Ισως αυτό το κείµενο να µη γραφόταν αν δεν υπήρχαν δύο συµπτώσεις: η έκδοση του βιβλίου του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, το οποίο αναφέρεται στην εξάρθρωση της 17 Νοέµβρη, και η αποκάλυψη του Documento ότι η «µεγάλη επένδυση στο Ναυάγιο της Ζακύνθου», πέρα από απάτη, ακουµπά διά των πρωταγωνιστών της τη χρηµατοδότηση της ισλαµικής οργάνωσης (και τροµοκρατικής κατά τους Αµερικανούς) Αλ Νούσρα, που ανέτρεψε τον Ασαντ στη Συρία.
Ας πάµε πίσω, στην αρχή της προσωπικής και όχι µόνο ιστορίας. Ηταν Ιούλιος του 2002 όταν συνελήφθη ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος ως αρχηγός της 17 Νοέµβρη και αφού εξερράγη η βόµβα στα χέρια του Σάββα Ξηρού (29 Ιουνίου 2002). Το δηµοσιογραφικό σύµπαν επιχείρησε να φωτίσει τις πλευρές της ζωής του Γιωτόπουλου. Οι προθέσεις όλων των δηµοσιογράφων δεν ήταν οι ίδιες, αλλά όλοι έκαναν το ίδιο πράγµα: µιλούσαν για τον άγνωστο Αλέξανδρο Γιωτόπουλο.
Την εποχή εκείνη ήµουν µε το «Κουτί της Πανδώρας» στην ΕΡΤ και ξεκίνησα έρευνα για τη δράση του Γιωτόπουλου. Πήγα στη Γαλλία για να συνθέσω τα πρώτα του βήµατα ως µέλος αντιδικτατορικής οργάνωσης στο Παρίσι.
Ο δικηγόρος της ΕΡΤ Βασίλης Κωστόπουλος (τώρα που έχει πεθάνει µπορώ πλέον να αποκαλύψω την πηγή) γνωρίζοντας πού στοχεύει η έρευνα µε πληροφόρησε ότι υπήρχαν στην Αθήνα τρία πρόσωπα τα οποία γνώριζαν τον Γιωτόπουλο από εκείνη την εποχή. Ο ένας ήταν θεατρικός συγγραφέας, ο άλλος καθηγητής πανεπιστηµίου και ο τρίτος είχε κατάστηµα παπουτσιών στο Χαλάνδρι. Μου συνέστησε να τους συναντήσω και να µαζέψω στοιχεία.
Αποφάσισα να ξεκινήσω από αυτόν που θεωρούσα πιο εύκολα προσπελάσιµο, τον καταστηµατάρχη στο Χαλάνδρι. Πολύ πρωί έφτασα απροειδοποίητα στο κατάστηµά του, αλλά, µόλις µπήκα µέσα, σηκώθηκε από την καρέκλα και µου ζήτησε επίµονα να φύγω. Ξεπέρασα την έκπληξή µου και τον ρώτησα αν έχει κλείσει γιατί ήθελα να αγοράσω παπούτσια. Ο άνθρωπος µάλλον ντράπηκε για την αντίδρασή του, ένιωσε αµήχανα και προτού προλάβει να καταλάβει τι γίνεται του εξήγησα πολύ ειλικρινά για ποιο λόγο είχα πάει. Του είπα ότι κάνω µια σοβαρή έρευνα και δεν σκόπευα να τον εκθέσω, απλώς αναζητούσα κάποια στοιχεία και ήθελα βοήθεια. Τελικώς συζητήσαµε επί ώρες και φεύγοντας τον ρώτησα γιατί µε έδιωξε µόλις µπήκα. Εξοµολογήθηκε τότε ότι είχε φοβηθεί γιατί, έξι µήνες προτού σκάσει η βόµβα Ξηρού και αποκαλυφθεί ο Γιωτόπουλος, ένας πολύ γνωστός δηµοσιογράφος τον είχε επισκεφθεί και ζητούσε πληροφορίες για τον Γιωτόπουλο. Οταν άρχισε η εξάρθρωση της 17Ν και διάβασε ότι ο Γιωτόπουλος ήταν αρχηγός, θεώρησε πολύ ύποπτη και µη δηµοσιογραφική την επίσκεψη του συναδέλφου µου.
