Στις πρόσφατες εκλογές στη Σκωτία το Εθνικό Kόμμα της Σκωτίας (SNP) πήρε άνετα τη νίκη, με μόλις μία έδρα λιγότερο από την απόλυτη πλειοψηφία. Οπως συμβαίνει τουλάχιστον τα δεκαπέντε τελευταία χρόνια, κύριο διακύβευμα των εκλογών ήταν η απόσχιση της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο. Η Νίκολα Στέρτζον υποσχέθηκε να διεξαγάγει δημοψήφισμα στο πρώτο μισό της θητείας της, πιθανώς το 2023.
Το πιθανότερο είναι ο Μπόρις Τζόνσον να αρνηθεί τη δυνατότητα αυτή στην αποκεντρωμένη Βουλή της Σκωτίας, ενώ η απόφασή του αναμένεται να υποστηριχτεί από το Ανώτατο Δικαστήριο. Το γεγονός αυτό κάνει νομικούς να αναρωτιούνται αν το Ηνωμένο Βασίλειο από εθελοντική ένωση κρατών έχει μετατραπεί σε υποχρεωτική ένωση υπό την πίεση του νόμου. Οι ιστορικές διαφορές μεταξύ Αγγλίας και Σκωτίας, ο αγγλοκεντρικός χαρακτήρας της κυβέρνησης, το Brexit και τα αμφισβητούμενα μέτρα κατά της πανδημίας συνέβαλαν στη διεύρυνση του χάσματος.
Η κρίση αυτή δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστα και τα άλλα κράτη του Ηνωμένου Βασιλείου. Στη Βόρεια Ιρλανδία πρόσφατα υπήρξε μια αναζωπύρωση παλαιών και χρονιζόντων διαφορών μεταξύ ενωτιστών και εθνικιστών, με το κυβερνητικό κενό να επιδεινώνει τα πράγματα.
Στην Ουαλία ο επικεφαλής της κυβέρνησης Μαρκ Ντρέικφορντ –ο οποίος αποτέλεσε εξαίρεση στο πρόσφατο εκλογικό βατερλό των Εργατικών– επιθυμεί κατά τη διάρκεια της θητείας του να σχηματίσει συνταγματική συνέλευση έτσι ώστε να μεταρρυθμίσει τον καταστατικό χάρτη της χώρας για να αλλάξει τους κανόνες της αποκεντρωμένης κυβέρνησης της Ουαλίας. Ολα αυτά συνθέτουν εικόνα διάλυσης.
Κύρια έγνοια του Μπόρις Τζόνσον είναι να μη γίνει ο τελευταίος πρωθυπουργός ενός ενωμένου βασιλείου, η άρνησή του όμως να δει την πραγματικότητα διευρύνει τα ρήγματα που διατρέχουν την ένωση.
