Βασικά, η Αριστοτελία δεν βάζει τελεία. Προτιμάει να βάζει κόμμα και να συνεχίζει σε νέα πεδία δόξης. Η βιογραφία της, γεμάτη από μεταστροφές και στροφές, όπως την περιγράφουν τα τουίτ της, βεβαιώνει του λόγου το ασφαλές. Μπορεί να αλλάζει, να ελίσσεται, να συνεχίζει την ανοδική της πορεία στη δημοσιογραφία και τη δημόσια ζωή. Εκπροσωπώντας το είδος εκείνο του πολιτικού και ιδεολογικού χαμαιλέοντα που ευδοκιμεί στη ΝΔ του Μητσοτάκη. Ενα κόμμα που χωράει με άνεση ακροδεξιούς, κεντροδεξιούς, σκέτους δεξιούς, αδέξιους και πλήθος από καριερίστες και τυχοδιώκτες ιδεών και ανίδεων. Και μόνο τον Γεραπετρίτη, τον Θεοδωρικάκο, τον Χρυσοχοΐδη αν σκεφτεί κανείς, καταλαβαίνει ότι η Πελώνη σε καμιά περίπτωση δεν είναι εξαίρεση.
Από μια άποψη είναι η πιο κατάλληλη εκπρόσωπος του Μητσοτάκη. Η αυλή του βρίθει από εξωνημένους πασόκους, πρώην υβριστές του Σαμαρά, μετανοημένους ακροδεξιούς και ξεπλυμένους φασίστες που συνωστίζονται και αλληλομαχαιρώνονται για μια θέση στη μαρμίτα της εξουσίας, υπό τον τίτλο του αρίστου. Η Πελώνη είναι ένα από τα άνθη του κακού σ’ αυτό τον κήπο των μεταλλαγμένων. Αν έχει κάπως μεγαλύτερη σημασία να ασχοληθεί κανείς μαζί της είναι γιατί εκπροσωπεί όχι μόνο τον πρωθυπουργό της πιο χυδαίας και παμφάγας –ακόμη και ανθρωποφάγας– αντίληψης για την εξουσία και τη νομή της, αλλά και έναν ολόκληρο κόσμο της δημοσιογραφίας στα χρόνια της χολέρας. Δημοσιογραφία χωρίς ηθικά σύνορα, στην υπηρεσία των νταβατζήδων και των πολιτικών τους εκπροσώπων.
Οι επώνυμοι πασόκοι του ΔΟΛ που μεταλλάχθηκαν σε κραγμένους δεξιούς, τα σημιτικά αρνάκια που έγιναν αντιΣΥΡΙΖΑ στρίγκλες, η τοξική δημοσιογραφία της σαλαμάνδρας, οι υβριστές του Μητσοτάκη πατρός που έγιναν υμνητές του Μητσοτάκη υιού, οι διευθυντές ΜΜΕ που τρυπώνουν σε θέσεις μετακλητών, οι κοντοί που παριστάνουν τους ψηλούς με ξένες πλάτες, οι φυσικοί αυτουργοί κάθε προβοκάτσιας και αθλιότητας και βέβαια οι δημοσιογράφοι-τραπεζοκόμοι του Μαξίμου βρήκαν στο πρόσωπο της Πελώνη την άξια εκπρόσωπό τους. Επαρκώς μεταλλαγμένη, επαρκώς δηλητηριώδης, επαρκώς αδίστακτη και επαρκώς ανατριχιαστική, ανέβασε φάτσα φόρα στην κεντρική πολιτική σκηνή το πρόσωπο της Μέδουσας. Ο κόσμος της αριστείας ένα και το αυτό με τον κόσμο της Αριστοτελίας.
Από την άποψη αυτή η Πελώνη δεν εκπροσωπεί μόνο την ηθική του Μητσοτάκη και της αυλής του, αλλά και την κατάπτωση της δημοσιογραφίας στις μέρες μας. Δημοσιογραφία ομοτράπεζη και ομοκρέβατη με τους νταβατζήδες, εργαλείο του κράτους και όπλο του παρακράτους. Και το σωστό επιχείρημα ότι υπάρχουν και τίμιοι δημοσιογράφοι είναι παρηγοριά στον άρρωστο. Υπάρχουν, ευτυχώς. Κυνηγημένοι, φιμωμένοι ή οχυρωμένοι σε δυο τρία Μέσα και στο διαδίκτυο. Σε ποιο συστημικό ΜΜΕ, αλήθεια, είδατε ρεπορτάζ για το χτες και το σήμερα της Αριστοτελίας, που σε κάθε δημοκρατική χώρα θα γινόταν τεράστιο θέμα;
