Οταν η Μαρία συνάντησε την Τζέσικα στη σκηνή, αγκαλιάστηκαν σφιχτά και άρχισαν να κλαίνε. Μια πολύ δυνατή και ανθρώπινη στιγμή. Οι δύο «αδερφές» βρέθηκαν από κοντά για πρώτη φορά. Τις συναντάμε λίγο μετά την ολοκλήρωση της εκδήλωσης.
Η οικειότητα που έχουν προλάβει να αναπτύξουν μεταξύ τους είναι αξιοθαύμαστη αν αναλογιστούμε ότι μέχρι πριν από λίγα λεπτά ήταν άγνωστες. Είναι σαν φίλες που γνωρίζονται χρόνια. Ή, όπως λένε και οι ίδιες, σαν αδερφές. «Οταν την είδα στη σκηνή» υπογραμμίζει η Μαρία, «χάρηκα πολύ βλέποντας ότι τα μάτια της ήταν βουρκωμένα. Τότε κατάλαβα ότι είναι άνθρωπος με πολύ μεγάλη καρδιά, πράγμα βέβαια που ήξερα ήδη, γιατί μου είχε δώσει μυελό των οστών και μάλιστα με τη διαδικασία της παρακέντησης».
Η Μαρία στα τέλη του 2008 διαγνώστηκε με το λέμφωμα Hodgkin, δηλαδή υπερπλασία στους λεμφαδένες. Πρόκειται για ένα νόσημα που στην πλειονότητα των περιπτώσεων αντιμετωπίζεται με έξι μήνες χημειοθεραπεία. Οχι όμως στην περίπτωση της Μαρίας: «Ανέπτυξα ανθεκτικότητα στο νόσημα. Ακολούθησα διαφόρων ειδών χημειοθεραπείες. Κάποτε βελτιωνόμουν κι άλλοτε παρουσίαζα υποτροπή». Τελικά, ανακοινώνεται στη Μαρία το 2013 ότι θα πρέπει να προβεί σε μεταμόσχευση με δείγμα από ξένο δότη. Μέσα στην ατυχία της ήταν τυχερή, αφού βρέθηκαν δύο δότες συμβατοί κατά 100%. Τόσο η Τζέσικα όσο και ο δεύτερος δότης ήταν από τη Γερμανία. «Αλλωστε οι περισσότεροι δότες από Γερμανία προέρχονται. Ο κόσμος όμως θα πρέπει να γνωρίζει ότι οι ασθενείς έχουν περισσότερες πιθανότητες να βρουν συμβατό δότη από την ίδια χώρα. Αν υπήρχαν περισσότεροι Ελληνες δότες οι περισσότεροι ασθενείς με λευχαιμία και αιματολογικά προβλήματα θα γίνονταν καλά».
Για να φτάσουμε στις 15 Ιουλίου του 2014 και την επιτυχημένη μεταμόσχευση, η Τζέσικα είχε δώσει δείγμα το 2008. «Τελικά το 2014 έλαβα τα νέα ότι βρέθηκε συμβατός λήπτης. Ολο αυτό τον καιρό που δεν μου επιτρεπόταν να γνωρίσω τη Μαρία, την έφερνα συνεχώς στο μυαλό μου. Αναρωτιόμουν πώς είναι εξωτερικά, αν είναι καλά. Τελικά, σήμερα τη συνάντησα και διαπίστωσα ότι νιώθω μια σύνδεση με τη Μαρία, κάτι οικείο. Δεν κατάλαβα βέβαια γιατί έπρεπε να είμαι στο επίκεντρο της εκδήλωσης. Δεν έκανα κάτι σπουδαίο. Εκανα κάτι που δεν πονάει και βοήθησα έναν άνθρωπο. Γιατί να μην το κάνω;»
Η ζωή της Μαρίας έχει αλλάξει πλέον: «Μέχρι και όταν αρρώστησα δούλευα ως τοπογράφος, αλλά έκτοτε έκανα το χόμπι μου επάγγελμα και φτιάχνω χειροποίητα κοσμήματα. Ανατρέχω συχνά στην περιπέτειά μου, αλλά όσο περίεργο κι αν φαίνεται αισθάνομαι πολύ πιο ευτυχισμένη από τότε. Σταμάτησα να αγχώνομαι με τη δουλειά κι αφοσιώθηκα σε κάτι πιο ουσιαστικό: τον εαυτό μου». Λίγο προτού αποχαιρετιστούμε, η Μαρία μού δείχνει το κολιέ που φοράει. Εχει σχήμα σταγόνας. Το έχει φτιάξει η ίδια. Ενα σχεδόν όμοιο κολιέ φοράει και η Τζέσικα, το οποίο μόλις της χάρισε. «Το ένα είναι συμπληρωματικό του άλλου. Ενώνονται. Ηθελα να μοιραστούμε κάτι» μας εξηγεί την ώρα που μας δείχνει το βραχιολάκι σε σχήμα αγγέλου που φοράει, όμοιο με της Τζέσικα. «Την ίδια σκέψη όμως είχε και η Τζέσικα» μας ενημερώνει χαμογελαστή. Λίγο προτού τις καληνυχτίσουμε, ρωτάμε αν θα κρατήσουν επαφή. «Εννοείται» απαντάνε και οι δύο. «Ηδη κανονίσαμε να πάμε διακοπές στην Κύπρο, την Ελλάδα και τη Γερμανία».
