Στον απόηχο της συνεδρίασης της ΚΕ της Νέας Αριστεράς που έβαλε φρένο στον διάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Δημήτρης Τζανακόπουλος μιλά στο Documento στέλνοντας μηνύματα τόσο στο εσωτερικό του κόμματος του όσο και στην Κουμουνδούρου. Υποστηρίζει ότι κάποια μέλη της ΚΕ –εξ αυτών που τάχθηκαν με την πλευρά της πλειοψηφίας– με τη στάση τους αμφισβήτησαν τον Αλέξη Χαρίτση, παίρνει σαφείς αποστάσεις από τη φράση που χρησιμοποίησαν Ευκλείδης Τσακαλώτος και Γαβριήλ Σακελλαρίδης περί «καρικατούρας λαϊκού μετώπου» και τονίζει ότι από την «άρρητη μεν, σαφή δε διάθεση να υιοθετηθεί μια στρατηγική μοναχικής πορείας» η Νέα Αριστερά δεν αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της διάσπασης, αλλά του πολιτικού αυτοπεριορισμού, ο οποίος «μπορεί να εξασφαλίζει έναν ήρεμο ύπνο, αλλά σίγουρα δεν λέει τίποτα στην ανάγκη της κοινωνίας για ειρήνη, καλύτερο μισθό, αποτελεσματικό και καθολικό κοινωνικό κράτος».
Τι οδήγησε στην απόφαση της ΚΕ για φρενάρισμα της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και τι αποτελέσματα παράγει για τον προοδευτικό χώρο;
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι ουδείς στην Κεντρική Επιτροπή, πόσο μάλλον ο ίδιος ο πρόεδρος, πρότεινε συγκόλληση ή μονομερή συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Μια απλή ανάγνωση της εισήγησης ή και της ομιλίας του Αλέξη Χαρίτση στις διαδικασίες το αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας. Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και στη Νέα Αριστερά, δυστυχώς, πολλές φορές απαντάμε σε αυτό που εικάζουμε ότι λέει ο άλλος και όχι σε αυτό που πραγματικά λέει. Η θέση λοιπόν που υποστήριξε ο πρόεδρος νομίζω ότι ήταν απολύτως εύλογη: με δεδομένη την αδυναμία να υπάρξει αυτήν τη στιγμή αριστερή εναλλακτική απέναντι στο καθεστώς Μητσοτάκη, εναλλακτική για την οποία μεγάλα τμήματα των λαϊκών τάξεων αγωνιούν και την οποία προσδοκούν, οφείλουμε να εκκινήσουμε τον προγραμματικό διάλογο και να επιδιώξουμε κοινές πολιτικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες με όσες δυνάμεις αυτήν τη στιγμή αναγνωρίζουν αυτή την ανάγκη και συμφωνούν σε αυτή την προοπτική. Το αποτέλεσμα αυτού του διαλόγου δεν προεξοφλούνταν από κανέναν. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε όταν είναι γνωστό ότι υπάρχουν και προγραμματικές αλλά και στρατηγικές διαφωνίες μεταξύ των κομμάτων, κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών, που αποτελούν το τόξο της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Αυτές οι διαφωνίες ξεκινούν από τα εξοπλιστικά, αλλά αφορούν ακόμη και την κεντροαριστερή στροφή με στόχο τον προσεταιρισμό της μεσαίας τάξης. Στόχος όμως αυτού του διαλόγου θα ήταν να προκληθούν μετατοπίσεις, να γίνει οργανωμένη συζήτηση, να διαμορφωθούν όροι υπέρβασης των διαφωνιών, πράγμα κατά τη γνώμη μου εφικτό. Δυστυχώς η Κεντρική Επιτροπή κινήθηκε σε μια άλλη κατεύθυνση που μπορεί να αφήνει ανοιχτό ένα παράθυρο εκκίνησης του διαλόγου, αλλά την ίδια στιγμή φαίνεται να λέει ότι ή θα συμφωνήσουμε όλοι ή δεν θα συμφωνήσει κανένας. Οι λόγοι γι’ αυτήν τη στάση είναι πολλοί: ξεκινάνε από την εύλογη, οφείλω να πω, δυσπιστία απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά φτάνουν μέχρι και την άρρητη μεν, σαφή δε διάθεση να υιοθετηθεί μια στρατηγική μοναχικής πορείας από τη Νέα Αριστερά που νομίζω ότι δεν απαντά στο πιεστικό κοινωνικό και πολιτικό αίτημα της εποχής. Κι αυτό διότι το αίτημα πολιτικών και προγραμματικών συγκλίσεων παραμένει. Kαι παραμένει διότι δεν προέρχεται από το εσωτερικό των κομμάτων, αλλά από τις υλικές συνθήκες ζωής των λαϊκών τάξεων.
