Γιατί οι Γερμανοί επιμένουν στην παραμονή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στο ελληνικό πρόγραμμα, τη στιγμή κατά την οποία έχουν προκύψει σοβαρές διαφωνίες με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς για τους τρόπους και τις μεθόδους διαχείρισης του προγράμματος;
Η ερώτηση απευθύνθηκε σε τραπεζικό παράγοντα με μεγάλη εμπειρία στην ελληνική αγορά, ο οποίος απάντησε ως εξής:
Οι Γερμανοί απαιτούν την παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα επειδή είναι σκληρό. Δεν κάνει πίσω στις απαιτήσεις του και βάζει το μαχαίρι βαθιά στην πληγή, όσο κι αν πονάει. Αντίθετα, συνεχίζει ο ίδιος παράγοντας, δεν έχουν εμπιστοσύνη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, οι οποίοι δεν έχουν τη σχετική εμπειρία ενώ στα δύσκολα –όταν υπάρχουν κοινωνικές αναταραχές– κάνουν πίσω!
Αν η απάντηση, η οποία επιχειρεί να ρίξει φως στις σχέσεις στοργής και ανταγωνισμού του ΔΝΤ με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς απηχεί την πραγματικότητα, δύο συμπεράσματα προκύπτουν:
α) ότι η Γερμανία, μια ευρωπαϊκή χώρα, βλέπει στο πρόσωπο του ΔΝΤ –το οποίο επί της ουσίας ελέγχεται από τις ΗΠΑ– τον σκληρό και αδίστακτο δανειστή, ο οποίος θα φέρει εις πέρας το πρόγραμμα ό,τι και αν συμβεί.
β) αν επιμένουν μέχρι τέλους οι Γερμανοί για την πάση θυσία παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, αυτό θα είναι πολύ κακό για την Ελλάδα και, για να ακριβολογούμε, τον ελληνικό λαό. Γιατί η παραμονή του Ταμείου στο πρόγραμμα προϋποθέτει ένα είδος συμβιβασμού μεταξύ του ίδιου του Ταμείου και των ευρωπαϊκών θεσμών, πρώτα και κύρια των Γερμανών. Εναν επώδυνο συμβιβασμό, τα σπασμένα του οποίου θα κληθούν να πληρώσουν για μία ακόμη φορά οι πληβείοι αυτής της χώρας. Οι Γερμανοί ζητούν υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα για σειρά ετών. Το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι αυτά τα πρωτογενή πλεονάσματα δεν είναι βιώσιμα και αντιπροτείνει 1,5% πλεόνασμα με κούρεμα του χρέους που κατέχουν οι Ευρωπαίοι. Εναλλακτικά δέχεται να μπει στο πρόγραμμα με πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% αλλά με τη λήψη μέτρων!
Τα όσα θα αναφέρουμε στη συνέχεια, για τις εμπειρίες χωρών οι οποίες έπεσαν στα νύχια του ΔΝΤ –και είναι δεκάδες αυτές οι χώρες– θα είχαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν από τις 3 Μάη του 2010 η Ελλάδα δεν είχε μπει και η ίδια σε πρόγραμμα, το οποίο ύστερα από 6,5 χρόνια εφαρμογής έχει επισωρεύσει στη χώρα κοινωνικά ερείπια και μια οικονομία επί της ουσίας κατεστραμμένη.
Αυτό πριν από το 2010 το ξέραμε θεωρητικά. Σήμερα το έχουμε ζήσει στο πετσί μας.
Οπως είναι γνωστό, το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα υπήρξαν προϊόντα της διάσκεψης του Μπρέτον Γουντς, που πραγματοποιήθηκε μεταξύ 1 και 22 Ιούλη του 1944 με σκοπό να ρυθμίσει το διεθνές μεταπολεμικό νομισματικό σύστημα.
