Μια συγκλονιστική συνέντευξη έδωσε η Δώρα Χρυσικού στην Μυρτώ Λοβέρδου και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στον αγώνα που δίνει ενάντια στον καρκίνο.
Η ηθοποιός χωρίς να το βάλει κάτω, αλλά με γενναιότητα και αξιοπρέπεια κατάφερε να αντιμετωπίσει τον πιο δύσκολο ρόλο της ζωής της. Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ έβαλε σκοπό, όπως η ίδια αναφέρει, να μην αφήσει ο καρκίνος να της πάρει τίποτα περισσότερο από όσα η ίδια θα του επιτρέψει.
Παράλληλα, εξήγησε τους λόγους που επέλεξε να μιλήσει δημόσια για κάτι που πολλοί αντιμετωπίζουν ως ταμπού.
Διαβάστε αποσπάσματα από την συνέντευξη της Δώρας Χρυσικού:
«Αφαίρεσα τα πάντα. Τρεις εβδομάδες μετά την επέμβαση είχα γυρίσει στη δουλειά. Ούτε στα φάρμακα ούτε στην χημειοθεραπεία αντέδρασε αρνητικά ο οργανισμός μου. Είμαι σε φαρμακευτική αγωγή ως τον Νοέμβριο του ΄23.
Πώς το έμαθα; Είχα μπει σε μια διαδικασία για την οποία δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη ότι τη θέλω. Νομίζω ότι υπέπεσα κι εγώ στο κοινωνικό στίγμα της άτεκνης άνω των σαράντα, με σταθερή σχέση. Δεν είχα σκοπό να παντρευτώ και μάλιστα είχαμε πει ότι δεν θα μας βάλει η υποψία ενός παιδιού να κάνουμε κάτι που δεν πιστεύουμε.
Ψάχνοντας για ογκολόγο-χειρουργό πήγα σ΄ έναν γιατρό στον Άγιο Σάββα, είμαι υπέρ της δημόσιας υγείας. Όμως, αυτό που αντιμετώπισα εγώ μ΄ έστειλε στον άλλο κόσμο πριν τον καρκίνο. Πάει ένας άνθρωπος στα 44 του με μια διάγνωση ογκολογικού συμβουλίου και του λέει ο γιατρός: “Δεν καταλαβαίνω γιατί οι συνάδελφοι είπαν να κρατήσετε τη μήτρα; Τόσο πολύ καίγεστε να γίνετε μανούλα;” ΄Η μετά του λέω για την δουλειά μου κι ότι πρέπει σε είκοσι μέρες να΄χω γυρίσει και μου λέει μια φράση που δεν θα ξεχάσω ποτέ, “Κούκλα μου, σε 20 μέρες δεν θα μπορείς να πάρεις τα πόδια σου”…
Μετά απ΄αυτό έπαθα την πρώτη και μοναδική κρίση πανικού στην ζωή μου. Άρχισα να τρέχω, να κλαίω, να χτυπιέμαι και να λέω στην μαμά μου “δεν θέλω να χειρουργηθώ, θέλω να με πας να κάνω διαθήκη”. Σε είκοσι μέρες εγώ ήμουν όντως στην δουλειά μου και μπορούσα μια χαρά να πάρω τα πόδια μου.
Επέλεξα να μιλήσω δημόσια για πολλούς λόγους. Ο βασικότερος είναι ότι οτιδήποτε γίνεται στη ζωή μου δεν έχει να κάνει μόνο με μένα αλλά υπάρχει ένα αντίκτυπο σε ό,τι κάνουμε, είναι μια αλυσίδα. Οι καρκινοπαθείς είναι ένας μικρόκοσμος. Μέσα απ΄αυτή τη διαδικασία ήρθαν πολλές γυναίκες σ΄επαφή μαζί μου που περνούσαν το ίδιο. Μου επικοινώνησαν λοιπόν ότι οι σύντροφοί τους έφυγαν –από φόβο, γιατί δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν ή από αδιαφορία.
Έκανα μια αυθυποβολή κι έδωσα στον καρκίνο την δυνατότητα να μου πάρει ως εκεί που του επέτρεπα. Το γεγονός ότι δούλευα βοήθησε πολύ. Δεν είχα χρόνο να σκεφτώ ότι είμαι άρρωστη. Υπήρξα καρκινοπαθής αλλά δεν έζησα ως καρκινοπαθής ούτε τότε ούτε τώρα».
