Στα Λιπάσματα της Δραπετσώνας ανθίζουν όλα τα είδη μουσικής.
Λένε ότι τα καλύτερα παντρέματα γίνονται καλοκαίρι και μάλιστα σε κάποια παραλία. Αυτό ακριβώς συνέβη και στο Φεστιβάλ της Θάλασσας, στον Πολυχώρο Λιπασμάτων του Δήμου Κερατσινίου – Δραπετσώνας. Ο Δημήτρης Υφαντής πάντρεψε με χορούς κυκλωτικούς την πεντατονία της Ηπείρου με το ροκ, το έντεχνο και το λαϊκό τραγούδι. Φτάνοντας το απόγευμα στον χώρο της συναυλίας ακουγόταν το «Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο» στην πρόβα ήχου. Στα αριστερά του κολπίσκου το παλιό εργοστάσιο με την καμινάδα του και μπροστά μας ο διαμορφωμένος χώρος όπου έκαναν τη βόλτα τους μικροί και μεγάλοι με ποδήλατα, σκυλιά αλλά και καροτσάκια με μωρά. Η πρώτη απορία μας ήταν τι ακριβώς ήρθαμε να ακούσουμε.
Οι Kansas από το Πωγώνι
Ξεκινώντας από τα βασικά, ο Δημήτρης και οι συμπαίκτες του είχαν μαζί τους τρεις καλεσμένους «dream team». Ο Πετρολούκας Χαλκιάς, ο Νίκος Φιλιππίδης και ο Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος, βιρτουόζοι του κλαρίνου, βρέθηκαν μαζί στη σκηνή και μας ταξίδεψαν. Η απορία μας ήταν ο τίτλος της βραδιάς –«Με χορούς κυκλωτικούς»– και την έλυσε ο Δημήτρης. «Τον δανείστηκα από τους στίχους του Διονύση Σαββόπουλου. Προσπαθώ να συνδυάσω τη συναυλία με το πανηγύρι, με τον κόσμο να συμμετέχει ακούγοντας, τραγουδώντας και χορεύοντας. Το στοίχημα που έχω βάλει είναι χωρίς να αλλοιώσω την ηπειρώτικη μουσική να την ταξιδέψω με διαφορετικές ενορχηστρώσεις, πιο δυτικές και πιο σημερινές. Προσπαθώ να βάλω την Ηπειρο σε χώρους που κινούνται κυρίως σε ροκ και έντεχνο ύφος – αν και η μουσική της έχει τέτοια στοιχεία τα οποία δανείστηκαν τα υπόλοιπα είδη στην πορεία».
Μιλώντας για τη συνεργασία με τους τρεις σολίστες μας είπε πως «ο καθένας υπερασπίζεται μουσικά τον τόπο καταγωγής του, καθώς όλοι είμαστε από διαφορετικά χωριά κι έτσι βγαίνει ο ξεχωριστός τους ήχος και το διαφορετικό τους παίξιμο. Ενα όνειρο που έχω είναι η αναβίωση της ηπειρώτικης μουσικής σε ακόμη πιο έντεχνο ύφος. Υπάρχει η σκέψη να δημιουργηθεί μια σελίδα διαδικτυακά όπου ο καθένας θα μπορεί να γράφει τον δικό του δεκαπεντασύλλαβο στίχο –το χαβάδι του, όπως λέμε στα μέρη μου–, ο οποίος στη συνέχεια ίσως να μελοποιηθεί από τους ντόπιους μουσικούς».
Η συναυλία ξεκίνησε με τους μουσικούς να ζεσταίνουν τον κόσμο. Τα παντρέματα ξεκίνησαν από νωρίς με την «Κοντούλα λεμονιά» να βρίσκεται στις συγχορδίες του «Dust in the wind» και αντίστοιχα οι στίχοι των Kansas να τραγουδιούνται με την ηπειρώτικη ενορχήστρωση. Ο Δημήτρης ακροβατούσε μεταξύ έντεχνου και δημοτικού τραγουδιού κι άρχισε να υποδέχεται τους σολίστες. Εκεί ξεκινήσαμε να βιώνουμε το πώς ένα πανηγύρι ανεβαίνει στη σκηνή. Πρώτος ανέβηκε ο Αλέξανδρος Αρκαδόπουλος. «Η Ηπειρος είναι κλειστή μουσικά με την έννοια ότι ελάχιστοι μη ντόπιοι μουσικοί μπορούν να περπατήσουν τους δρόμους της. Οπως αντίστοιχα εμείς σπάνια ανιχνεύουμε άλλα μουσικά μονοπάτια, όπως της Μακεδονίας ή της Κρήτης. Στην περίπτωσή μας ο καθένας υποστηρίζει το δικό του χωριό, χωρίς να επεμβαίνει ο ένας στα χωράφια του άλλου, αλλά όλοι μαθαίνουμε από όλους» μας είπε.