Πώς κρίνετε το γεγονός ότι ο γραμματέας του κόμματος Γαβριήλ Σακελλαρίδης άνοιξε τα χαρτιά του συμφωνώντας με τη γραμμή του Ευκλείδη Τσακαλώτου περί «καρικατούρας λαϊκού μετώπου» λίγες μέρες πριν από τις κρίσιμες εσωκομματικές διαδικασίες;
Το κρίσιμο εδώ δεν νομίζω ότι είναι τα πρόσωπα αλλά οι θέσεις και ο τρόπος εκφοράς τους. Εγώ δεν θα χρησιμοποιούσα τέτοια έκφραση, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε ότι κανείς δεν υποστήριξε μια αποκλειστική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – Νέας Αριστεράς αφενός και ούτε βέβαια κανείς θεώρησε ότι μπορεί να υπάρξει λαϊκό μέτωπο που να αποτελείται απλώς από αυτές τις δυνάμεις. Αυτό που υποστηρίχτηκε ήταν ότι η σύγκλιση στη βάση συγκεκριμένων προγραμματικών στόχων μεταξύ δύο, πόσο μάλλον μεταξύ περισσότερων των δύο, πολιτικών κομμάτων και πολιτικών ομάδων θα δημιουργούσε πιέσεις και σε άλλους να επανατοποθετηθούν, με δεδομένη και τη ρευστότητα στα αριστερά του πολιτικού φάσματος αλλά και την έλλειψη αυτήν τη στιγμή πραγματικά ανταγωνιστικής δύναμης στο καθεστώς Μητσοτάκη.
Με δεδομένο ότι η εισήγηση του Αλέξη Χαρίτση ήταν σε διαφορετική κατεύθυνση από τις τελικές αποφάσεις τόσο στο Πολιτικό Γραφείο όσο και στην ΚΕ, πιστεύετε ότι η στάση της πλειοψηφίας, όπως διαμορφώθηκε στην ΚΕ, αποτελεί πράξη αμφισβήτησης του προέδρου;
Θεωρώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων υποστήριξαν μια άλλη άποψη δεν είχε αυτό τον στόχο.
Πολλοί κρίνουν ότι το επόμενο διάστημα θα είναι δύσκολο για τη Νέα Αριστερά, βάζοντας πάνω στο τραπέζι ακόμη και το ενδεχόμενο της διάσπασης. Εσείς τι σκοπεύετε να κάνετε από εδώ και πέρα;
Ο μεγάλος κίνδυνος που αντιμετωπίζει η Νέα Αριστερά δεν είναι αυτός της διάσπασης αλλά του πολιτικού αυτοπεριορισμού. Η εργατική τάξη, η κοινωνική πλειονότητα που δεν τα βγάζει πέρα, δεν έχει ανάγκη από άλλο ένα κόμμα που ισχυρίζεται ότι είναι το μόνο συνεπές, ιδιαίτερα σε μια συνθήκη γενικευμένης πολιτικής κρίσης, παγκόσμιας αλλά και στη χώρα μας. Με δεδομένο μάλιστα ότι τέτοια κόμματα και ομάδες φαίνεται να φυτρώνουν σήμερα σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή, το επόμενο διάστημα θα είναι γενικώς δύσκολο και όχι μόνο για μας. Από τη μεριά μου θεωρώ ότι, ενώ η αυτοκριτική είναι αναγκαία προϋπόθεση αποτελεσματικής εσωτερικής λειτουργίας κάθε κόμματος, η αξίωση για συγγνώμες, από όπου κι αν προέρχεται, δεν συνιστά πολιτική παρέμβαση με στόχο την αλλαγή των συσχετισμών αλλά αυτοδικαιωτική στάση. Μπορεί να έχει τη σημασία της ώστε να εξασφαλίζει έναν ήρεμο ύπνο, αλλά σίγουρα δεν λέει τίποτα στην ανάγκη της κοινωνίας για ειρήνη, καλύτερο μισθό, αποτελεσματικό και καθολικό κοινωνικό κράτος.
Διαβάστε επίσης
Οι άνθρωποι της Blue Skies και της ΝΔ
«Παράσημα» σπατάλης με έλλειμμα €2 δισ. στη ΔΥΠΑ
Κυριακή του Πάσχα: Με τι καιρό θα ψήσουμε τον οβελία – Η πρόγνωση της εβδομάδας
