Η είδηση: Άγνωστοι πέταξαν δύο συμμετέχοντες στο gay pride της Θεσσαλονίκης στη θάλασσα.
Από το Σάββατο που έγινε γνωστή η είδηση και οι δράστες παραμένουν άγνωστοι σκέφτομαι πόσο εμείς οι Αθηναίοι αγαπάμε τη Θεσσαλονίκη.
Ποια Θεσσαλονίκη όμως;
Με τον κίνδυνο να κατηγορηθώ για γενικεύσεις τολμώ να πω ότι η «Θεσσαλονίκη» που έχει αγιοποιηθεί από τους …υπόλοιπους που αγαπάμε τις μουσικές, το φεστιβάλ, την αύρα αυτής της πόλης, που έχουμε αδέλφια από επιλογή – κολλητούς δηλαδή – δεν έχει καμία σχέση με την «κανονική» Θεσσαλονίκη.
Μια σκυλομάνα, μια πόλη που έβγαζε Ψωμιάδη, μια πόλη που κατέδιδε τους Εβραίους στους ναζί, το “μαγαζάκι” του Άνθιμου. Είναι και αυτά η Θεσσαλονίκη.
Προφανώς όχι όλη η πόλη, ούτε όλοι οι Θεσσαλονικείς είναι σ’ αυτή την κατηγορία των θρησκόληπτων, των φανατικών, των νεοναζί (είδος που ευδοκιμεί σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας), των ομοφοβικών.
Εκείνο που ανάγλυφα σχηματίστηκε στο κεφάλι μου με αφορμή την είδηση της επίθεσης εναντίον δύο ανθρώπων που συμμετείχαν στην παρέλαση του gay pride – που δεν ξέρουμε καν αν ήταν ομοφυλόφιλοι ή απλώς συμμετείχαν γιατί έτσι ήθελαν – είναι ότι όλοι εμείς που δεν είμαστε ομοφοβικοί, που θεωρούμε ότι οι πρόσφυγες δεν φταίνε για όσα υφίστανται, που είμαστε ανεκτικοί σε ιδέες και συμπεριφορές – πλην των φασιστών της Χρυσής Αυγής και των νεοναζί της διπλανής πόρτας – είμαστε μια μικρή πλειοψηφία.
Η Θεσσαλονίκη είναι η αφορμή. Θεσσαλονίκη δεν είναι τελικά ο Αγγελάκας, ο Ιωάννου, ο Πεντζίκης ή ο Χριστιανόπουλος, ο Παυλίδης και ο Σαββόπουλος. Αυτοί είναι ακριβώς η επιβεβαίωση αυτού που πιστεύω: Η μειοψηφία, η εξαίρεση του κανόνα. Κι αυτή «εξαίρεση» δεν μπορεί να ξεπλύνει την ντροπή της πόλης. Κάθε πόλης!
Υ.Γ.
Θα εξακολουθήσω να πέφτω από τα σύννεφα για κάθε μισάνθρωπη συμπεριφορά όσο κι αν (πιστεύω ότι) παραμένω ρεαλιστής. Είναι θέμα προσωπικής ψυχολογικής επιβίωσης.
