Αναμφισβήτητα η ζωή είναι ένα δώρο, το οποίο τον καιρό της πανδημίας, με ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να πεθαίνουν κάθε μέρα, όλοι έχουμε εκτιμήσει. Ωστόσο υπάρχουν και περιπτώσεις που η ζωή είναι ένα μαρτύριο.
Ετσι, έχει πλέον ωριμάσει η ιδέα της βοηθούμενης αυτοκτονίας ή εθελοντικής ευθανασίας για τα άτομα που θέλουν να θέσουν τέρμα στον βίο τους με τους δικούς τους όρους, αποφεύγοντας τη φθορά μιας μη αναστρέψιμης ασθένειας.
Το δικαίωμα και η επιλογή στη βοήθεια στον θάνατο κερδίζει έδαφος σε όλο και περισσότερες χώρες στις οποίες έχει κατακτηθεί ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο τουλάχιστον για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Εκεί δηλαδή που μπορεί να πραγματωθεί πρώτα και κύρια το δικαίωμα στην αξιοπρεπή ζωή.
Ετσι, τον περασμένο μήνα η ισπανική Βουλή πέρασε νομοθεσία η οποία επιτρέπει στον ιατρό να βοηθήσει ενηλίκους να πεθάνουν αν έχουν «σοβαρή και ανίατη ασθένεια που προκαλεί αβάσταχτο πόνο». Στην Πορτογαλία αναμένεται να περάσει νομοθεσία που επιτρέπει την εθελοντική ευθανασία για τους ασθενείς σε τελευταίο στάδιο.
Στον Καναδά το έχουν πάει ένα βήμα παραπέρα: η εθελοντική ευθανασία είναι διαθέσιμη και στους ηλικιωμένους των οποίων το φυσικό τέλος είναι «λογικά προβλέψιμο».
Μάλιστα, έπειτα από απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του Κεμπέκ ο περιορισμός στα άτομα με λογικά προβλέψιμο τέλος κρίθηκε υπερβολικά περιοριστικός, κάνοντας έτσι δυνατό να κάνουν χρήση του νόμου και όσοι «είναι σε προχωρημένη κατάσταση μη αναστρέψιμης κάμψης των ικανοτήτων τους, νιώθουν επίμονο φυσικό και ψυχολογικό πόνο που είναι ανυπόφορος γι’ αυτούς και δεν ανακουφίζεται σε συνθήκες που θεωρούν αποδεκτές».
