«Κάποιοι λένε πως ο λόγος μας καθορίζει. Εγώ πιστεύω ότι κάθε στιγμή έχει και το δικό της λόγο». Αυτή η φράση που είχε γράψει ο Αλέξης Γρηγορόπουλος στα μαθητικά του τετράδια, τόσο απλή και αληθινή, έμελλε να σηματοδοτήσει την αλλαγή μιας ολόκληρης εποχής. Τίποτα πια δε ήταν ίδιο όταν έπεσε αιμόφυρτος στο πεζοδρόμιο από την ευθεία βολή του Κορκονέα. Λίγες ώρες μετά γράφτηκε στους δρόμους της Αθήνας πως ο Δεκέμβρης του 2008 δεν ήταν η απάντηση. Ήταν η ερώτηση. Η ερώτηση για το τι κράτος θέλουμε. Ένα κράτος δικαίου με σοβαρούς θεσμούς, στη χώρα που κομπάζει πως γέννησε τη Δημοκρατία ή ένα κράτος «Ανθρωποφυλάκων» του Νόμου και της Τάξης; Ήταν η πρώτη φορά, μετά το 1974, όπου η αδικία και το μεγάλο «γιατί» που κατέλαβε τις καρδιές των ανθρώπων, έγινε ένα ποτάμι εξέγερσης. Αυθόρμητο και ατόφιο. Άνθρωποι ανεξαρτήτως ηλικίας, πολιτικής άποψης, πολίτες από όλα τα μονοπάτια της ζωής είπαν «Φτάνει πια» και οι δρόμοι γέμισαν με πολίτες που δεν δέχονταν ότι ένας αστυνομικός δολοφόνησε ένα 15χρονο παιδί. Τόσα χρόνια μετά, το ερώτημα του Δεκέμβρη του 2008 ακόμα παραμένει, μαζί με τη σπίλωση της μνήμης του Αλέξη. Με τρομάζει το γεγονός πως 16 ολόκληρα χρόνια το πρόβλημα της αστυνομικής βίας, όχι μόνο δεν έχει λυθεί, αλλά ζούμε στους πιο σκληρούς καιρούς για τη Δημοκρατία στη χώρα.
Ήμουν 8 χρονών όταν δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ εκείνες τις εικόνες του Δεκέμβρη. Το βουνό από λουλούδια στον τάφο του στο Παλαιό Φάληρο, τα δάκρυα του Νίκου Ρωμανού που κουβαλούσε το λευκό φέρετρο του φίλου του και την πρώτη φορά που μύρισα δακρυγόνα (από την επέμβαση των ΜΑΤ έξω από το νεκροταφείο). Μνήμες ολοζώντανες που ξυπνούν τέτοιες μέρες. Μια μέρα που θα μπορούσε το οποιοδήποτε παιδί να σκοτωθεί από ένα κτήνος που φέρει όπλο. Από έναν υπάνθρωπο που με τη στολή θεωρεί πως έχει την εξουσία να κόβει το νήμα της ζωής ενός παιδιού. Και από τότε δημόσια πρόσωπα, δημοσιογράφοι και πολιτικοί να προσπαθούν να ξεπλύνουν το αίμα από τα χέρια του Επαμεινώνδα Κορκονέα. «Τι δουλειά είχε ο 15χρονος στα Εξάρχεια;» και άλλα γραφικότατα ερωτήματα που διαχρονικό στόχο έχουν να σπιλώσουν την μνήμη του Αλέξη. Από τα πάνελ των καναλιών μέχρι τον ματατζή που διέλυσε τα λουλούδια που άφησαν πολίτες στο μνημείο της δολοφονίας το 2020. Γιατί πάντα οι ένοχοι της Ιστορίας και οι υποστηρικτές τους φοβούνται την Μνήμη.
Δεκαέξι χρόνια μετά, το ίδιο κράτος, διοικούμενο από το ίδιο κόμμα, δεν επιτρέπει στον Νίκο Ρωμανό να αφήσει ένα λουλούδι στο φίλο του και με ένα αποτύπωμα τον έχει οδηγήσει πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Ολόκληρα βαγόνια με μέλη νεκρών χάνονται, αλλά τα λαγωνικά της ΕΛΑΣ μετά από εκρήξεις βρίσκουν σακούλες με αποτυπώματα. Η αστυνομική βία έχει γίνει η νέα κανονικότητα μόνο για πολίτες που τους παίρνουν το σπίτι, πρόσφυγες, μετανάστες, φοιτητές, μαθητές κ.α. Στους παιδεραστές, τους γυναικοκτόνους ή την Greek Mafia τα λαγωνικά γίνονται… κότες. Ειδικά αν είναι τύποι σαν τον αστυνομικό της Βουλής εκεί το επιτελικό κράτος δρα κατόπιν εορτής.
Δεκαέξι χρόνια μετά μια έντονη ενοχή μας κυριεύει. Γιατί τόσα χρόνια μετά κανείς μας δεν βρήκε απάντηση στα ερωτήματα του Δεκέμβρη. Γιατί το κτήνος της βίας και του μίσους φόρεσε τα γαλανόλευκά του, έχει 3 κόμματα στη Βουλή και αγαθές σχέσεις με τα Σώματα Ασφαλείας. Γιατί αν σήμερα δολοφονούνταν ο Αλέξης, το πρώτο πράγμα που θα γινόταν θα ήταν η συγκάλυψη της δολοφονίας του, όπως συμβαίνει με πάσης φύσεως κρατούμενους που κατά τύχη «αυτοκτονούν» στα Αστυνομικά Τμήματα.
Γιατί όμως να αισθανόμαστε ενοχή; Διότι πλέον ζούμε, όχι απλά σε ένα καθεστώς με παρακρατικές μεθόδους (βλ σκάνδαλο των υποκλοπών), που νομιμοποιήθηκε μέσω εκλογών τεράστιας αποχής και καθημερινά δικοί του άνθρωποι στα πάνελ βαφτίζουν την δυσκολία της επιβίωσης ως «μιζέρια των αριστερών»… αλλά γιατί πλέον ζούμε σε ένα κράτος συγκάλυψης και διαπλοκής πυκνής σαν το σκοτάδι.
Και 16 χρόνια μετά… ο Δεκέμβρης εξακολουθεί να παραμένει το ερώτημα, με τη νέα γενιά να καλείται ξανά να δώσει την απάντηση.
Διαβάστε επίσης
Ημαθία: Διέταξαν ΕΔΕ γιατί… κλήθηκε η κόρη του Τσε Γκεβάρα σε εκδήλωση εκπαιδευτικών
Σταν Γκρίνμπεργκ: Η… επιστροφή στο Μαξίμου – Οι «γαλάζιες» έρευνες και η Προεδρία της Δημοκρατίας
Γυναικοκτονία στην Κω: Ισόβια στον δολοφόνο της Αναστάζια
