Ένας πολύ βασικός παράγοντας για µια κοινωνία ισονοµίας στη µεταχείριση των πολιτών είναι o θεσµός της ∆ικαιοσύνης και η λειτουργία του σε όλες τις εκφάνσεις του. Έχουν γίνει το τελευταίο διάστηµα σειρά προκλητικών γεγονότων, που προβληµατίζουν για το αν η ∆ικαιοσύνη στη χώρα µας είναι αλά καρτ και αν αντιµετωπίζεται διαφορετικά κάποιος που έχει υψηλές γνωριµίες, αν µε λίγα λόγια ανήκει στο σύστηµα και τότε τη βγάζει «καθαρή», αφού συνεχίζει να κυκλοφορεί ελεύθερος, ακόµη και αφού έχει καταδικαστεί για φρικιαστικά κακουργήµατα.
Έγιναν δίκες και αποδόθηκαν ποινές, αλλά συµβαίνει το οξύµωρο οι καταδικασµένοι για δολοφονίες, για βιασµούς ανηλίκων να αφήνονται ελεύθεροι. Στην περίπτωση αποφυλάκισης του καταδικασµένου βιαστή ανηλίκων ∆ηµήτρη Λιγνάδη και στον σάλο που έχει δηµιουργηθεί διαπιστώνεται η άνιση και άδικη µεταχείριση των ενόχων, αλλά αυτό που προκαλεί περισσότερο είναι η στοχοποίηση των θυµάτων που σε πολλές περιπτώσεις παρουσιάζονται ως φταίχτες. Σε άλλη περίπτωση, υπερπροβάλλεται µια διαφορετικότητα που χρησιµοποιείται από ολόκληρο το εµπλεκόµενο σύστηµα για να επιβάλει στην κοινή γνώµη την άποψη που βολεύει.
Βέβαια, ενώ η διαφορετικότητα του θύµατος (περίπτωση Ζακ Κωστόπουλου) υπερπροβάλλεται, για τη διαστροφή του καταδικασµένου παιδεραστή (Λιγνάδη) έγιναν ασταµάτητες προσπάθειες από το µιντιακό και πολιτικό κατεστηµένο να παρουσιαστεί ως παρωνυχίδα. Κοινός παρονοµαστής σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις η παρουσίαση των θυµάτων µε µελανά χρώµατα και η χειραγώγηση της κοινής γνώµης. Εντονη αίσθηση και έκπληξη προκάλεσαν τα λεγόµενα της προέδρου της ∆ηµοκρατίας κατά την επέτειο αποκατάστασης της δηµοκρατίας ότι «η δικαιοσύνη δεν απονέµεται µε βάση το κοινό περί δικαίου αίσθηµα, αλλά σύµφωνα µε το σύνταγµα και τους νόµους» και ότι οι δικαστές «…κρίνονται για τις αποφάσεις τους, δεν στοχοποιούνται…», παίρνοντας εµµέσως θέση υπέρ της αποφυλάκισης Λιγνάδη και ξεχνώντας τον θεσµικό της ρόλο. Παρόµοιο ατόπηµα η αποχώρηση της υπουργού Πολιτισµού αλλά και του υφυπουργού από το ∆ιεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαµάτας όταν καλλιτέχνες σήκωσαν πλακάτ που έγραφε: «Οι βιαστές πρέπει να είναι στη φυλακή». Οι περισσότεροι εξ αυτών, αλλά και άλλοι γνωρίζονταν µε τον καταδικασµένο, κάποιοι τον πρότειναν ως καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, αλλά δεν είχαν πάρει χαµπάρι για τα αίσχη που έκανε. Ηταν ο καλύτερος και διαπρεπής σκηνοθέτης.
Αποτελούν κατάντια και παρακµή οι προκλητικές καταθέσεις υπεράσπισης ότι τα θύµατά του ήταν «βίζιτες» ή «επίδοξοι Ρουβάδες», µε λίγα λόγια λένε χυδαία ότι «τα ήθελαν» και στην τελική δεν έγινε και κάτι.
Η εξουσία µε όλες τις µορφές της, όπως ήταν παράγοντας που βοήθησε άρρωστα µυαλά-εγωπαθή άτοµα να εγκληµατήσουν, έτσι και κατά την πλήρη απονοµή της δικαιοσύνης παίζει καθοριστικό ρόλο. Βέβαια το δεδοµένο είναι ότι υπάρχει ένα ποινικό σύστηµα που δίνει το δικαίωµα σε κάποιον να αιτηθεί την αποφυλάκισή του υπό συγκεκριµένους όρους, αλλά το «διά ταύτα» βρίσκεται στους δικαστές και στα κριτήρια που προτάσσουν για την απόφασή τους. Οταν τόσο απροκάλυπτα θίγεται το κοινό περί δικαίου αίσθηµα –που αφήνει παγερά αδιάφορη την πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας–, είναι άλλη µια απόδειξη ότι η απονοµή δικαιοσύνης στη χώρα µας είναι απολύτως ταξική και άδικη. ∆ηλαδή, όπως σε πολλούς τοµείς της καθηµερινότητας κάποιοι δεν κάνουν γιατί δεν θέλουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους ή γιατί καθοδηγούνται.
Με αυτά τα δεδοµένα, αλλά και µε άλλα όπου εξαντλείται η αυστηρότητα των δικαστών στην απόδοση ποινής για µικροπληµµελήµατα, αλλά και στις αρνητικές αιτήσεις αποφυλάκισης ακόµη και για παρόµοιες περιπτώσεις αποδεικνύεται ότι το ποινικό σύστηµα στη χώρα µας έχει σοβαρά κενά που δίνουν το δικαίωµα για αδικίες και κραυγαλέες αποφάσεις σε αυτούς που είναι άδικοι, ρατσιστές και επικίνδυνα χειραγωγούµενοι.
