Στο_x000D_
14ο Γυμνάσιο στα Καμίνια του Πειραιά στεγάζεται το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών_x000D_
Πειραιά, το οποίο απαρτίζεται από 32 εθελοντές διδάσκοντες και ένα σύνολο 43_x000D_
τάξεων με ελληνόγλωσσα και ξενόγλωσσα τμήματα.
Η πρωτοβουλία ξεκίνησε αρχικά για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, διευρύνθηκε, συνδέθηκε με τη γειτονιά και τους ανθρώπους της και έγινε αναπόσπαστο και πολύτιμο κομμάτι της.
Το σχολείο πλέον έχει και αρκετούς Ελληνες μαθητές. «Ο σπουδαστικός μας πληθυσμός είναι ανάμεικτος, η σύνθεση έχει αλλάξει μετά την κρίση. Υπήρξε μεγάλο ενδιαφέρον από Ελληνες προκειμένου να μάθουν ξένες γλώσσες, να κάνουν μαθήματα θεάτρου και πληροφορικής, με δεδομένο ότι δεν είχαν πλέον την οικονομική δυνατότητα να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Το σχολείο προσπαθεί να φέρει αυτούς τους ανθρώπους όσο το δυνατόν πιο κοντά. Δεν υπάρχει για εμάς διαφορά φύλου, θρησκείας, χρώματος, δέρματος, χώρας προέλευσης. Ολοι είναι μαθητές και σπουδαστές, σε όλους απευθυνόμαστε με τον ίδιο τρόπο» εξηγεί στο Documento ο Κώστας Κοκόσης, ένας από τους εθελοντές δασκάλους του σχολείου.
Πρόκειται για ζωντανή και ανοιχτή πρωτοβουλία που θέλει να παρεμβαίνει, να μην κλείνεται σε τέσσερις τοίχους. «Το σχολείο θέλει οι ίδιοι οι μαθητές να συμμετέχουν σε δράσεις και εκδηλώσεις για τους μετανάστες. Οι σπουδαστές μας βοήθησαν σημαντικά όταν άρχισαν να φτάνουν στο λιμάνι οι πρώτοι πρόσφυγες και ανιδιοτελώς θέλησαν να προσφέρουν μεταφραστικές υπηρεσίες. Το σχολείο επισκέφτηκε χώρους, όπως η Αμυγδαλέζα, αλλά και άλλους στο Σχιστό και στον Σκαραμαγκά» προσθέτει.
Η σχέση που χτίζει καθημερινά το σχολείο με την κοινωνία είναι αμφίδρομη. «Η πρωτοβουλία μας έγινε σταδιακά κομμάτι της γειτονιάς. Εχουμε δεχτεί δωρεές από χαρτοπωλεία και άλλα μαγαζιά της περιοχής που μας προμηθεύουν με υλικό που έχουμε ανάγκη. Εξάλλου, δεν λαμβάνουμε χορηγίες, ούτε κρατική χρηματοδότηση. Υπάρχει αλληλεγγύη και ανταποδοτικότητα. Οταν έχουμε τη δυνατότητα, κάνουμε και εμείς δώρα σε σχολεία, όπως τετράδια, νερομπογιές, σχολικά είδη. Θα υπάρχουν πάντοτε βέβαια και αυτοί που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, αν όχι εχθρικά» υποστηρίζει ο Κώστας Κοκόσης.
Τα Καμίνια, αλλά και ευρύτερα ο Πειραιάς, είναι μια περιοχή με παράδοση στην προσφυγιά. Παρ’ όλα αυτά υπήρξαν σημαντικές απειλές, οι οποίες όμως υποχώρησαν τα τελευταία χρόνια. «Μέχρι το 2014 υπήρξαν απόπειρες εκφοβισμού των μαθητών μας. Πολλές φορές οι διδάσκοντες χρειάστηκε να συνοδέψουν μέχρι τα σπίτια τους τα παιδιά, τα οποία τις βραδινές ώρες ανησυχούσαν και φοβούνταν, καθώς είχαν δεχτεί επιθέσεις στο παρελθόν. Το αποκορύφωμα ήταν όταν γράφτηκαν στο σχολείο μας ρατσιστικά συνθήματα στους τοίχους, συνθήματα της Χρυσής Αυγής. Αλλες φορές μάς είχαν πετάξει νεράντζια και είχαν αποπειραθεί να σπάσουν τις πόρτες και τα παράθυρα και να πάρουν τους υπολογιστές μας. Ωστόσο, αυτά τα συμπτώματα εκφοβισμού και βίας έχουν μειωθεί τα τελευταία χρόνια και ελπίζουμε να μην επαναληφθούν» λέει στο Documento ο Κώστας Κοκόσης.
Το σχολείο απαρτίζεται αποκλειστικά από εθελοντές και οι δάσκαλοι νιώθουν απόλυτα ικανοποιημένοι που επενδύουν χρόνο και αγάπη σε αυτό το εγχείρημα. «Η αίσθησή μας είναι ότι παίρνουμε πολύ περισσότερα από αυτά που δίνουμε. Το σχολείο μας εξάλλου δεν παρέχει μόνο γνώσεις για την ελληνική γλώσσα και την ιστορία. Ταυτόχρονα, οι σπουδαστές αισθάνονται ασφαλείς στον χώρο μας. Γι’ αυτό συμμετέχουν στις εκδηλώσεις, τις εκδρομές, στα πολιτιστικά δρώμενα. Αισθάνονται το σχολείο σαν ένα ασφαλές καταφύγιο. Και φυσικά αυτό είναι και το δικό μας καταφύγιο» καταλήγει.
