Μιλήσαμε με τον Δώρο Δημοσθένους για τα νέα του τραγούδια σε στίχους της Ελένης Φωτάκη.
Ενα ταλαντούχο αγόρι γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου και μεγάλωσε στην πλατεία Ηρώων, παρέα με λαϊκές πόρνες που σύχναζαν στο κουρείο του παππού του. Στην εφηβεία του είχε ίνδαλμα τον Γιώργο Νταλάρα, παρόλο που είχε φτιάξει το πρώτο του ροκ συγκρότημα. Οταν εντάχθηκε στο φωνητικό σύνολο Διάσταση της Κύπρου, που ακόμη υφίσταται, γνώρισε τα τραγούδια του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι, του Λεοντή, κάνοντας ταυτόχρονα μιούζικαλ. Γνώρισε όμως και τον Δημήτρη Λάγιο, δυστυχώς λίγο προτού ο συνθέτης φύγει από τη ζωή στα 39 του χρόνια. Ο Λάγιος πρόλαβε να τον «κατεβάσει» στην Αθήνα, να αναλάβει τη μουσική του παιδεία και να τον συμπεριλάβει στο τελευταίο του άλμπουμ, το «Ινα τι», με μελοποιημένους ύμνους του Δαυίδ.
Κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι του ερμηνευτή Δώρου Δημοσθένους, μιας από τις καλύτερες ανδρικές φωνές στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Οταν θυμάται το ξεκίνημά του κάνει μια αναφορά στην Αννα Βίσση, που κάποτε τον είχε ακούσει και του ζήτησε να συμμετάσχει στους «Δαίμονες»: «Επειδή είχα αρκετά γερές βάσεις, ήμουν λιγάκι φοβισμένος και αποστασιοποιημένος απ’ το συγκεκριμένο είδος. Εάν όμως το έκανα, πιστεύω πως θα το έκανα καλά και η ζωή μου θα έπαιρνε άλλη τροπή, ενδεχομένως πιο εμπορική, αλλά που θα περιείχε το ποιοτικό στοιχείο. Θα ήταν καλό για μένα να δοκίμαζα κι αυτό, όμως όταν είσαι νέος είσαι και πιο επιφυλακτικός. Ενας άλλος θα έμπαινε με τα μπούνια σ’ αυτό». Δεν έχει καθόλου άδικο.
Οι μεγάλες συναντήσεις
Θυμάται ακόμη να μοιράζεται δύο τραγούδια με τη Νάνα Μούσχουρη όταν η διεθνής ερμηνεύτρια είχε εμφανιστεί σε συναυλία της Διάστασης στο παρισινό θέατρο Oλύμπια: «Της κράταγα το χέρι, γιατί μου έλεγε πως είχε τρακ» τον ακούω να μου αφηγείται. Σε μια συναυλία του Μάριου Τόκα στο Ηρώδειο, που σκηνοθέτησε ο Μιχάλης Κακογιάννης, τον βρήκε ο βοηθός του Κακογιάννη, ο χορογράφος Δημήτρης Παπαϊωάννου, που του πρότεινε να γίνει ο τραγουδιστής των παραστάσεων της Ομάδας Εδάφους με τα «Τραγούδια της αμαρτίας» του Μάνου Χατζιδάκι σε ποίηση Ντίνου Χριστιανόπουλου. Αυτή πάλι ήταν η αιτία της γνωριμίας του με τον Νίκο Κυπουργό, τη Μαρία Φαραντούρη, τον Μιχάλη Γρηγορίου και, τελικά, με τον Μάνο Χατζιδάκι, παρότι ο μεγάλος συνθέτης είχε φύγει από τη ζωή.