«Με έσωσες»
«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν αντίκρισα την Ελένη στη σκηνή ήταν ότι με έσωσε. Εβλεπα μπροστά μου έναν άνθρωπο που του χρωστάω τη ζωή μου. Αν δεν ήταν εκείνη, εγώ δεν θα ήμουν εδώ και τα δύο παιδιά μου δεν θα είχαν πατέρα» αναφέρει στο Documento για τη δότριά του Ελένη Νταλαμπύρα –εμφανώς συγκινημένος– ο Αποστόλης Παρασκευάς. Οταν οι δύο τους συναντήθηκαν στη σκηνή αγκαλιάστηκαν σφιχτά, σαν να ήταν γνωστοί που είχαν να ιδωθούν χρόνια. Η στιγμή τους ξεπέρασε και ξέσπασαν σε κλάματα. Αν και τα φώτα στην αίθουσα ήταν χαμηλωμένα, είναι σίγουρο ότι το ίδιο συνέβη και σε πολλούς θεατές.
Ο Αποστόλης διαγνώστηκε με λευχαιμία την 1η Απριλίου 2014. «Στην αρχή έλεγα στον γιατρό ότι κάνει λάθος, ότι έχω κάποια μόλυνση. Οταν επιβεβαιώθηκε ότι όντως έχω λευχαιμία, άρχισα να συνειδητοποιώ την πραγματικότητα και να ψάχνω να βρω μια λύση για να σωθώ. Δεν σκεφτόμουν κάτι άλλο, απλώς έψαχνα μια λέξη ελπίδας. Μου είπαν ότι μπαίνω σε έναν αγώνα που θα διαρκέσει πολύ, αλλά αν σταθώ τυχερός και βρεθεί συμβατός δότης έχω μεγάλες πιθανότητες να σωθώ. Κι έτσι ξεκίνησε ο γολγοθάς». Τι σημαίνει γολγοθάς; «Να βλέπεις τα πρώτα δύο χρόνια τα παιδιά σου για μια εβδομάδα κάθε μήνα. Με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό για τα ίδια κι ενώ προσπαθούσαν να πατήσουν στα πόδια τους. Αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους, αφού ήξεραν τι είχα και τι μπορούσα να πάθω».
Κάποια στιγμή όμως με τη βοήθεια της Ελένης ο γολγοθάς τελείωσε. «Τότε μπήκα στη μονάδα για να σκοτώσουν τον δικό μου μυελό των οστών και να βάλουν της Ελένης. Οταν άνοιξα τα μάτια μου είπα πως ξεκινάω τη ζωή μου από την αρχή». Προτού λάβει το δείγμα της Ελένης υπήρξαν δύο αποτυχημένες προσπάθειες, επειδή οι δότες τελευταία στιγμή αρνήθηκαν να παραχωρήσουν δείγμα. «Τότε οι ελπίδες μου χάθηκαν. Οι γιατροί μού έδωσαν έναν μήνα ζωής. Μου είπαν να εκμεταλλευτώ αυτό το διάστημα. Αυτό που έκανα ήταν να βρω όση δύναμη μου είχε απομείνει και να ευχηθώ στον Θεό να βρεθεί μια λύση. Οπως κι έγινε. Από την ημέρα της μεταμόσχευσης η Ελένη είναι μέλος της οικογένειάς μου».
