Ρωμαίος και Ιουλιέτα, η γνωστή ιστορία αγάπης του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. All time classic. Να όμως, που στο κλασικό σαιξπηρικό έργο μπορεί να εισβάλλουν… graffiti, ρούχα sportswear και φωτόσπαθα; Τα βλέπουμε όλα αυτά στην παράσταση «Ρωμαίος και Ιουλιέτα: Straight outta Verona» που σκηνοθετεί η Έλενα Μαυρίδου.
Την θρυλική ιστορία του απόλυτου έρωτα διηγείται το υπηρετικό προσωπικό των Καπουλέτων: ο Πέτρος και η Παραμάνα. Η Έλενα Μαυρίδου, ως συνήθως στις παραστάσεις χρησιμοποιεί τις μάσκες, που δίνουν μια ιδιαίτερη αίσθηση και ταυτότητα. Έχει άλλωστε, μελετήσει και ερευνήσει πολύ το θέμα της χρήσης μάσκας στην υποκριτική.
Αυτή τη φορά, τα ζητήματα που επιχειρεί να θίξει η σκηνοθέτης του θεάτρου «Χώρος» είναι ταξικά: «Η κοινωνία μας σήμερα βρίσκεται κατακερματισμένη σε αντιμαχόμενα πεδία εξουσίας και πλούτου, όπως η κοινωνία των Καπουλέτων και των Μοντέκων. Ακόμη και ο έρωτας είναι ζήτημα πολιτικό», μας λέει.
Αντί συνέντευξης, επιλέξαμε με τους δύο πρωταγωνιστές της παράστασης «Ρωμαίος και Ιουλιέτα: Straight outta Verona», τον Δημήτρη Μανδρινό (Ρωμαίος) και τη Χριστίνα Μαριάνου (Ιουλιέτα), να γράψουν μια φανταστική επιστολή στο … “alter ego” τους, δηλαδή στους ήρωες που υποδύονται. Τι θα ήθελαν να πούνε άραγε στον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα;
Του Δημήτρη Μανδρινού
«Αγαπητοί Ρωμαίο και Ιουλιέτα,
Αντιμετώπισα κάποιες δυσκολίες κι έτσι καθυστέρησε να σας βρει αυτό το γράμμα. Δεν ξέρω, βέβαια και πόσο νόημα έχει να βιάζεται κανείς με τους πεθαμένους. Όπως και να ‘χει όμως, ελπίζω τώρα που παραδόθηκε να σας βρίσκει καλά το γράμμα μου. Ή έστω αναπαυμένους. Είναι το λιγότερο που μπορώ να ζητήσω.
Αναρωτιέμαι πού να είστε. Σκέφτομαι πως από πάντα θαύμαζα την τόλμη σας. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία. Και τώρα ψάχνω να βρω προς τα πού να κοιτάξω, πού να στρέψω το κεφάλι μου για να σας δω· να σας απευθυνθώ. Κάποιοι πιστεύουν πως ήσασταν κομμάτι μόνο μιας φαντασίας, πως μόνο αυτή σας έντυσε με σάρκα, αλλά εγώ είμαι πεπεισμένος ότι εσείς υπήρξατε στα αλήθεια στη Βερόνα. Συν-υπήρξατε με ορμή και θράσος. Κάποτε, μια τύχη ή μια ατυχία -όπως θέλει την ονομάζει κανείς- σας τοποθέτησε στην ίδια συγκυρία. Πρώτα σας ένωσε και μετά σας σκότωσε. Την ίδια στιγμή στον ίδιο τόπο.
Σκέφτομαι ακόμα, Ρωμαίο, πώς θα ήταν αν δεν είχες βιαστεί να πιεις το δηλητήριο. Λίγο αν περίμενες και ζούσατε και οι δύο. Ξέρω όμως πως είναι αδύνατες δεύτερες σκέψεις σαν και αυτή. Οι εκτάσεις σας είναι άλλες. Εσείς είστε παρόρμηση και ένστικτο. Άσε που αν δεν πίνατε φαρμάκι, θα ζούσατε τότε, ναι, αλλά όχι τώρα. Η ιστορία σας ποτέ δεν θα έφτανε στα αυτιά μας. Ίσως να μην πήγε στράφι, λοιπόν, αυτή η θυσία. Μπορεί μάλιστα, υπό ένα πρίσμα άλλο, να πήρε και τον καλύτερο δρόμο. Της αθανασίας.
Από το δύο χιλιάδες εικοσιτρία,
Σαιξπηρικούς χαιρετισμούς,
Δημήτρης Μανδρινός»
Της Χριστίνας Μαριάνου
«Γράφω σε μένα, γράφω σε εσάς, και πάλι σε μένα, και στο σύμπαν, για να πω ευχαριστώ. Ευχαριστώ για αυτήν την ακτινοβολία. Ευχαριστώ για όλες αυτές τις φράσεις που υπερασπιστήκατε και φωνάξατε στον ουρανό, στη γη, ο ένας στον άλλον και με τα χέρια σας αγγίζετε τις ψυχές όλων αυτών που έχουν το θάρρος να σας ακούσουν. Μιλώ σε μένα μέσα από εσένα για εμένα. Μιλώ για την καρδιά και τον χτύπο που με γενναιότητα και με αμέριστη ανιδιοτέλεια μας ψιθυρίσατε, γιατί οι μεγάλες αλήθειες λέγονται ψιθυριστά.
Σε αυτόν τον κόσμο, για όσο κρατήσει η ζωή, αν ακούσεις με ησυχία, την καρδιά σου, θα μάθεις να είσαι ελεύθερος. Να έχεις θάρρος και πίστη. Να έχεις φως, δύναμη, ορμή και να τρέχεις στο μονοπάτι της ζωής μόνο και μόνο γιατί το σώμα σου ξέρει να αγαπά, να θυμάται και να εμπνέεται. Ευχαριστώ που γεννηθήκατε, και θα ταξιδεύετε στο συνειδητό και στο ασυνείδητο, στα όνειρα και σε κάθε έρωτα αυτής της ζωής».
Info Θέατρο «Χώρος» (Ορφέως και Πραβίου 6-8), κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00
Ερμηνεύουν: Δήμητρα Κούζα, Γιάννης Καράμπαμπας, Δημήτρης Μανδρινός, Χριστίνα Μαριάνου, Στέργιος Κοντακιώτης, Πέτρος Αλαφούζος