Στα προγράμματα οικονομικής βοήθειας του ΔΝΤ έχουν προσφύγει δεκάδες κράτη και στις πέντε ηπείρους του πλανήτη. Και κοινή είναι η διαπίστωση ότι όπου πάτησε το πόδι του ο οικονομικός αυτός οργανισμός, άφησε πίσω του ανείπωτη καταστροφή και κοινωνικά ερείπια.
Φυσικά, το ΔΝΤ δεν κινείται έξω από τη φύση και την κοινωνία. Το ΔΝΤ είναι τα κράτη που το αποτελούν και του παρέχουν τη νομιμοποιητική βάση που του επιτρέπει να περνάει σαν τυφώνας πάνω από τα κράτη στα οποία παρέχει οικονομική στήριξη.
Παραθέτουμε ορισμένα παραδείγματα χωρών οι οποίες εντάχθηκαν στα προγράμματα του ΔΝΤ με καταστρεπτικές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες, με πρώτη την Αργεντινή. Ο αναγνώστης θα διαπιστώσει την καταπληκτική ομοιότητα των μέτρων που εφαρμόστηκαν πριν από 10-15 χρόνια σε χώρες που μπήκαν σε πρόγραμμα με τα μέτρα που εφαρμόζονται σήμερα στην Ελλάδα.
Ενα χρονικό άγριας κοινωνικής λεηλασίας
Αργεντινή: Υπαγόταν σε πρόγραμμα του ΔΝΤ από το 1995 έως το 2001. Το Ταμείο απαίτησε την πλήρη ιδιωτικοποίηση των πάντων: του οργανισμού τηλεπικοινωνιών, της ηλεκτρικής ενέργειας, της ύδρευσης, των ταχυδρομείων, των νοσοκομείων, ό,τι υπήρχε στη σφαίρα του δημοσίου. Απαίτησε επίσης την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, με αποτέλεσμα την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την ταχεία μείωση των μισθών, καθώς και την πλήρη απελευθέρωση της κίνησης κεφαλαίων. Συνέπεια ήταν το ΑΕΠ της χώρας να υποχωρήσει κατά 20%, η ανεργία εκτινάχθηκε ως και 40%, ενώ έγιναν άγριες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Τα μέτρα προκάλεσαν κοινωνική έκρηξη, η οποία οδήγησε σε πτώση της κυβέρνησης, με τη διάδοχη κυβέρνηση να κηρύσσει τη χώρα σε πτώχευση.
Ουγγαρία: Η χώρα προσέφυγε στο ΔΝΤ στα τέλη του 2008. Η κυβέρνηση της χώρας κατάργησε τον 13ο μισθού και τη 13η σύνταξη και περίκοψε κατά 20-30% τους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων. 10.000 από αυτούς απολύθηκαν, ενώ ο ΦΠΑ εκτινάχθηκε στο 25%. Το 2013 η κυβέρνηση Ορμπαν ζήτησε την αποχώρηση του Ταμείου από τη χώρα.
Ρουμανία: Εντάχθηκε σε πρόγραμμα του ΔΝΤ τον Μάρτιο του 2009, με την κυβέρνηση να προχωρεί σε 137.000 απολύσεις δημόσιων υπαλλήλων, μεγάλες μειώσεις μισθών και συντάξεων καθώς και αύξηση των φόρων, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουν μεγάλες κοινωνικές αναταραχές.
Λετονία: Η χώρα μπήκε σε πρόγραμμα το 2010, με την κυβέρνηση να προχωρεί σε μείωση των δαπανών υγείας κατά 40% –με αποτέλεσμα να κλείσουν τα περισσότερα νοσοκομεία–, μείωση των μισθών των εκπαιδευτικών κατά 60% –έκλεισαν εκατοντάδες σχολεία– και περικοπή των μισθών των δημόσιων υπαλλήλων κατά 20%. Το 2012 η ανεργία στη χώρα είχε εκτιναχθεί στο 22,8%, ενώ το ΑΕΠ είχε υποχωρήσει κατά 17,5%.
