Επειδή κινδυνεύω να χαρακτηριστώ «ανθρωποφάγος», να κάνω εκ των προτέρων την εξής διευκρίνιση: Είναι καθήκον μου να εκφράζω κριτική σε σημαντικά ζητήματα και να προστατεύω το δικαίωμα στη διαφορετική άποψη. Τώρα, λοιπόν, που χρησιμοποίησα τα λόγια του κ. Τσακαλώτου από τη διευκρινιστική ανάρτηση, μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα επί των απόψεων του πρώην υπουργού χωρίς την a priori στάμπα του «κανίβαλου» που δημοσιεύει τη συνταγή του.
Δεν ξέρω ποια κίνητρα οδήγησαν τον Ευκλείδη Τσακαλώτο στις δηλώσεις περί δικής του ταξικής αυτοπεποίθησης έναντι της ανασφάλειας του Αλέξη Τσίπρα. Δεν ξέρω, επίσης, γιατί κρίνει σκόπιμο να «ζυγίσει» δημοσίως τον πρόεδρο του κόμματος που ανήκει για να τον παρουσιάσει ως «υπόδειγμα δημοκρατίας μπροστά στον Βαρουφάκη» ή στρατηγικά ανεπαρκή. Ξέρω, όμως, ότι η πολιτική πλάστιγγα του πρώην υπουργού κλίνει προς τον ελιτισμό της νομενκλατούρας, ο οποίος σερβίρεται ως προσωπικό επίτευγμα λόγω ταξικής αποστασίας ή αστικής αυτοπεποίθησης. Ό,τι προτιμά κανείς.
Όχι, δεν πρόκειται για δίκη προθέσεων. Γι΄ αυτό και δεν χρειάζεται εκτενής περιγραφή της αντίφασης του αστικού κομπασμού από τον επικριτή των ανισοτήτων ή της έκπληξης για τον πελατειασμό της κυβέρνησης Μητσοτάκη από τον πολιτικό που αγνοεί τον όρο διαπλοκή, λες και δεν αποτελεί τρόπο επίτασης των ανισοτήτων μέσω αναδιανομής του πλούτου από κάτω προς τα πάνω. Εν προκειμένω, το ζήτημα είναι ότι ο χρονισμός που επέλεξε να πει όσα είπε ο κ. Τσακαλώτος στην «Καθημερινή» είναι πολύ συγκεκριμένος.
Στην κεντρικοπολιτική κονίστρα, η φθορά της κυβέρνησης και προσωπικά του πρωθυπουργού είναι ορατή και δημοσκοπικά μετρήσιμη. Πανδημία, ακρίβεια, «στραγγαλισμός» του κράτους δικαίου και διαχειριστική αποτυχία του επιτελικού κράτους είναι χαίνουσες πληγές για το Μαξίμου. Προχώρησε ο πρώην υπουργός σε αυτές τις μειωτικές αναφορές κατά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ για να «παλαντζάρει» την κριτική ή για να γίνει αντίβαρο του Γιώργου Κύρτσου; Σαφώς και όχι.
Σε εσωκομματικό επίπεδο, η πρόταση Τσίπρα για εκλογή προέδρου και Κεντρικής Επιτροπής από τα μέλη έχει θέσει μία ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή. Δεν είναι προϊόν της ποικιλίας των περιστάσεων ότι στέλεχος της «ομπρέλας» έθεσε ζήτημα ψηφοφορίας όταν ο πρόεδρος του κόμματος διατύπωσε τη σκέψη να συζητηθεί η πρότασή του από τη βάση και να επιστρέψει εμπλουτισμένη. Ίσως, ο κ. Τσακαλώτος να καταψήφισε την ενδυνάμωση του ρόλου των μελών επειδή πρόκειται για συντρόφους με αστική ανασφάλεια. Ίσως και όχι.
Το σίγουρο είναι πως ο πρώην υπουργός αποφάσισε να τραβήξει την κουρτίνα της αστικής αυτοπεποίθησης τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σε ένα κομβικό δίλημμα. Είτε θα αρχίσει με συγκροτημένους όρους η προσπάθεια αντιστοίχισης του εκλογικού ποσοστού που καταγράφηκε τον Ιούλιο του 2019 με την κομματική βάση, είτε θα προχωρήσει ως αποστειρωμένο συλλογικό υποκείμενο που αρέσκεται στην ομφαλοσκόπηση, στην τεχνοφοβία και στη διατήρηση αποστάσεων ασφαλείας από αυτούς που λογίζονται ως ψηφοφόροι και τίποτα παραπάνω.
Η πρόταση Τσίπρα αναγκάζει τον κ. Τσακαλώτο να απευθυνθεί σε ανθρώπους που έμαθαν γράμματα σε σχολεία ή κολέγια που δεν ιδρύθηκαν τον 14ο αιώνα προκειμένου να διεκδικήσει την ψήφο τους για την Κεντρική Επιτροπή. Θα αντιμετωπίσει πρόβλημα εκλογής ο πρώην υπουργός; Και πάλι, όχι. Δεν είναι σίγουρο, όμως, ότι το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα στελέχη που αντιλαμβάνονται την απεύθυνση στη βάση ως αποτέλεσμα συστημικής μετάλλαξης, αρχηγοκεντρικής διαμόρφωσης ενός κόμματος που έχει τον ίδιο πρόεδρο εδώ και 14 χρόνια, αλλά και εργαλείο που θα οδηγήσει σε μία σύγχρονη εκδοχή του pasokification τη στιγμή που τασικά ακκίσματα με μεταμελημένα εκσυγχρονιστικά στελέχη είναι μέρος του εσωκομματικού modus operandi.
Για μην μακρηγορώ, ο αριστερίστικος ελιτισμός της Οξφόρδης και η εκ του ασφαλούς αστική αυτοπεποίθηση των μετοχών στη Morgan Stanley είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αποκρυσταλλωθεί ποιοι και γιατί ανθίστανται στον ενεργό ρόλο της βάσης. Σίγουρα, όχι της κομματικής. Εκτός κι αν απορρίψουμε τα λόγια του Λένιν για τον ρόλο του κόμματος που «δίνει τη μάχη για την κατάκτηση της πλειοψηφίας μακριά από φλύαρους επαναστατισμούς» επειδή ο Βλαδίμηρος δεν σπούδασε σε κολέγιο με έτος ίδρυσης το 1341.
ΥΓ. Επειδή η καραμέλα της «ανθρωποφαγίας» έχει ημερομηνία λήξης, ας κατατεθεί ένα ψήφισμα στο επικείμενο συνέδριο για τον ορισμό της. Εκτός κι αν αποφασιστεί συλλογικά ότι αποτελεί τασικό προνόμιο. Οπότε, όταν θίγονται τα δικαιώματα «εσωκομματικών αντιπάλων» μπορεί να γίνεται χρήση της, αλλά σίγουρα όχι επίκλησή της.
