Μιας και το ‘χούμε απ’ ότι φαίνεται με τα δημοψηφίσματα προτείνω κι εγώ ένα, με το αληθώς κρίσιμο ερώτημα: «προτιμάτε άραγε να είστε πλούσιος κι ύγιής ή πτωχός κι ασθενής;»
Όσοι αρνούνται πεισματικά εδώ κι εννέα μήνες να αποδεχθούν την λαϊκή βούληση, που ανέδειξε ως λύση το απόλυτο αουτσάιντερ, σήμερα το προχώρησαν ένα βήμα παραπέρα. Εργαλειοποιούν την συμμετοχική διαδικασία και προτείνουν την διακωμώδηση του θεσμού του δημοψηφίσματος των μελών, προκειμένου με το «εργαλείο» αυτό ως πρόσχημα, να επιχειρήσουν μια από τα ίδια και τα ίδια, όσα δηλαδή δεν πέτυχαν με τις προηγούμενες μεθοδεύσεις.
*
Η αποτίμηση τους μιλά για ‘αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα’, που φέρεται να αποστέρησε και τον τελευταίο ενθουσιασμό, που τους απέμενε. Λένε ότι το 15% δεν μπορεί να αποτελέσει αφετηρία Ποτέ όμως δεν είπαν ποιο ποσοστό ήταν ικανό για αφετηρία, παίζοντας για καιρό την κολοκυθιά. Ένα παράδειγμα από αλλού. Όταν τον Γενάρη ο Ανδρουλάκης φαινόταν σίγουρος δεύτερος, μια σημερινή αντίπαλος του διευκρίνισε ότι θα ήταν αποτυχημένος αν τυχόν δεν ξεπέρναγε το 20%! Όλοι γελάσανε με την κουτοπονηρία ωστόσο δεν ήταν τόσο αστείο όταν την βιώσανε δίπλα τους κι εντός τους. Όμως ας τ’ αφήσουμε αυτό στην άκρη κι ας θέσουμε ένα πιο θεωρητικό ερώτημα: Υπάρχει άραγε κάποιος αριθμός ο οποίος θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως κάθαρση στα πολιτικά ανομήματα που καταλογίζουν; Τι επιχείρημά είναι πάλι τούτο; Είσαι πείξος, είσαι δείξος και από πάνω πήρες μόνο 15%! Είσαι δηλαδή απατεώνας αλλά ας ήσουνα τουλάχιστον ένας πετυχημένος απατεώνας; Απολύτως αντάξιο του ηθικού μας πλεονεκτήματος …
**
Το επιχείρημα ότι προεκλογικώς αποκλείσθηκε η μειοψηφία, η οποία ως εκ τούτου είναι αθώα του αίματος, αντιφάσκει με τις διαδικασίες συγκρότησης του ευρωψηφοδελτίου που ήταν ορθάνοιχτες, έλεγε ο καθένας ότι ήθελε και πήγαινε όπου ήθελε κι όπου δεν ήθελε δεν πάταγε ενώ τινές υποψήφιοι περιφέραν ανά την Ελλάδα την επιφυλακτικότητα αν όχι την εχθρότητα προς τον Πρόεδρο χωρίς καμία όχληση. Απόδειξη δε των λεγομένων μου είναι οι υπογραφές αρκετών εκ των υποψηφίων ευρωβουλευτών στα κείμενα των 87. Απόδειξη είναι ότι ένα σώμα (το 15%) που τα εξιτ πολς λέγανε ότι αποτελείται μάλλον από θαυμαστές του κασσελάκη δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το ποιοι υποψήφιοι τον συμπαθούν και ποιοι τον αντιπαθούν , για να μην πω τίποτε άλλο βαρύτερο. Κι επειδή όπως είπαμε είμαστε μεγάλα παιδιά όλοι έχουμε συμμετάσχει σε εκλογές που ελεγχόταν από την μπότα μιας κυρίαρχης γραφειοκρατίας και ξέρουμε ότι ουδόλως προσομοίαζαν προς το συριζαικο πανηγυράκι μας.
