Ως «αρκετά κακό» περιέγραψε ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου, τον τρόπο με τον οποίο η μικρή Τζωρτζίνα αποχαιρέτησε τις αδελφές της, η ψυχολόγος Δέσποινα Σαββόγλου, που διενήργησε πραγματογνωμοσύνη έπειτα από εντολή της ανακρίτριας, η οποία κατέθεσε σήμερα στη δίκη της Ρούλας Πισπιρίγκου.
Όπως είπε η μάρτυρας το παιδί «επισκέφτηκε τις αδελφές της στα γραφεία τελετών. Αυτό θα ήταν σκληρό για ενήλικα».
«Μου έκανε εντύπωση στην έκθεση της νηπιαγωγού της Τζωρτζίνας που περιέγραψε ένα παιδί που βίωνε την απώλεια της αδελφής της έντονα, ζητούσε από τη δασκάλα να της κρατά το χέρι, της έλεγε για την αδελφή της, την αναζητούσε το απόγευμα στα τηλέφωνα. Οι γονείς από την άλλη πλευρά έλεγαν ότι δεν υπήρξαν εκφράσεις συναισθήματος πένθους του παιδιού» πρόσθεσε η ψυχολόγος.
Πρόεδρος: Είπατε για διεργασία πένθους, ποια είναι;
Μάρτυρας: Δεν είναι όλες οι διαδικασίες ετικέτες που θα τις κολλήσουμε σε όλους. Όμως όταν υπάρχουν παιδιά… Και οι δυο γονείς μετέφεραν τον τρόπο που το παιδί αποχαιρέτησε τις αδελφές της. Αυτό ήταν ιδιαίτερα κακό. Επισκέφτηκε τις αδελφές της στα γραφεία τελετών. Αυτό θα ήταν σκληρό για ενήλικα.
Πρόεδρος: Η κατηγορούμενη πως σας περιέγραψε την καθημερινότητα με τη Τζωρτζίνα;
Μάρτυρας: Μου έκανε εντύπωση ότι δεν υπήρχε χώρος για κάθε παιδί ξεχωριστά. Ο πατέρας ήταν αρκετά απών γιατί δούλευε και φάνηκε να έχει τυφλή εμπιστοσύνη στη σύζυγο του και της αναθέσει την καθημερινή επιμέλεια των παιδιών. Το πρόγραμμα των παιδιών ήταν πολύ απαιτητικό. Μου έκανε εντύπωση η φράση της «θέλω τα παιδιά μου να είναι στρατιωτάκια, να έχουν όρια». Όμως το όριο πρέπει να μπαίνει με βάση και τις ανάγκες των παιδιών, όχι μόνο των γονιών.
Πρόεδρος: Πως σας περιέγραψε τη σχέση της με τη Τζωρτζίνα;
Μάρτυρας: Μου την περιέγραψε ως το αγαπημένο παιδί του πατέρα, γεγονός που της άρεσε. Όμως όλες οι περιγραφές δεν ήταν αυτόνομες, ήταν για όλη την οικογένεια.
Πρόεδρος: Σας ρώτησα για τη σχέση τους;
Μάρτυρας: Δεν μου είπε πράγματα σχετικά με αυτό. Ρώτησα αλλά δεν υπήρχε χώρος να γίνουν πολλά πράγματα. Δεν υπήρχε μόνιμος χρόνος μοιράσματος. Όλες οι ερωτήσεις κατέληγαν σε εκείνη ή τη σχέση με το σύζυγο της.
Πρόεδρος: Έχετε ακούσει το σύνδρομο Μινχάουζεν δια αντιπροσώπου;
Μάρτυρας: Ναι. Ο γονέας χρησιμοποεί το παιδί και του δημιουργεί ένα σύμπτωμα, ψευδές και κατασκευασμένο ώστε να λάβει νοσοκομειακή περίθαλψη. Ο γονέας θέλει ο ίδιος περίθαλψη και δε μπορεί να τη λάβει.
Παράλληλα, αυτό που έκανε εντύπωση στη μάρτυρα ήταν η περιγραφή που της έκανε η κατηγορούμενη σχετικά με τη δολοφονία της γιαγιάς της από τον παππού της. «Περιέγραψε έναν στραγγαλισμό με έναν τρόπο αρκετά ιδιαίτερο. Τον συνέδεσε με τα τρυφερά συναισθήματα του παππού προς τη γιαγιά και την αγωνία του ότι θα τον εγκαταλείψει. Το συναίσθημα της εγκατάλειψης υπάρχει γενικά στα λόγια της. Περιέγραφε τον πνιγμό με τρυφερά λόγια. Στη συνέχεια της αφήγησης της τελικά τον συγχώρεσε γιατί έτσι της μεταφέρθηκε από τους παππούδες» είπε χαρακτηριστικά.