Τις επόµενες µέρες συνάντησα και έκανα επίσηµες συνεντεύξεις µαζί τους, µε τον καθηγητή πανεπιστηµίου και τον θεατρικό συγγραφέα, που µου διηγήθηκαν το ξεκίνηµα της δράσης του Γιωτόπουλου τη δεκαετία του 1960. Μετά τις συνεντεύξεις και οι δύο µου εξοµολογήθηκαν ότι έξι µήνες πριν από την εξάρθρωση της 17Ν πρόσωπα που εµφανίστηκαν αρχικώς ως επαγγελµατίες του τοµέα τους και απέκτησαν επαφή µαζί τους στη συνέχεια τους αποκάλυψαν ότι είναι πράκτορες των µυστικών υπηρεσιών της Βρετανίας και άρχισαν να τους ρωτάνε για τον Γιωτόπουλο προτείνοντάς τους συνεργασία. Η πρόταση δεν είχε αποτέλεσµα.
Τι προέκυπτε λοιπόν; Οτι πολύ προτού αποκαλυφθεί ο Γιωτόπουλος, πράκτορες της Βρετανίας αλλά κι ένας δηµοσιογράφος, µε τον ίδιο τρόπο προσέγγισης, ζητούσαν πληροφορίες γι’ αυτόν. Το λογικό συµπέρασµα ήταν ότι και ο δηµοσιογράφος ήταν στην ίδια διατεταγµένη υπηρεσία και Υπηρεσία, αν ίσχυαν οι διηγήσεις.
Στο βιβλίο του Χρυσοχοΐδη µε τίτλο «Στον ίδιο δρόµο» ο και τότε υπουργός επιβεβαιώνει όσα είχα καταγράψει, αφού µας πληροφορεί ότι η επιχείρηση προσέγγισης παλιών φίλων του Γιωτόπουλου από µυστικές υπηρεσίες δεν ήταν αποκύηµα φαντασίας όσων µου το είχαν εκµυστηρευτεί. Γράφει συγκεκριµένα (σελίδα 170): «ο Νικ Φόστερ σύζυγος της επαφής µου στη Βρετανική Πρεσβεία, της Φλεσάτι, συνάντησε µια σειρά από συναγωνιστές του Γιωτόπουλου την περίοδο της Χούντας… Οµως ο Φόστερ δεν εκµαίευσε το παραµικρό. Αντίστοιχα ο τότε διοικητής της ΕΥΠ, ο πρέσβης Παύλος Αποστολίδης, επιχείρησε παντοιοτρόπως να έρθει σε επαφή µε άλλα στελέχη». Ο δηµοσιογράφος που έψαχνε τον Γιωτόπουλο έξι µήνες προτού το όνοµά του εισβάλλει στη δηµόσια σφαίρα δεν το έκανε για δηµοσιογραφικούς λόγους, γιατί τότε δεν υπήρχαν τέτοιοι λόγοι.
Ας πάµε αρκετά χρόνια µετά, όταν ο εµίρης του Κατάρ και διάφοροι συνεπενδυτές αγοράζουν µια έκταση στο Ναυάγιο της Ζακύνθου για να κάνουν τη σούπερ επένδυση. Οι κάτοικοι και η τοπική εκκλησία ξεσηκώνονται λέγοντας ότι η έκταση που πουλήθηκε για την επένδυση δεν ανήκει σε αυτούς που την πουλάνε. Τρεις τουλάχιστον µεγάλες εφηµερίδες αναλαµβάνουν τη στήριξη της «επένδυσης» κατηγορώντας τους κατοίκους ότι είναι µίζεροι και υποκινούµενοι. Ανάµεσα στους διαπρύσιους υποστηρικτές της «επένδυσης» που τα βάζει µε όσους αντιδρούν είναι και ο γνωστός µας δηµοσιογράφος.
