Η δημοσιοποίηση και μόνο των Μέσων που χρηματοδοτήθηκαν με το πρόσχημα της καμπάνιας για τον κορονοϊό, έχει δημιουργήσει την πεποίθηση πως πρόκειται για ένα μεγάλο σκάνδαλο. Καταλαβαίνει οποιοσδήποτε τι θα προκύψει αν δημοσιοποιηθεί και πόσα εισέπραξαν όσοι εισέπραξαν.
Η χρηματοδότηση site που δεν υπάρχουν, δικτυακών τόπων που είναι μη ανιχνεύσιμοι και με μοναδικό αναγνώστη τους τον ιδιοκτήτη τους, η διοχέτευση χρήματος σε Μέσα φαντάσματα και σε μαύρες τρύπες ή και πρόσωπα προσωπικότητες μιας άθλιας επικαιρότητας, οδηγούν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα. Το δημόσιο χρήμα χρησιμοποιείται ως λιπαντικό σε μηχανισμούς άσχετους με ένα δημοκρατικό κράτος.
Η κοινή γνώμη έχει κάθε δικαίωμα να ζητά διαφάνεια και να απαιτεί εξηγήσεις. Αν δεν δίνονται, τότε ο πολίτης νομιμοποιείται να αναρωτηθεί τι γίνεται. Γίνεται το δημόσιο χρήμα, μαύρο χρήμα άνομων συμφερόντων; Γίνονται αυτοί που έχουν την υποχρέωση να υπηρετούν μέσα από κυβερνητικές θέσεις το δημόσιο συμφέρον, προαγωγοί ύποπτων συμφερόντων; Μήπως το χρήμα καταλήγει σε δικές τους τσέπες και γι αυτό επιβάλουν τη σιωπή;
Όσο υπάρχει άρνηση στο να υπάρξει διαφάνεια, η υποψία γίνεται δράκος που κατατρώει τη Δημοκρατία.
Εδώ και ώρες, στα δημοσιογραφικά γραφεία, κυκλοφορεί η πληροφορία πως γνωστός παρουσιαστής έχει πάρει ένα εκατομμύριο ευρώ για το site του, δια του διαφημιστικού προγράμματος Πέτσα. Η πληροφορία δεν μπορεί να διασταυρωθεί από την στιγμή που τα δεδομένα αυτά που έπρεπε να είναι σε κοινή θέα και δημόσιο έλεγχο, παραμένουν το επτασφράγιστο μυστικό μιας πολλαπλά ύποπτης πολιτικής . Ο υπουργός κύριος Πέτσας πρέπει να απαντήσει τώρα τι έδωσε και σε ποιους; Υπάρχουν εκατομμύρια φιλοδώρημα σε φίλιους δημοσιογράφους; Και όλα αυτά με το πρόσχημα την υγεία των πολιτών;
