Ίσως στην επόμενη εμφάνιση του Πρωθυπουργού σε μη εγχώριο ΜΜΕ, κάποιος να του δείξει και τον πίνακα με την ολική θνητότητα των κρατών από covid. Μέχρι το τέλος του χρόνου, θα έχουν απομείνει λίγες χώρες στον κόσμο χειρότερες από εμάς, κυρίως λατινοαμερικάνικες και αυτές του τέως ανατολικού μπλοκ.
Πέραν της μακαριότητας του Πρωθυπουργού, είναι εντυπωσιακή κι η παθητικότητα της κοινωνίας Μοιάζει με κοπάδι lemmings από αυτά που πηδάνε μαζικά στον γκρεμό για έναν ανώτερο, υποτίθεται, σκοπό. Στα μεν κοπάδια αυτών των τρωκτικών με συμπεριφορά αυτοθυσίας προς χάριν της ευημερίας της αγέλης, ο ανώτερος σκοπός είναι η αντιμετώπιση του υπερπληθυσμού, σε εμάς δε είναι η ανοικτή χριστουγεννιάτικη αγορά!
Τι αδρανοποιεί τον μέσο άνθρωπο; Οι πιο αφελείς πιστεύουν ακόμη ότι θα τους εξαιρέσει ο ιός ή ότι το σύστημα στην περίπτωση τους θα βάλει τα δυνατά του, πετυχαίνοντας την εξαίρεση. Πολλοί δεν αποκτούν συνείδηση του κινδύνου από το πάθημα των διπλανών (σιωπή των αμνών) ενώ άλλοι την αποκτούν μεν αλλά υπομένουν μοιρολατρικά την μοίρα τους. Ας δούμε όμως τι ακριβώς είναι αυτό που ανέχεται αυτή η πολυπαραγοντική στάση του κοινού.
Η σκληρή πραγματικότητα
Όλοι μπορούν να μολυνθούν ή να αναμολυνθούν. Η προσωπική προσοχή κι ευρύτερα η τροποποίηση της συμπεριφοράς μπορεί να επηρεάσει τις πιθανότητες του καθενός Αυτό ποικίλει πολύ σαν δυνατότητα, αναλόγως της ταξικής θέσης του καθένα. Είναι σαφές ότι δεν είναι όλοι ίσοι.
Στις εκατοντάδες χιλιάδες των περιστατικών που νοσούν σπίτι τους το σύστημα υποστήριξης για πολλούς ανθρώπους λείπει και δεν υποκαθίσταται από κάποια κρατική μέριμνα. Οι συνοσηρότητες επίσης δεν είναι σε όλους εξίσου καλά ρυθμισμένες. Δεν είναι όλοι ίσοι αν και την πρωτοβάθμια ιατρική περίθαλψη του επείγοντος δεν μπορούν να την βρουν ούτε οι πλουσιότεροι (πλην τηλεφωνικής ιατρικής).
Όποιος χρειαστεί νοσοκομείο ή νοσηλεία σε covid πτέρυγα, δεν μπορεί να πάει στα ιδιωτικά. Το εισόδημα του και το ασφαλιστήριο συμβόλαιο του δεν του είναι πια χρήσιμα κατά την πιο κρίσιμη στιγμή! Νοσηλεύεται ανάμεσα σε μηχανήματα τα οποία ο εφημερεύων, και συχνά μόνος επισκέπτης άπαξ ημερησίως, δεν γνωρίζει. Και πως να τα γνωρίζει όταν είναι οφθαλμίατρος με βοηθό του έναν ειδικευόμενο ψυχιατρικής κι επιπλέον έμαθε ότι έχει υπηρεσία μόλις την προηγουμένη. Ο νοσηλευόμενος όμως γνωρίζει την όψη του θανάτου στους διπλανούς του και όντας ο ίδιος σε λοιμώδη απομόνωση, κρεμασμένος στο κινητό του, όσο ακόμη μπορεί. «Πολλοὶ δὲ ἔσονται πρῶτοι ἔσχατοι καὶ ἔσχατοι πρῶτοι.» κατά Ματθαίον. Θα γίνουν όλοι ίσοι;
Για πολλούς φθάνει η ώρα της διασωλήνωσης, δηλαδή της απόλυτης παράδοσης στον γιατρό, που χορηγεί φάρμακα αναισθησίας προκειμένου να εισάγει τον σωλήνα χωρίς την αντίδραση του πάσχοντος (βήχα κλπ). Η λεγόμενη καταστολή στερεί από τον ασθενή τις τελευταίες του άμυνες, για το καλό του. Διότι η διασωλήνωση του κατεσταλμένου επιτρέπει την μηχανική υποστήριξη της αναπνοής και μπορεί να ασκηθεί η εντατική θεραπευτική Η εκτός ΜΕΘ «εναλλακτική» είναι για τα μάτια του κόσμου κι αυτό δεν το αγνοεί πια κανείς, εκτός από έναν! Φυσικά, δεν το αγνοεί και το οικογενειακό περιβάλλον του ασθενούς, που αγωνιά.