Η απάτη της επένδυσης σιγά σιγά αποκαλύπτεται και ο εµίρης δηλώνει ότι δεν είναι αυτός ο επενδυτής. Στη θέση του εµφανίζονται ο κ. Κριστιάν Κοµέρ και η οικογένειά του. Ο Κοµέρ ανακτά µετοχές από έναν συνεργάτη του ο οποίος εµφανιζόταν ως αχυράνθρωπος. Ο συνεργάτης όµως έχει οικονοµικές απαιτήσεις. Οταν λοιπόν δείχνει να απειλεί τον Κοµέρ, τον επενδυτή του Ναυαγίου, ο δηµοσιογράφος µας και πάλι εµφανίζει ένα δηµοσίευµα στο οποίο κατονοµάζει τον άγνωστο στο κοινό, αφανή συνεργάτη του Κοµέρ ως τον άνθρωπο που µεταφέρει το χρήµα της οικογένειας Ασαντ στην Ελλάδα. Προφανώς για να πάρει το µήνυµα για το τι τον περιµένει.
Και φτάνουµε στη σηµερινή αποκάλυψη του Documento. Ο επενδυτής του Ναυαγίου και η οικογένειά του κατηγορούνται στην Αγγλία ότι σε συνεργασία µε την οικονοµική ελίτ του Κατάρ και τις τράπεζες Doha Bank και National Bank Qatar χρηµατοδοτούν µέσω ενός πολύπλοκου συστήµατος τους τζιχαντιστές στη Συρία. Το χρήµα κινούν εταιρείες επενδύσεων και real estate. Αποδέκτης του χρήµατος είναι η τροµοκρατική οργάνωση Αλ Νούσρα µε ηγέτη τον Μοχάµεντ αλ Τζουλάνι. Ο Τζουλάνι και η οργάνωσή του ανέτρεψαν την προηγούµενη εβδοµάδα το καθεστώς Ασαντ και σήµερα εµφανίζεται ως ο υπέρµαχος της δηµοκρατίας στη Συρία. Η ∆ύση τον αντιµετωπίζει ως σύµµαχο και διάδοχο ηγέτη, ενώ η επικήρυξη του Τζουλάνι µε 10 εκατοµµύρια δολάρια από τις ΗΠΑ ως τροµοκράτη σύντοµα θα είναι παρελθόν.
Οσο περνούν οι µέρες γίνεται µάλλον φανερό ότι η ανατροπή Ασαντ µέσω των ισλαµιστών ίσως αποτελεί µια γενικότερη συµφωνία ΗΠΑ, Ρωσίας και Τουρκίας που εγκαινιάζει µια άλλη κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Στο παιχνίδι αυτό η χρηµατοδότηση των ισλαµιστών είναι ένα γενικότερο και πιο σκοτεινό παιχνίδι, στο οποίο σηµαντικό ρόλο έπαιξαν οι µυστικές υπηρεσίες. Και φυσικά έµµεσα ή άµεσα και η Ελλάδα, µαζί µε δηµοσιογράφους της.
ΥΓ.: Στην ιστορία αυτή σηµασία δεν έχουν τα ονόµατα αλλά η ίδια η ιστορία και οι διδαχές της. Σε ό,τι αφορά τον δηµοσιογράφο πρωταγωνιστή, ένα από τα συµβόλαια που είχε αναλάβει ήταν η δολοφονία του δηµοσιογραφικού χαρακτήρα του Documento και η εξυπηρέτηση όσων εµπλεκοµένων σε µεγάλα σκάνδαλα αποκάλυπτε κατά καιρούς η εφηµερίδα.