Η ψυχολόγος αναφέρθηκε στις συναντήσεις της με τη Ρούλα Πισπιρίγκου στη φυλακή κατά τις οποίες η 34χρονη της ανέφερε πως ένιωθε αδικημένη. «Μου έλεγε πως πνιγόταν επειδή ήταν άδικα στη φυλακή και ότι νιώθει μόνη. Μου είπε για δημοσιογράφους και εκπομπές που προβάλλουν την υπόθεση της και η ίδια κλεισμένη δε μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της και τα παιδιά της».
Εισαγγελέας: Τον ρόλο της μάνας τον αντιλήφθηκε ποτέ η κατηγορούμενη;
Μάρτυρας: Θα πω ναι, αλλά με ένα δικό της τρόπο. Την ενδιέφερε το ζευγάρι και η σχέση μεταξύ τους. Η εγκυμοσύνη της Ίριδας προγραμματίστηκε ως δεύτερη ευκαιρία στο γάμο τους.
Εισαγγελέας: Είχε το συναίσθημα να πενθήσει;
Μάρτυρας: Έχει το δικό της τρόπο και μηχανισμούς να σκέφτεται και να νιώθει πράγματα για όσα συμβαίνουν.
Γεωργακόπουλος: Θεωρείτε ότι το σύνδρομο Μιναχουζεν είναι διαταραχή που μπορεί να διαγνωστεί σε άνθρωπο που ξέρει ότι εξετάζεται για αυτό το θέμα; Μπορεί η κατηγορούμενη να εξεταστεί σε αυτό το στάδιο γι αυτό το θέμα;
Μάρτυρας: Μέσα από αυτές τις διαδικασίες υπάρχει μια επιρροή. Σίγουρα δυσκολεύει πολύ να γίνει τέτοια διάγνωση εκ των υστέρων γιατί πρόκειται και για μια κατασκευή. Μπορεί να γίνει με διάγνωση ευρύτερη, άλλου τυπου ίσως.
Γεωργακόπουλος: Είχε εκδηλώσει κάποιο φόβο η Τζωρτζίνα ότι κάτι έρχεται και επικοινωνούσε με ζωγραφιές; Γιατί αυτό ρωτούσε η ανακρίτρια.
Μάρτυρας: Ο φόβος είναι μέρος του πένθους. Την απασχολούσε ο θάνατος των αδελφών της. Επίσης ξέρουμε ότι οι γονείς θεωρούσαν ότι δεν την απασχολούσε.
Γεωργακόπουλος: Έχει αποτυπωθεί ότι το παιδί φοβόταν το θάνατο;
Μάρτυρας: Μπορεί, αλλά δε μπορώ να το πω με βεβαιότητα. Όταν υπάρχει αιφνίδιος θάνατος αδελφού σε μικρές ηλικίες τα παιδιά τείνουν να βάζουν και τον εαυτό τους στη θέση του παιδιου που χάνεται.
Νωρίτερα ενώπιον του Μικτού Ορκωτού Δικαστηρίου κατέθεσαν και οι νοσηλευτές του Παίδων Αγλαΐα Κυριακού Νίκος Γκότσης και Μαρία Κορρέ, που εργάζονταν στο νοσοκομείο την περίοδο που νοσηλεύτηκε η 9χρονη.
«Το πρωί της 28ης Ιανουαρίου, μπήκα στον θάλαμο και πήρα την πίεση. Ήταν φυσιολογική με βάση την ηλικία. Δέχθηκα από τη μητέρα την ερώτηση εάν η κλινική έχει κάμερες. Μου φάνηκε περίεργο, στις κλινικές δεν υπάρχουν κάμερες, υπάρχουν προσωπικά δεδομένα» είπε ο Ν. Γκότσης, ενω συμπλήρωσε ότι ωστόσο εκείνη την περίοδο είχαν γίνει κλοπές στο νοσοκομείο.
Από την πλευρά της, η νοσηλεύτρια Μ. Κορρέ σημείωσε ότι το παιδί «ήταν αιμοδυναμικά σταθερό με καλή ανάσα και χρώμα. Θυμάμαι ότι είπα στους γονείς ότι δεν μπορούν να μείνουν και οι δυο στον θάλαμο και μου είπαν πως έχουν pcr και το βράδυ θα μείνουν και οι δυο ενώ ο πατέρας θα αποχωρήσει την επόμενη ημέρα μετά την ενημέρωση των γιατρών όπως και έγινε».