Τον Νίκο Παππά, από τότε που τόλμησε να τα βάλει με τα ιερά και όσια της διακαναλικής διαπλοκής, τον κυνηγούν θεοί και δαίμονες. Είναι σαν να έβαλε χέρι στο ιερό δισκοπότηρο της χώρας, σαν να διέπραξε το προπατορικό αμάρτημα, σαν να δάγκωσε το μήλο από το δέντρο των ελίτ της χώρας.
Και πες, πες, στο τέλος θα του στήσουν και μια προκαταρκτική όχι για τον ίδιο αλλά για τον επόμενο που θα τολμήσει. Για να λάβει το μήνυμα του τι τον περιμένει. Τον Βαξεβάνη, ο οποίος μυρίστηκε την είδηση και έσπευσε να τη δημοσιεύσει όπως κάθε δημοσιογράφος που σέβεται τον εαυτό του και τη δουλειά του και δεν την έκρυψε στο συρτάρι του ή δεν έσπευσε να την ανταλλάξει με έναν τραπεζικό λογαριασμό στη UBS Ζυρίχης, τον «ξέσκισαν», τον απαξιώνουν καθημερινά, του έκοψαν το οξυγόνο και κύριος οίδε τι άλλο θα δουν τα ματάκια μας.
Τον Πολάκη, ο οποίος δεν κρύβει λόγια (σιγά μην πας να φας φασολάδα με τσόπστικ) και τα λέει όπως τα λέει, μόνο μπάνερ διαφημιστικό με τίτλο «προσοχή, δαγκώνει» δεν κρέμασαν στην Κηφισίας για να ενημερώνεται η μεσαία τάξη. Κι ενώ ο Κυριάκος φαίνεται να δίνει τα ρέστα του στην κονίστρα της στοχοποίησης του πολιτικού αντιπάλου και κυρίως της Αριστεράς, κάποιοι πρωτοκλασάτοι στην Κουμουνδούρου κρατούν την ομπρέλα του πατερούλη της παράταξης. Αφωνία από τα μεγαλοστελέχη. Δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν ενδιαφέρονται.
Μια δήλωση τη μέρα για τον κόσμο της μισθωτής εργασίας και καθάρισαν. Λες κι άμα καταδείξουν το απροκάλυπτο της διαπλοκής, θα λερώσουν το πιστοποιητικό τους. Ορτσαριστά στον βράχο του «βρόμικου ’89» πάνε και δεν το έχουν καταλάβει. Τι είδους πολιτική θέση είναι το «δεν σε χτυπώ, δεν με χτυπάς» και όπου μας βγάλει ο καιρός; Πόση πολιτική αφέλεια πρέπει να διαθέτεις ώστε να πιστεύεις ότι στη φουρτούνα θα σε σώσει το σωσίβιο αριστεροσύνης και δεν θα εξοκείλεις σε κάνα απάνεμο λιμανάκι του 3,5%; Αντε να δούμε τι θα δούμε ακόμη…