Ένα ζωτικό αγαθό βρίσκεται σε σπανιότητα και δημιουργούνται καταστάσεις όπου θεωρείται αδύνατη η εθελοντική κοινωνική συνεργασία. Το βασικό επιχείρημα εδώ είναι ότι κάθε προσπάθεια δίκαιης κατανομής είναι σε τέτοιες περιπτώσεις αδύνατο να εφαρμοστεί γιατί κείται πέραν της ανθρώπινης φύσης, δεδομένου ότι η σπανιότητα των πόρων απειλεί πλέον την ίδια τη ζωή. Κυριαρχεί απολύτως η προσπάθεια επιβίωσης και καμία προηγούμενη συναίνεση δεν μπορεί να σταθεί. Σε απλά ελληνικά ο σώζων εαυτώ σωθήτω!
Ο τέως πελάτης του θεραπευτηρίου, το οποίο εξαιρέθηκε και συνεχίζει να αξιοποιεί τους αναισθησιολόγους του για ρινοπλαστικές, βρίσκεται στην ίδια κατάσταση «πολέμου» με τον μετανάστη, τον άνεργο, τον φτωχό , τον μειονοτικό κοκ Αυτοί μάλιστα μπορεί να είναι πολύ νεότεροι και περισσότερο βιώσιμοι Δεν χρειάζεται φαντασία για να καταλάβει κανείς ότι ο «πόλεμος» είναι άνισος κι αξιοποιούνται όλα τα μέσα. Κατά μια άποψη, δεν μπορεί να εγερθεί καν ηθικό ζήτημα για τα μέσα που χρησιμοποιεί κάποιος για να σώσει τον δικό του άνθρωπο … Αλλά και να εγερθεί, στην αληθινή ζωή ελάχιστα θα επηρεάσει.
Εδώ έρχεται ο ρόλος του κράτους στην διαλογή. Μπορεί να επιβάλει κανόνες σε ένα τέτοιο χάος; Δύσκολο αλλά απαραίτητο, προκειμένου να μην διαλυθεί το σύμπαν. Δεν είναι θέμα καλής πρόθεσης ή αδαμάντινου χαρακτήρα, ας υποθέσουμε ότι αυτά τα διαθέτουν όλοι. Αν το ελληνικό κράτος το προσπάθησε έστω, οφείλει να αποδείξει, ότι δεν αδίκησε κανέναν συνειδητά και προσχεδιασμένα.
Πρέπει να προσκομίσει στον δημόσιο διάλογο με απόλυτη διαύγεια τις ακριβοδίκαιες διαδικασίες, το τι διασφαλίζει την ομοιοτυπία στην κρίση, ποια πρωτόκολλα αντικειμενικοποιούν αυτή την κρίση, ποιος μηχανισμός ελέγχει κεντρικά τις διακυμάνσεις ή τις παρεκτροπές, τι αποτρέπει τις παρεμβάσεις, ποιος αποφασίζει και ποιος ευθύνεται για θέματα ζωής και θανάτου.
Βερμπαλισμοί τηλεοπτικοί, ασαφείς όροι, όρκοι εντιμότητας, τα βάρη στους γιατρούς ή σε κάποιο αλγόριθμο είναι προσχηματικά. Η συζήτηση θα γίνει συγκεκριμένη και αναλυτική. Καλούνται δε να δώσουν επιτέλους τις πειστικές εξηγήσεις τους, οι πολιτικοί εντολείς κι όχι οι υπηρεσιακοί υγειονομικοί εντολοδόχοι.
