμος φέρνει βόλτα τη ζωή με δόσεις, ρυθμίσεις και επιδόματα για να απεξαρτηθεί από τον εθισμό του μισθού. Ο εκκωφαντικός κρότος από τις ερπύστριες μετακόμισε μέσα μας. Είναι πλέον ο βροντερός ήχος της αγωνίας πως θα πεθάνουμε αβοήθητοι, πως οι φοιτητές που κάποτε διψούσαν για ζωή και ελευθερία και ήθελαν να αποδράσουν από τη γύψινη πραγματικότητα ανήκουν πλέον στις ευπαθείς ομάδες.
Η πανδημία αυτή κάποτε θα τελειώσει, όμως ο φόβος της μεταδοτικής ασθένειας θα έχει ριζώσει και θα επανέρχεται ανά τακτά διαστήματα. Μην πίνεις, μην καπνίζεις, μην ξενυχτάς, μην αντιδράς, μείνε μόνος, stay safe. Oι νέες γενιές θα μεταλλαχθούν σε υγιεινιστές αποστειρωμένους σε ένα πλήρως ανασφαλές εργασιακό περιβάλλον, με ακρωτηριασμένα συναισθήματα, κλονισμένο ψυχισμό και τέλεια άγνοια της αληθινής ζωής. Οι κυβερνώντες από την άλλη ζουν με φρενίτιδα το μεγάλο φαγοπότι, τους μεταμοντέρνους χριστουγεννιάτικους στολισμούς που λειτουργούν ως εντομοαπωθητικά για τρωκτικά και κατσαρίδες.
Aν πάντως είχαν επιτραπεί οι πορείες, μαζί με τα θύματα του Πολυτεχνείου θα έπρεπε να τιμηθούν και οι γιατροί. Νεκροί και ζωντανοί.
H Χρύσα Κακατσάκη είναι φιλόλογος ιστορικός Τέχνης