Η δισκογράφηση της «Αμοργού» (2005), του έργου του Νίκου Γκάτσου που απασχόλησε για μια ζωή τον Χατζιδάκι, περιλάμβανε και τον Δημοσθένους στον ρόλο του νεαρού λυρικού τραγουδιστή. Σημαντικός σταθμός στην πορεία του ήταν και η συνάντηση με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Λέει για τη γνωριμία τους: «Ενα βράδυ του 2005, στο σπίτι της τότε φιλενάδας μου είδα έναν τύπο μακρυμάλλη να κρατάει ένα μπουκάλι ουίσκι. Εβλεπαν μαζί με τη φίλη μου μια παράστασή του από τον Λυκαβηττό. Τον φοβόμουν λίγο τον Κηλαηδόνη από τη φάτσα. “Θες να πούμε μαζί ένα τραγούδι;’’ μου πρότεινε. Είπα ναι, αλλά χαθήκαμε και κάναμε δέκα χρόνια σχεδόν να ξαναβρεθούμε. Οταν κάποια στιγμή με είδε σε εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου, μου τηλεφώνησε η Αννα Βαγενά, η γυναίκα του, για να μου πει πως ήθελε να συνεργαστούμε. Πήγα στον χώρο του και αγουροξυπνημένος γύρισε και μου είπε: “Κάνε ό,τι έχεις μέσα στο ταραγμένο σου μυαλό” (γέλια). Αυτό πολύ με απελευθέρωσε σε σχέση με το χατζιδακικό περιβάλλον, που το ένιωθα κάπως πιο αποστειρωμένο. Ετσι ξεκίνησε μια μεγάλη φιλία που οδήγησε σε συναυλιακές και δισκογραφικές συνεργασίες».
Οι σπάνιοι στίχοι
Αφορμή για τη συνέντευξη με τον Δημοσθένους ήταν η πρόσφατη ψηφιακή κυκλοφορία του τρίτου κατά σειρά προσωπικού του δίσκου με τίτλο «Είχα φωνή την πήραν τα πουλιά» από το Ογδοο σε στίχους της σημαντικής Ελένης Φωτάκη. Είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται ολοκληρωμένα ως συνθέτης, με τραγούδια τα οποία είχαν σαν σημείο εκκίνησης το μοίρασμα της κοινής μελαγχολίας τους με τη στιχουργό. Του λέω χαρακτηριστικά ότι το άλμπουμ αυτό μοιάζει με την «Ερωτική πρόβα» του 2025, περιέχει δηλαδή όλο το μυστικιστικό και βαθιά μελαγχολικό κλίμα εκείνου του δίσκου του Λάγιου, που βγήκε μετά τον θάνατό του.
Αυτή είναι η άποψή του όπως μου τη διατύπωσε: «Μα ο Λάγιος και ο Χατζιδάκις με είχαν επηρεάσει βαθιά, επομένως δεν θα διαφωνήσω. Σάμπως υπάρχει παρθενογένεση στη μουσική; Τις επιρροές μας βγάζουμε όλοι. Επειδή οι στίχοι της Φωτάκη είναι πολύ αληθινοί, βγήκε και σε μένα μια αλήθεια. Δεν είχαμε καμία άλλη πρόθεση, να πάμε δηλαδή προς την εμπορική λογική. Είναι κάτι εσωτερικό και αληθινό και μ’ αυτό το σκεπτικό προσέγγισα τα τραγούδια. Ούτε συμμετοχές ήθελα, δεν μ’ ενδιέφερε καθόλου κάτι τόσο επιτηδευμένο».
Για το τέλος, όταν μου λέει πως η Φωτάκη ματώνει κάθε φορά που γράφει, τον ρωτάω αν ματώνει εξίσου κι ο ίδιος όποτε τραγουδάει. Απαντά: «Οταν τραγουδάω είναι σαν να με παίρνει ο άνεμος και να με πηγαίνει πότε σε μια θάλασσα φουρτουνιασμένη και πότε σε μια ήσυχη. Τραγουδάω και στο φως και στο σκοτάδι, ταξιδεύω σ’ όλα τα χρώματα και τις εποχές. Το τραγούδι είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας που με φέρνει σε επαφή με την πρωταρχική μου αλήθεια, με κάτι πιο πρωτόγονο».
INF0
Ο τρίτος προσωπικός δίσκος του Δώρου Δημοσθένους «Είχα φωνή την πήραν τα πουλιά» σε στίχους της Ελένης Φωτάκη κυκλοφορεί ψηφιακά από το Ογδοο Music Group
