Όλοι οι mainstream καλλιτέχνες και το επιτελείο τους προσπαθούν να κάνουν έναν ντόρο με αφορμή την πρεμιέρα της κάθε καινούργιας παράστασης.
Και ο Διονύσης Σαββόπουλος είναι mainstream καλλιτέχνης. Μιλάμε για τον Διονύση Σαββόπουλο που γέμισε το Ολυμπιακό Στάδιο, που τραγούδησε την «γεμάτη πλατεία», τις σημαίες από «νάιλον», που κουρεύτηκε, που μεγάλωσε τελικά και από τροβαδούρος της αμφισβήτησης έγινε αρτίστας, όπως το αρτίστικο σύστημα απαιτεί.
Για σταθείτε: Ο Σαββόπουλος ανήκει στους χρήστες; Ο καλλιτέχνης ανήκει στο κοινό ή στον εαυτό του εν τέλει;
Έναν κώλο σκαμπιλισμένο για promotion θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει και ο Ρόμπι Ουίλιαμς.
Γιατί δεν μπορεί ο Διονύσης;
Δεν είναι Ρόμπι θα μου πεις!
Οκ, είναι όμως ο Διονύσης Σαββόπουλος, και διαλέγει μόνος του τον δρόμο που θα ακολουθήσει.
Το γεγονός ότι με τα τραγούδια του μπορεί να έδειξε εναλλακτικούς δρόμους σε χιλιάδες θαυμαστές του δεν του αφαιρεί το δικαίωμα να επιλέγει τον δρόμο που θα ακολουθήσει ο ίδιος. Κι ας είναι κατήφορος.
Στην εποχή που ο καλλιτέχνης είναι προϊόν, κι εμείς που καταναλώνουμε τις δημιουργίες του είμαστε χρήστες ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη κι ας ψάξουμε: θέλουμε αποτοξίνωση, θέλουμε overdose, θέλουμε να κάνουμε control+alt+delete και να το ξαναπάμε από την αρχή;
Στο χέρι μας είναι αν θα αφήσουμε τον κάθε κώλο να μας χαλάει!
