«Σάρκα και οστά» φαίνεται ότι παίρνει η επιθυμία της κυβέρνησης να μπει πλαφόν στα επίπεδα του 22% για τις περικοπές στις κύριες συντάξεις. Το προσχέδιο της συμφωνίας που έφεραν μαζί τους οι εκπρόσωποι του ΔΝΤ και της Κομισιόν, περιέχει τη συγκεκριμένη προϋπόθεση.
Όμως την ίδια στιγμή για να «βγει ο λογαριασμός» δηλαδή να υπάρξει περικοπή της συνταξιοδοτικής δαπάνης για το 2019 στα επίπεδα του 1% του ΑΕΠ δηλαδή 1,8 δισ. ευρώ, ζητείται από την ελληνική πλευρά να αποδεχτεί τη δημιουργία ενός «κόφτη» για τις επικουρικές συντάξεις. Ουσιαστικά, προτείνεται στην κυβέρνηση να συμβιβαστεί με το να αποδεχτεί ότι μπορεί να προκύψουν περικοπές ακόμα και στις επικουρικές, αν η κατάργηση της «προσωπικής διαφοράς» δεν καλύψει το σύνολο του 1,8 δισ. ευρώ. Βέβαια, στο υπουργείο Εργασίας, από τους υπολογισμούς που έχουν κάνει έως τώρα, διαπιστώνεται ότι η περικοπή των συντάξεων το 2019, μέσω της κατάργησης της προσωπικής διαφοράς θα καλύψει το σύνολο της υποχρέωσης που απορρέει μέσα από τη συμφωνία των δύο πλευρών. Σημειώνεται ότι στην περίπτωση που δεν μπει ανώτατο όριο στις περικοπές, τότε με βάση τις προσωπικές διαφορές που έχουν δημιουργηθεί, υπάρχουν κύριες συντάξεις που κινδυνεύουν να υποστούν περικοπή που προσεγγίζει τα επίπεδα του 40%…
Στο σκέλος των εργασιακών, η κυβέρνηση φαίνεται ότι κερδίζει να διατηρηθεί το ποσοστό των ομαδικών απολύσεων στα σημερινά επίπεδα δηλαδή στο 5% και να μην διπλασιαστεί στο 10% όπως ήταν η πάγια επιθυμία του ΔΝΤ. Οι θεσμοί όμως επιμένουν να ζητούν να καταργηθεί το υπουργικό βέτο, που υπήρχε έως τώρα για την έγκριση ή για την απόρριψη ενός σχεδίου ομαδικών απολύσεων. Η αρμοδιότητα αυτή, εκχωρείται στο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ) το οποίο θα απαρτίζεται εφεξής ισομερώς από εκπροσώπους των εργαζομένων, των εργοδοτών και του υπουργείου και θα έχει την τελική ευθύνη για την «τύχη» των σχεδίων ομαδικών απολύσεων που θα υποβάλλονται.