Μια πρωτότυπη πρόταση στο έργο του Νίκου Γκάτσου «Μέρες Επιταφίου» από έναν μάλλον «αντισυστημικό» καλλιτέχνη.
Οι «Μέρες Επιταφίου» του Νίκου Γκάτσου ήταν μια ολοκληρωμένη ποιητική σύνθεση την οποία είχε ενδιαφερθεί να μελοποιήσει ο Μάνος Χατζιδάκις, κάτι που τελικά δεν συνέβη μέσα στην πληθώρα των κύκλων τραγουδιών που άφησαν από κοινού οι δύο δημιουργοί. Μόνο το 2015 ο Δημήτρης Παπαδημητρίου κατέθεσε τη δική του απόπειρα μελοποίησης του συγκεκριμένου έργου του Γκάτσου με ερμηνευτές τους Μανώλη Μητσιά – Μυρσίνη Μαργαρίτη, παρεμβάλλοντας και δύο ορχηστρικά ιντερλούδια. Η τωρινή εκδοχή του έργου από τον τραγουδοποιό και τραγουδιστή Κώστα Γανωτή είναι, αν μη τι άλλο, μια αρκετά πρωτότυπη προσέγγιση.
Κατά πρώτον, αξίζουν συγχαρητήρια στην πνευματική κληρονόμο του Γκάτσου, τη συγγραφέα και μεταφράστρια Αγαθή Δημητρούκα που, ενώ παλαιότερα απαγόρευε κάθε απόπειρα μελοποίησης στον Γκάτσο (ειδικά αν κάποιοι στίχοι του είχαν μελοποιηθεί στο παρελθόν από άλλους συνθέτες), έδωσε τώρα την άδεια στον Γανωτή, έναν μάλλον «αντισυστημικό» καλλιτέχνη, για να ηχογραφήσει και να εκδώσει τη δική του μελοποίηση στις «Μέρες Επιταφίου». Κατά δεύτερον, η καλλιτεχνική επιτυχία του εγχειρήματος έγκειται στο ότι ο Γανωτής παρέμεινε ο εαυτός του, πιστός στο ύφος του μπαλαντοποιού, ξεπερνώντας τον σκόπελο του μιμητισμού των μεγάλων λόγιων συνθετών οι οποίοι έχουν καταπιαστεί με τις μελοποιήσεις στον Γκάτσο.
Ο ίδιος ο Γανωτής παίζει κιθάρα και τραγουδάει τα έξι κομμάτια του έργου σε απόλυτη σύμπλευση με τα ατμοσφαιρικά electronics του Γιώργου Μπουσούνη και του Γιώργου Γκίνη. Κι ενώ στα προηγούμενα τραγούδια, δηλαδή από τη «Μεγάλη Δευτέρα» μέχρι τη «Μεγάλη Πέμπτη», οι τόνοι κρατιούνται χαμηλοί, σχεδόν σε στιλ που παραπέμπει σε αναγεννησιακούς τροβαδούρους, στη «Μεγάλη Παρασκευή», την υποτιθέμενη κορύφωση του Θείου Δράματος, έχουμε μια ρυθμική ηλεκτρονική μπαλάντα που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει ολόκληρο το έργο δείγμα σύγχρονου… Christian rock – αν βέβαια δεν είχαμε να κάνουμε με ατόφια ποίηση αλλά με απλοϊκούς στίχους θρησκευτικού περιεχομένου, που δεν θα μας ενδιέφεραν ούτως ή άλλως.
Το άλμπουμ κυκλοφορεί σε βινύλιο από την MLK (Χρωμοδιάσταση) με συνημμένο CD, ενώ στο εξώφυλλό του υπάρχει ένας συγκλονιστικός πίνακας του Γιάννη Κονταράτου: Δύο προσφύγισσες κρατάνε το χέρι ενός νεκρού παιδιού, πιθανώς μπροστά σε μια παραλία, αφού εκεί το ξέβρασαν τα κύματα. Ενα απ’ τα πιο λειτουργικά εξώφυλλα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, σε απόλυτη ταύτιση με το περιεχόμενο του δίσκου, τα τραγούδια βασισμένα σε ποιήματα που μιλάνε για το μαρτύριο του ανθρώπου. Κι ας μην έχουμε Μεγαλοβδόμαδο. Κι ας κοντοζυγώνουν τα Χριστούγεννα. Οι «Μέρες Επιταφίου» του Νίκου Γκάτσου παραμένουν μια ποιητική αλληγορία για τα δεινά που πέρασε η Ελλάδα στον 20ό αιώνα και για τη μυστηριακή σχέση του «άρρηκτου» με το «οικείο». Οσο για τη μελοποίηση του Κώστα Γανωτή, έρχεται να μας θυμίσει πως όταν είσαι αληθινός και πηγαίος, καταθέτεις μια εργασία που μπορεί να διεκδικήσει τη θέση της μέσα στα χρόνια.
Το άλμπουμ «Μέρες Επιταφίου» του Κώστα Γανωτή κυκλοφορεί σε βινύλιο από την MLK με συνημμένο CD