Σε ελάχιστο χρόνο δημιουργήθηκαν δύο τεράστιες αυτοσχέδιες πίστες χορού. Ανθρωποι κάθε ηλικίας (και κάθε τόπου καταγωγής, όπως αποδείχτηκε) άρχισαν να χορεύουν με σύμμαχο το αεράκι που τους κρατούσε δροσερούς. Οσοι δεν χόρευαν και δεν ήταν καθισμένοι συνέχιζαν αμέριμνα τη βόλτα τους στο πάρκο. Με μοναδικό διάλειμμα την αναμονή για την είσοδο του κάθε σολίστα ο χορός συνεχιζόταν με αμείωτους ρυθμούς και με τους μουσικούς να μην επιτρέπουν σε κανέναν να καθίσει, καθώς η ροή των τραγουδιών απλώς κρατούσε τον κόσμο πιασμένο χέρι χέρι σε έναν τεράστιο χορό κυκλωτικό.
Κλαρίνο rules
Δεύτερος καλεσμένος στη σκηνή ήταν ο Νίκος Φιλιππίδης. «Το κλαρίνο είναι για κάθε χώρο πλέον, παρόλο που πριν από χρόνια δεν ήταν τόσο εκλεπτυσμένο, κι έχει ταξιδέψει σε κάθε σημείο του πλανήτη. Αυτό που κάνει ο Δημήτρης είναι ότι έχει φέρει το πανηγύρι πάνω στη σκηνή, προκαλώντας όλα τα συναισθήματα στον κόσμο, συναυλίας και γλεντιού. Εκτός Ηπείρου ντρεπόμασταν να πούμε ότι παίζουμε κλαρίνο και εξαιτίας της χούντας που πιάστηκε από το δημοτικό τραγούδι αλλά και γιατί όλοι το είχαν συνδυάσει με τα πανηγύρια. Μουσικά μιλώντας, θα ήθελα να υπήρχε στη χώρα μας ωδείο ελληνικής μουσικής όπου όλα τα παραδοσιακά είδη θα έβρισκαν τον τρόπο να περάσουν στις νέες γενιές με τον σωστό εκπαιδευτικό τρόπο».
Εφτασε το διάλειμμα της συναυλίας, μουσικό επίσης, με τον Δημήτρη σταθερά στη σκηνή. Το «Κάνε κάτι λοιπόν» ήταν τελικά ένα μέρος του μικρού αφιερώματος στον Δημήτρη Μητροπάνο κι εκεί καταλάβαμε ότι δεν χάσαμε το τρένο που ακούσαμε φτάνοντας. Η καντίνα στον Πολυχώρο δούλευε ασταμάτητα με όλους μας να προμηθευόμαστε συνεχώς τα απαραίτητα για να κρατηθούμε στο σωστό επίπεδο. Από πλευράς οργάνωσης όλα λειτουργούσαν άψογα, με την επίβλεψη της Σταυρούλας Συρράκου, αντιδημάρχου της πόλης.
Σειρά είχε ο Πετρολούκας Χαλκιάς να πάρει τη θέση του στη σκηνή. Ανέβηκε με το κοστούμι και το βαλιτσάκι του, θυμίζοντας γιατρό που θα επέμβει με απόλυτη ακρίβεια στο περιστατικό που θα αντιμετωπίσει. Ενωσε τα κομμάτια του κλαρίνου με τελετουργικό τρόπο και στη συνέχεια ξεκίνησε να παίζει. Μετά την εμφάνισή του μας είπε: «Αυτή η συνάντηση είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί καθώς όλοι θα δώσουμε την ψυχή μας και πιστεύω να κάνουμε καλή δουλειά. Είναι ευκαιρία να ακολουθήσουν οι νέοι τα χνάρια μας, όπως εμείς κάναμε το ίδιο με τους γονείς και τους παππούδες μας. Να μάθουν την παράδοση και να μη χαθεί η μουσική μας, καθώς οι πρόγονοί μας έχυσαν το αίμα τους για να παραμείνει ζωντανή. Τα βραβεία από το εξωτερικό δείχνουν ότι η παράδοσή μας αξίζει την προσοχή και τον σεβασμό μας και την προσπάθεια να συνεχίσουμε να κρατάμε τις κολόνες της μουσικής μας».
Η συνάντηση όλων επί σκηνής ήταν μοναδική καθώς ο καθένας με το παίξιμό του συμπλήρωνε τον άλλο, με τις μουσικές ερωτήσεις και απαντήσεις να καθηλώνουν τον κόσμο. Η βραδιά στον Πολυχώρο Λιπασμάτων ήταν δροσερή και καυτή ταυτόχρονα, με το αεράκι να μας δροσίζει από τη θερμοκρασία που είχαν ανεβάσει σε όλους οι μουσικοί με τις ερμηνείες τους.
Φωτογραφίες: Γιώργος Στεργιόπουλος/Eurokinissi
