Να το ξεκαθαρίσω εξ αρχής: Η συμφωνία των Πρεσπών είναι μια μοναδική ευκαιρία για να «κλειδώσει» η χώρα τη γεωπολιτική της ασφάλεια, την ενεργειακή της επάρκεια και την οικονομική της αυτοτέλεια, τις επόμενες δεκαετίες αφού θα γίνει ο βασικός ενεργειακός και διακομιστικός κόμβος προς την υπόλοιπη Ευρώπη.
Ταυτόχρονα θα καταστεί ηγετική δύναμη στην περιοχή και θα ανακόψει τον τουρκικό επεκτατισμό στα Βαλκάνια και φυσικά τις όποιες βλέψεις του Ερντογάν σε Αιγαίο και Κύπρο. Απλά διότι ουδείς δεν θα επενδύσει στα μεγάλα, πρωτίστως ενεργειακά, project στην περιοχή αν πρώτα δεν κλειδώσει στρατιωτικά την ασφάλειά της.
Όμως εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε. Η Ελλάδα είναι ένα μικρό χωριό όπου πολιτικές και οικονομικές ελίτ λειτουργούν με τη λογική «κάλλιο πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη».
Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν στην πΓΔΜ. Και εκεί και εδώ οι ίδιες ελίτ επιχειρηματολογούν κατά της συμφωνίας με το σκεπτικό ότι παραδίδει τα κλειδιά της χώρας τους στην άλλη πλευρά. Η Ελλάδα στην πΓΔΜ και η πΓΔΜ στην Ελλάδα! Είπαμε εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε γέλασε. Και που να χάνουμε τώρα τα κλειδιά που τά ‘χαμε στο ζωνάρι δεκαετίες τώρα.
Στην ημεδαπή ο Πάνος Καμένος το τερμάτισε. Τερμάτισε την πολιτική υπομονή του Πρωθυπουργού. Το μήνυμα Τσίπρα ότι δεν θα δεχθεί καμία διγλωσσία ή προσωπικές στρατηγικές δείχνει το τέλος του δρόμου. Ακόμη χειρότερα (για τον Καμένο) η ανάληψη του ΥΠΕΞ από τον Αλέξη Τσίπρα ένα μόνο πράγμα μπορεί να σημαίνει: ότι η αμφισβήτηση της συμφωνίας των Πρεσπών, έστω και λεκτική, θα είναι ευθεία αμφισβήτηση του πρωθυπουργού. Τόσο απλά. Στην Τρίτη προσπάθεια καίγεσαι, που λέγαμε μικροί. Και μετά πηγαίνει στη Βουλή και ζητά ο ίδιος ο Τσίπρας ψήφο εμπιστοσύνης για να ολοκληρώσει την τετραετία και τη συμφωνία των Πρεσπών. Για βάλτε στοίχημα αν θα τη λάβει!