«Κάθε φορά που πολιτικοί ή υψηλόβαθµοι εκπρόσωποι του επιχειρηµατικού κόσµου εµπλέκονται σε σκάνδαλα ή βρίσκονται ακόµη και στο επίκεντρο αυτών η ποινική δικαιοσύνη δυσκολεύεται εµφανώς να διεκπεραιώσει τις υποθέσεις µε την απαραίτητη επιµέλεια και αποτελεσµατικότητα, για να µη µιλήσουµε για λογοδοσία και επιβολή ποινών στα εµπλεκόµενα πρόσωπα».
Αυτό είναι ένα µικρό απόσπασµα από το άρθρο-κόλαφο της γερµανικής εφηµερίδας «TAZ» για τη λειτουργία της ελληνικής ∆ικαιοσύνης. Από την κριτική της «TAZ» για το έλλειµµα δικαιοσύνης –άρα και δηµοκρατίας– στην Ελλάδα δεν διέφυγε ούτε ο Ισίδωρος Ντογιάκος, επιλογή της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη για τη θέση του ανώτατου εισαγγελικού λειτουργού, ο οποίος, όπως επισηµαίνεται στο επίµαχο άρθρο, «σύµφωνα µε τους επικριτές του, πρωταρχικό του µέληµα είναι να βρεθεί η πηγή πληροφόρησης των µέσων ενηµέρωσης και όχι να διαλευκανθούν οι υποθέσεις».
Δείτε επίσης: TAZ: «Καρφιά» για την απόδοση Δικαιοσύνης στην Ελλάδα – «Πελατειακές σχέσεις, νεποτισμός και διαφθορά»
Στους παροικούντες την Ιερουσαλήµ, πόσο µάλλον στο Documento που επιµένει να ασκεί το λειτούργηµα της ερευνητικής δηµοσιογραφίας και να αποκαλύπτει χωρίς φόβο και πάθος τα κακώς κείµενα της εξουσίας, «τρέφοντας» την ψυχή της δικαιοσύνης µε τη δηµοσίευση της αλήθειας, το επίµαχο άρθρο της «TAZ» προφανώς δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.
∆υστυχώς, η ελληνική ∆ικαιοσύνη διά της συµπεριφοράς µιας µερίδας λειτουργών της, συµπεριλαµβανοµένων και ανώτατων θεσµικών παραγόντων της, εµφανίζεται να είναι πολύ κατώτερη των περιστάσεων.
Ενας λόγος µπορεί να είναι το ότι, αν και η Θέµις είναι τυφλή, κάποιοι από τους εγχώριους λειτουργούς της… βλέπουν κατά το δοκούν και µάλιστα πολύ καλά.
Σκάνδαλα µείζονος δηµόσιου ενδιαφέροντος, τα οποία πλήττουν τον ίδιο τον πυρήνα της πολιτειακής λειτουργίας και οδηγούν σε επικίνδυνες ατραπούς –όπως είναι το µέγιστο όλων, αυτό των υποκλοπών που πλήττει τον ίδιο τον πυρήνα της δηµοκρατίας– όχι µόνο δεν διερευνώνται ως δικογραφίες µέγιστης σπουδαιότητας από τη ∆ικαιοσύνη µε τις διαδικασίες του κατεπείγοντος, αλλά αντιθέτως οι χειρισµοί που επιλέγονται παραπέµπουν σε γραφειοκρατική διεκπεραίωση.
Με τον ανώτατο µάλιστα εισαγγελέα της χώρας, τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ισ. Ντογιάκο, να δίνει τον τόνο, καθώς, όπως έγραψε και η «TAZ», εκείνα που πρωτίστως έδειξαν να τον απασχολούν, αναλαµβάνοντας µάλιστα προσωπικά την έρευνα, ήταν ο εντοπισµός και η τιµωρία των προσώπων που κρύβονται πίσω από την ενηµέρωση των δηµοσιογράφων και όχι η αποκάλυψη των δραστών του ίδιου του εγκλήµατος των υποκλοπών.
Αλλά και σε άλλα σοβαρά ζητήµατα διαφθοράς, που συνεχώς βγαίνουν στην επιφάνεια και στα οποία εµπλέκονται πολιτικοί ή οικονοµικοί παράγοντες, η ελληνική ∆ικαιοσύνη περί άλλα τυρβάζει, όπως έγινε πρόσφατα µε την αποκάλυψη από το Documento της παράνοµης δραστηριότητας του βουλευτή της Ν∆ Θέµη Χειµάρα.
Καµία αυτεπάγγελτη παρέµβαση για το δηµόσιο χρήµα που κατά παράβαση του συντάγµατος έλαβε ο βουλευτής µέσω της εταιρείας του και οφείλει να το επιστρέψει, καµία εισαγγελική έρευνα ούτε για τους δηµοτικούς άρχοντες, που αν και γνώριζαν, παρέβησαν το καθήκον τους και του έδιναν τις δουλίτσες. Την ώρα που η εκλογική περιφέρεια του αναγκαστικά παραιτηθέντος βουλευτή βοά, γιατί όλοι γνώριζαν, ο αρµόδιος τοπικός εισαγγελέας σιωπά εκκωφαντικά, ενώ ο Ισ. Ντογιάκος «δεν είδε, δεν άκουσε, δεν έµαθε».
Τα εξοργιστικά όµως σχετικά µε τη λειτουργία της ∆ικαιοσύνης δεν αφορούν µόνο την αδυναµία, αδιαφορία ή και απόλυτη άρνησή της να παρέµβει άµεσα, αµερόληπτα και αποτελεσµατικά σε κραυγαλέες υποθέσεις διαφθοράς στις οποίες εµπλέκονται εκπρόσωποι της εκτελεστικής εξουσίας.
Η ίδια η ∆ικαιοσύνη που εθελοτυφλεί µπροστά σε εξόφθαλµα εγκλήµατα συγκεκριµένων θεσµικών παραγόντων, επιτρέποντας µε την απουσία της στην πολιτική εξουσία να πραγµατοποιεί «οργανωµένη ληστεία», εµφανίζεται εκδικητική σε βάρος άλλων, µη αρεστών στην παρούσα κυβερνητική πλειοψηφία θεσµικών παραγόντων, εµµένοντας σε διώξεις σε βάρος τους ακόµη και για πράγµατα για τα οποία η ίδια, και µάλιστα σε ανώτατο επίπεδο, τους έχει απαλλάξει.
Ο απολυταρχικός παραλογισµός αφορά εν προκειµένω την Ελένη Τουλουπάκη, η οποία αν και απαλλάχτηκε πανηγυρικά από το δικαστικό συµβούλιο του ειδικού δικαστηρίου για τη δήθεν σκευωρία στο σκάνδαλο Novartis, διώκεται τώρα εκ νέου –όπως αποκαλύπτουµε σήµερα– για τα… ίδια πράγµατα, κατά βάναυση παραβίαση του δικαστικού δεδικασµένου. Και βέβαια κάπου στον «σκοτεινό πυρήνα» µιας παράλογης δικογραφίας βρίσκονται ακόµη µια φορά, παρότι µη διωκόµενοι, ο Κώστας Βαξεβάνης και το Documento, που δηµοσιεύοντας όλες τις διαστάσεις του σκανδάλου Novartis τάραξαν τη χρυσοπληρωµένη από τις λίστες Πέτσα της κάθε εποχής ηρεµία ενός πανίσχυρου πολιτικοοικονοµικού κατεστηµένου.
