Η Γενική Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής εξέδωσε ανακοίνωση για τον θάνατο του 47χρονου Βασίλη Δημάκη, όπου αναφέρεται ότι «εντός κελιού στο Κατάστημα Κράτησης Κορυδαλλού εντοπίστηκε χωρίς τις αισθήσεις του, από συγκρατούμενους του, 46χρονος ημεδαπός» και σημειώνεται ότι «για το περιστατικό ενημερώθηκε άμεσα ο αρμόδιος Εισαγγελέας, κλήθηκε και μετέβη στο σημείο Ιατροδικαστής, ενώ ταυτόχρονα αποκλείστηκε ο χώρος στον οποίο εντοπίστηκε προκειμένου να εξερευνηθεί από Αστυνομικούς της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών. Προανάκριση έχει αναλάβει η Υποδιεύθυνση Δίωξης και Εξιχνίασης Εγκλημάτων Πειραιά, ενώ για την υπόθεση έχει διαταχθεί πειθαρχική έρευνα».
Ο ξαφνικός θάνατος του Βασίλη Δημάκη, δεν είναι και τόσο ξαφνικός, υπό την έννοια ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που την τελευταία δεκαετία έδωσε διαρκείς αγώνες, για να διασφαλίσει ένα από τα πιο σημαντικά κοινωνικά δικαιώματα, αυτό της εκπαίδευσης. Μάλιστα, για να διεκδικήσει αυτό το αυτονόητο δικαίωμα, για μία δημοκρατική χώρα, έφτασε αρκετές φορές να βάλει σε κίνδυνο και την ίδια του τη ζωή, καθώς έκανε απεργίες πείνας, ακόμη και δίψας. Ο ίδιος διψώντας για το αγαθό της γνώσης, το 2016, ενώ ήταν στις φυλακές Γρεβενών, τελείωσε το λύκειο, με βαθμό 19,9. Έδειξε ότι η δύναμη για γνώση είναι πιο δυνατή από τα κελιά της φυλακής και από ένα καφκικό σύστημα αποκλεισμών και δομών εξουσίας. Μετά, αφού έδωσε πανελλαδικές εξετάσεις, πέρασε στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ.
Μία στιγμή που ξεσήκωσε πολλές αντιδράσεις ήταν όταν το 2020 έγινε η μεταγωγή του στις φυλακές Γρεβενών, με αποτέλεσμα ο Βασίλης Δημάκης να ξεκινήσει για άλλη μία φορά απεργία πείνας και δίψας, με βασικό του αίτημα να επιστρέψει στον Κορυδαλλό και να συνεχίσει τις σπουδές του. Σε όλη του την πορεία τα τελευταία χρόνια έβρισκε ένα κράτος αμείλικτο και ένα σωφρονιστικό σύστημα, το οποίο λειτουργούσε εκδικητικά. Δυστυχώς, οι ιδέες του νεοσυντηρητισμού που επικρατούν τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας, έχουν σαν αποτέλεσμα να παράγονται αυταρχικές πολιτικές, οι οποίες αποτυπώνονται και στο σωφρονιστικό σύστημα.
Αντί η πολιτεία να ακολουθήσει την λογική του Βίκτορ Ουγκώ, που έλεγε ότι «εκεί που ανοίγει ένα σχολείο κλείνει μια φυλακή», ακολούθησε πρακτικές τιμωρητισμού, βάζοντας συνεχώς εμπόδια στον αγώνα του Βασίλη Δημάκη για γνώση. Αντί η εκπαίδευση να γίνει εργαλείο σωφρονιστικής πολιτικής, υποβαθμίστηκε από το ίδιο το κράτος. Ο θάνατος του Βασίλη Δημάκη, είναι ένα βαρύ πλήγμα για το σωφρονιστικό σύστημα, που δείχνει ότι αντί να κάνουμε βήματα μπροστά, πηγαίνουμε δεκαετίες πίσω. Άλλωστε το επίπεδο μίας δημοκρατίας φαίνεται και από την ποιότητα του σωφρονιστικού συστήματος και δυστυχώς η κατάσταση είναι θλιβερή.
Διαβάστε επίσης:
Καρυστιανού εναντίον Βορίδη: «Για ποιον λόγο βάλατε αυτόν τον όρο;»
