Αυτό το τεύχος δεν είναι ένα «μνημόσυνο» για τον Λαμπράκη. Ούτε εστιάζει μονοσήμαντα στις «αστυνομικές» λεπτομέρειες και τα τρίκυκλα. Θελήσαμε να δώσουμε στους αναγνώστες τα πολιτικά επίδικα της δολοφονίας που συντάραξε την Ελλάδα το 1963.
Και καθόρισε τις εξελίξεις πολύ περισσότερο από ό,τι αντιστοιχούσε στον άδικο χαμό ενός ανθρώπου.
Δεν χάνει το στόχο με την «μαρίδα» των Γκοτζαμάνηδων αλλά διεισδύει στον πυρήνα των ηθικών αυτουργών του εγκλήματος, στο αντικομμουνιστικό παρακράτος που είχε δημιουργήσει η κυβέρνηση Καραμανλή προσφέροντας τους οικονομική θαλπωρή και νομική ασυλία.
Πάει ακόμη βαθύτερα: Ανιχνεύει τις διαδρομές προσώπων, ανώτερων αξιωματούχων της χωροφυλακής, του στρατού, της ΚΥΠ, της Δικαιοσύνης τα οποία η «Ανεξάρτητη» παρέδωσε «λευκές περιστερές» το 1966. Και ξαναέκαναν την εμφάνιση τους στις 21 Απριλίου 1967 ως πρωτοκλασάτα στελέχη της δικτατορίας.
Στον αντίποδα: Επισημαίνει την έντιμη στάση πολλών εμπλεκομένων κρατικών λειτουργών οι οποίοι, παρά τις συντηρητικές καταβολές τους, αντιστάθηκαν στη συγκάλυψη του εγκλήματος. Ανακριτές, εισαγγελείς, ιατροδικαστές, δημοσιογράφους, ακόμη και χωροφύλακες που αρνήθηκαν να αλλάξουν τις καταθέσεις τους. Και το 1967 βρήκαν απέναντι τους «εθνικόφρονες» και «πατριώτες» που έχουν μάθει να θεωρούν τους εαυτούς τους ιδιοκτήτες της χώρας και διεκδικούν το ακαταδίωκτο. Διαχρονικά.
Αυτό είναι που κάνει την υπόθεση Λαμπράκη εφιαλτικά επίκαιρη.
