Μπορεί να γράφουν οι εφημερίδες, να λένε οι τηλεοράσεις, να ανακοινώνουν τα κόμματα, αλλά συνήθως η αλήθεια καταγράφεται εξαπίνης. Σαν εκείνο που βγαίνει από το ντους γυμνός και ανακαλύπτει πως στο μέχρι πριν από λίγο άδειο σαλόνι, υπάρχουν και άλλοι.
Στις δύο φωτογραφίες, δύο αστυνομικοί, χαιρετούν υπηρεσιακά δύο επιχειρηματίες. Υποβάλουν τα σέβη τους και δηλώνουν την υπακοή τους. Ο χαιρετισμός αυτός επιβάλλεται μόνο απέναντι σε ανωτέρους τους ή θεσμικά πολιτικά όργανα.
Είναι ο Βαγγέλης Μαρινάκης και ο Ιβάν Σαββίδης, θεσμικά όργανα του κράτους; Φυσικά και δεν είναι. Αλλά ο αστυνομικός, ως αδιόρατο γρανάζι της εξουσίας, που καταλαβαίνει ποιος την ασκεί και την εκφράζει, ποιος είναι το πραγματικό αφεντικό ή ενδεχομένως και ο ευεργέτης του, ξέρει καλύτερα από τον καθένα ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο που θα έλεγε και ο Καραμανλής ο Πρώτος από την Πρώτη Σερρών. Και φυλάγεται. Αυτά, για να μην έχουμε αυταπάτες και προσμονές