Για να φτάσουμε όμως μέχρι εδώ, η Ελένη το 2014, όταν έκανε το μεταπτυχιακό της στη Φαρμακολογία, έπρεπε να γίνει εθελόντρια δότρια μυελού των οστών. «Οταν με ενημέρωσαν ότι βρέθηκε συμβατός λήπτης δεν έκανα ούτε για μια στιγμή δεύτερες σκέψεις. Ημουν πολύ χαρούμενη. Ηξερα ότι αυτό πρέπει να κάνω, όπως κι έγινε. Οι διαδικασίες ξεκίνησαν τον Ιούνιο του 2014. Εκτοτε ανυπομονούσα να μάθω τι έγινε. Αν είναι καλά ο άνθρωπος, πότε θα μπορέσω να τον συναντήσω. Είναι από τα σημαντικότερα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου». Οσον αφορά τα συναισθήματά της όταν επιτέλους τον γνώρισε; «Σαν άνθρωπος είμαι ευαίσθητη, αλλά σήμερα συγκινήθηκα πάρα πολύ, λόγω και της αντίδρασης του Αποστόλη. Και οι δύο κλάψαμε πολύ, ουσιαστικά αυτό που μου έλεγε είναι “σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ, μου έσωσες τη ζωή. Εγώ δεν μπορούσα να πω πολλά. Τα λόγια δεν έβγαιναν εύκολα, τα έλεγαν όλα οι πράξεις».
«Ήθελα να αυκτονήσω»
Συναντήσαμε τη Δέσποινα Κατσουγιάννη και τον Στέλιο Φωτακίδη, από τον οποίο έλαβε μυελό των οστών, στα «παρασκήνια». Κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλο. Η Δέσποινα, συνταξιούχος, τον κοιτάει στοργικά. «Νιώθω μεγάλη συγκίνηση που βλέπω από κοντά τον Στέλιο» μας λέει. «Αν και έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας αισθάνομαι ότι βρήκα έναν μικρό αδερφό».
Η περιπέτειά της ξεκίνησε το 2015, όταν διαγνώστηκε με οξεία λευχαιμία. «Χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου. Ενιωθα πίκρα που συνέβη σε εμένα». Μετά από κάποιο διάστημα την ενημέρωσαν ότι βρέθηκαν δύο συμβατοί δότες, ο Στέλιος κι ένας Ιταλός. Η αντίδρασή της όμως τότε δεν ήταν αυτή που θα περίμενε κανείς, αφού είχε ενστάσεις: «Κοιτούσα παγωμένη τον γιατρό γιατί δεν το πίστευα ότι θα βρεθεί. Χάρηκα βέβαια, αλλά από την άλλη σκέφτηκα μήπως πάρω μόσχευμα που θα το χρειαστεί κάποιος άλλος άνθρωπος, μικρότερης ηλικίας. Ημουν τότε 63 ετών και το όριο για να λάβεις δείγμα είναι τα 65. Μίλησα με συγγενείς και φίλους για να αποφασίσω. Τελικά, πήρα τηλέφωνο την ανιψιά μιας φίλης μου, ο αδερφός της οποίας πέθανε στα 41 από λευχαιμία. Οταν της μετέφερα τις αμφιβολίες μου με προέτρεψε να κάνω τη μεταμόσχευση επειδή ήταν θείο δώρο. Ετσι κι έγινε». Μέχρι εκείνη τη στιγμή όμως είχε περάσει δύσκολες στιγμές: «Αγχος, αγωνία κλάματα. Δεν μπορούσα ούτε να φιλήσω την εγγονή μου. Μια μέρα κάλεσα την αιματολόγο και της είπα ότι σκέφτομαι να αυτοκτονήσω, δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Εκανα πολλές χημειοθεραπείες. Εκλαιγα από τους πόνους. Χτυπιόμουν σαν το ψάρι. Εχασα δεκατρία κιλά. Αλλά όλα αυτά πέρασαν πλέον».
Για να περάσουν βέβαια, ο Στέλιος, εργάτης τσιμεντοβιομηχανίας έπρεπε να δώσει δείγμα. Οταν χτύπησε το τηλέφωνο και του ανακοίνωσαν ότι βρέθηκε συμβατός λήπτης «μου δημιουργήθηκαν αισθήματα που δεν περιγράφονται. Συνέπεσε μάλιστα με την περίοδο που η γυναίκα μου γέννησε το παιδί μας. Κάπως έτσι αισθάνθηκα και στην περίπτωση της Δέσποινας: σαν να γέννησα μια ζωή».