***
Περίσσεψαν οι οιμωγές για την διακυβευόμενη ακεραιότητα της φυσιογνωμίας. Όχι πια λόγω ύποπτης εισπήδησης της κεντροαριστεράς αλλά το αντίθετο. Επειδή υπάρχει κίνδυνος από όσους την παρεμποδίζουν τάχα να ενωθεί. Την ίδια στιγμή οι αγωνιώντες δεν ενοχλούνται από παρασκηνιακές συνεννοήσεις ανθρώπων διαφορετικών κομμάτων ούτε με όσα ακούγονται για πρακτική ρευστοποίηση του κόμματος, όπως την εκχώρηση αποφασιστικού ρόλου στο γενικό κοινό που θα κληθεί μάλιστα να απαντήσει σε ένα σουρεαλιστικό ερώτημα, με ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Χωρίς συνέδρια κι άλλες τυπικούρες αλλά με μια έκρηξη αυθορμητισμού όπου θα εναγκαλιστούμε αίφνης με τους περαστικούς, ακόμη και με όσους μέχρι χθες πετροβολιόμαστε. Και μάλιστα προκαταβολικά θα προχωρήσουμε σε ένα δημοψήφισμα. ως μια μορφή ερωτικής εξομολόγησης μας, άνευ όρων. Αυτό είναι μάλλον από τον Σαίξπηρ κι αφορά Μοντέγους και Καπουλέτους Για την πολιτική σύντροφοι, ξαναδιαβάστε το ‘ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ’ κι όχι τα Άπαντα του Χρ. Σπίρτζη,
****
Μοιραία μας γράφουν ότι οδηγηθήκαμε στην αλλαγή ατζέντας της τελευταίας εβδομάδας και δεν εννοούν την καταθλιπτική κυριαρχία των ΜΜΕ του αντιπάλου στο να επιβάλουν ατζέντα. Ίσως δεν τους ενοχλεί πια το γεγονός μιας κι οι ίδιοι επωφελούνται από την δυνατότητα των ΜΜΕ να επιβάλλουν ατζέντα στον ΣΥΡΙΖΑ, απόδειξη το σημερινό. Είναι περίεργη η επιμονή στην άρνηση των πρωτοβουλιών διαφάνειας και στην θέσπιση μέτρων για το μαύρο χρήμα στα κόμματα, πράγμα που όλοι ξέρουν ότι αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της διαπλοκής. Σε πλήρη απόσταση από το λαϊκό αίσθημα αλλά κι από τις διακηρύξεις τους, αοριστολογούν περι εισαγγελέα και παραπέμπουν στις καλύτερες εποχές του Σημιτη 1998. Προς στιγμήν νόμισα ότι ήρθε κι η φίλη μου η Άννα Διαμαντοπούλου μαζί μας, καλή της ώρα και καλή της τύχη στο απέναντι φρενοκομείο. Εγώ λοιπόν προτείνω η ενέργεια Κασσελάκη να γίνει γνώμονας για όλους μας κι όποιος συριζαίος θέλει να διεκδικήσει δημόσιο αξίωμα να παίρνει την πρωτοβουλία ενός τέτοιου αποκαλυπτικού χειρισμού. Δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ του 2024 να διστάζει ακόμη να υιοθετήσει συμπεριφορές που τις υπαινίχθηκε ακόμη και το ΠΑΣΟΚ του 2009, προ δεκαπενταετίας δηλαδή.
*****
Θεωρώ ως ξεχωριστή ανηθικότητα την προσπάθεια ανθρώπων, ομαδοποιήσεων κι αδιαφανών μεθοδεύσεων να κρυφτούν πίσω από την φυσιογνωμία του Αλέξη Τσίπρα την οποία χωρίς σεβασμό ευτελίζουν στην φραξιονιστική τους καθημερινότητα ενώ έχει πλέον έχει μια εθνική κι ιστορική διάσταση. Χρήζει περισσότερου σεβασμού κι εξαίρεσης από τα τετριμμένα. Όσοι προερχόμαστε απο το παλιο ΠΑΣΟΚ θυμόμαστε τον ανεπανάληπτο ηγέτη Ανδρέα Παπανδρέου, που ορθά τίμησε πρόσφατα ο Στέφανος Κασσελάκης, αλλά θυμόμαστε καλά κι ανθρώπους να προσπαθούν να κρυφτούν πίσω του σαν τους συγχωρεμένους πια Μένιο κι Άκη. Άλλο είναι ο ηγέτης κι η προσφορά του κι άλλο η θωράκιση των δημοκρατικών θεσμών των κομμάτων από το καρκίνωμα της διαπλοκής.
Διαβάστε επίσης:
Η μαφία της Μυκόνου, δύο δολοφονίες και το χαμένο ηχητικό – Την Κυριακή στο Documento
Άνοιξε τις πύλες του το 43ο Πανελλήνιο Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης