Υπάρχουν τα βιβλία με τα οποία συντονίζεσαι αμέσως και υπάρχουν κι εκείνα με τα οποία όσο κι αν προσπαθείς δεν υπάρχει σύνδεση. Υπάρχει ωστόσο και μια άλλη κατηγορία. Εκείνα με τα οποία συνδέεσαι άμεσα όσο κι αν θέλεις να τα αποφύγεις. Σε αυτά συγκαταλέγεται «Ο δρόμος» του Κόρμακ ΜακΚάρθι, που πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε σε νέα εξαιρετική μετάφραση του Γιώργου Κυριαζή από τις εκδόσεις Gutenberg.
Βρήκα το βιβλίο τόσο ενοχλητικό ώστε δεν μπορούσα να το αφήσω από τα μάτια μου. Κοιμήθηκα και ξύπνησα μαζί του, επανερχόμουν σε παραγράφους, σε προηγούμενες σελίδες και σίγουρα δεν με έκανε λεπτό να νιώσω άνετα. Γιατί όμως ο «Δρόμος» κρατάει τον αναγνώστη σε ένταση; Ίσως γιατί οι δύο ήρωες –ένας πατέρας και ο μικρός του γιος– έχουν επιβιώσει μιας ολοκληρωτικής καταστροφής από την οποία θα προτιμούσαν να μην έχουν βγει ζωντανοί. Ίσως πάλι, ότι οι περισσότεροι επιζήσαντες που συναντούν έχουν παραδοθεί στα ζωώδη ένστικτά τους – άλλωστε σε ποιον έχουν να λογοδοτήσουν πλέον; Υπάρχει κι άλλος ένας λόγος που κάνει τον «Δρόμο» ενοχλητικό σαν αγκάθι. Αυτό που περιγράφει ο ΜακΚάρθι δεν είναι τόσο μακριά όσο θα θέλαμε να ελπίζουμε. Η οικολογική κρίση είναι ήδη πραγματικότητα.
Ο «Δρόμος» σε ξεβολεύει γιατί η ματιά του συγγραφέα φτάνει βαθιά στην ανθρώπινη δομή. Ως γνωστόν, για τον ΜακΚάρθι η βία είναι η μαμή της μυθοπλασίας. Όπως και στα άλλα βιβλία του, έτσι κι εδώ η βία βασιλεύει, όχι όμως με τον ηχηρό τρόπο που συμβαίνει στον «Ματωμένο μεσημβρινό» (1985) ή στο «Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους» (2005). Στον «Δρόμο» (2006) η πίεση είναι κατά βάση υπόκωφη – άλλωστε το μεγαλύτερο μέρος της έχει εκτονωθεί προτού ξεκινήσει η αφήγηση.
Στον «Δρόμο» έχει μηδενίσει το κοντέρ για τον πλανήτη, επικρατεί πυρηνικός χειμώνας, το ανθρώπινο γένος έχει σχεδόν εξαφανιστεί, τα πουλιά έχουν χαθεί από τον μολυβί πλέον ουρανό, τα δέντρα καταρρέουν και η μόνη ανάμνηση του παλιού κόσμου είναι λίγες ξεμεινεμένες κονσέρβες σε κάποια καταφύγια που ακόμη δεν έχουν εντοπίσει οι πεινασμένοι που καταλήγουν να τρων ο ένας τον άλλο. Μέσα στη δυστυχία τους και λίγο προτού πεθάνουν από την πείνα, ο άντρας και το αγόρι έχουν την τύχη να βρεθούν σε ένα τέτοιο ξεχασμένο υπόγειο όπου αφήνονται στην τροφή και τη ζεστασιά – πόσο μεγάλη πολυτέλεια είναι ένα ζεστό μπάνιο! Εκεί βρίσκουν και ένα μπουκάλι κόκα κόλα σαν αστεία υπενθύμιση ενός κόσμου που ταύτισε την ύπαρξή του με την κατανάλωση, ξεχνώντας ότι οι φυσικοί πόροι δεν είναι αιώνιοι.
Ο ΜακΚάρθι μέσα από τον μετα-αποκαλυπτικό «Δρόμο» δημιουργεί εν τέλει ένα memento mori, μια υπενθύμιση θνητότητας. Και το κάνει τη στιγμή που έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούσαμε προσποιούμενοι πως όλα θα πάνε καλά.
Διαβάστε επίσης
Βαφτίζουν γαλαντομία τα ψίχουλα στον κατώτατο – Το παρασκήνιο που καθυστερεί την ανακοίνωση
Τουρκία: Ολονύχτιες διαδηλώσεις για τον Ιμάμογλου – Συγκρούσεις με την αστυνομία (Videos-Photos)
H Τουρκία δεν είναι ασφαλής χώρα για τους πρόσφυγες – Το ΣτΕ ακύρωσε Κοινή Υπουργική Απόφαση
Μάριος Αθανασίου: Κλήθηκε στη ΓΑΔΑ για σχόλιο που έκανε σε τηλεοπτική εκπομπή
