Χειροπιαστός είναι ο κόσμος μάτια μου…. κανείς δεν περπατά πάνω σε νερά», έγραφε η Μάρω Βαμβουνάκη. Μόνο που υπάρχει κάποια στιγμή που ο απλός κόσμος φτάνει από το «εγώ» στο «εμείς» επειδή έσκασε, επειδή δεν πάει άλλο βρε αδελφέ κι επειδή με κάποιους πρέπει να το μοιραστεί .
Μία στιγμή που το συλλογικό, όπως οφείλει, αφήνεται στην αφρισμένη θάλασσα των συναισθημάτων, που ακόμη και η ψευδαίσθηση του «όλοι μαζί μπορούμε» που θά ’λεγε κι ο θαυμαστής του ατομικού και διαπρύσιος πολέμιος του συλλογικού ΣΚΑΪ, αρκεί για να ξεχαστεί ακόμη και η διάψευσή των προσδοκιών ολάκερης ζωής.
Δεν γνωρίζω τι μπορεί να οδηγεί κάποιους συνανθρώπους μας να στέκονται απέναντι σε αυτό, για την ακρίβεια έχω κάποιες απαντήσεις για το τι φτιάχνει τους Αδώνηδες αυτού του τόπου, αλλά όπως πρέπει να γίνεται πάντα στη ζωή τα ελάσσονα θα πρέπει να κάνουν χώρο στα μείζονα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας ήταν τυχερός γιατί ίσως άθελά του, ίσως ηθελημένα (ο χρόνος θα δείξει), έδωσε την ευκαιρία σε έναν προδομένο και ταλαιπωρημένο, από ένα βαθύτατα άδικο, ταξικό και αναξιοκρατικό κράτος κι από μια Ευρώπη που από όραμα κατάντησε δυνάστης, λαό να πει ένα ακόμη «όχι».
Και το είπε με συντριπτική πλειοψηφία πριν από δύο χρόνια. Στις 3 Ιουλίου του 2015. Το είπε μάλιστα κόντρα σε Θεούς και δαίμονες κι αυτό του δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία. Κόντρα στους εκβιασμούς της τότε Τρόικας, απέναντι σε ολόκληρο τον πλανήτη και τα κυρίαρχα ΜΜΕ και κόντρα σε ένα έξαλλο ημεδαπό καταστημένο που έδωσε και δίνει μέχρι και σήμερα τον τόνο με κάθε θεσμικό και παραθεσμικό ιμάντα εξουσίας όπου και όποτε μπορεί.
Ο Αλέξης Τσίπρας την πλήρωσε αυτή του την αποκοτιά. Γιατί μία εβδομάδα μετά υπέγραψε μία συμφωνία που στο μεγαλύτερό μέρος της ο Ελληνικός λαός του είπε να μην υπογράψει. Και μετά ο Ελληνικός λαός διά της κάλπης βροντοφώναξε καλύτερα αυτός κι ας με πρόδωσε παρά εκείνοι που έχουν την ιδιοκτησία των μνημονίων και το διαφημίζουν κι όλα.
Κι από τότε πορευόμαστε μαζί στη μνημονιακή μας πραγματικότητα. Οι Ευρωπαίοι και οι ημεδαποί Μπογδάνοι ίδιοι κι απαράλλακτοι, εμείς προσπαθώντας να αντιμετωπίσουμε τα χρειώδη κι ο Αλέξης Τσίπρας αναζητώντας την πολύτιμη ισορροπία μεταξύ του «Την καμήλα δεν θα την φορτώνανε αν δεν γονάτιζε» και του «Η καμήλα αν θέλει γαϊδουράγκαθα, ας μακρύνει το λαιμό της».
