Ήταν αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν ο «παράγων του πολιτισμού», φιλόλογος Χρήστος Ζαχόπουλος, διοργάνωνε μέσα από την εκπαιδευτική λέσχη «Ηγησίπολις», που είχε σαφή «γαλάζιο» κομματικό προσανατολισμό, εκδηλώσεις με βασικό ομιλητή τον Κώστα Καραμανλή, ενώ αργότερα ίδρυσε τον πολιτιστικό φορέα του «καραμανλισμού», τη Θεσσαλονικέων Πολιτεία, ως λέσχη διαλόγου.
Η φιλοτέχνηση ενός προφίλ ηγεμόνα από λογής μακιαβέληδες προϋποθέτει την εμπέδωση της εικόνας του ως καλού τιμονιέρη, Μωυσή, ρήτορα, διεθνή παράγοντα, ομορφάντρα και φυσικά διανοούμενου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίζεται να εκθέτει τις απόψεις και τις ιδέες του σε διάφορα φόρα αλλά και δίπλα σε διανοούμενους διεθνούς βεληνεκούς, όπως με τον Γιουβάλ Νόα Χαράρι το 2020, στο πλαίσιο του Athens Democracy Forum. Αύριο, Πέμπτη 14 Νοεμβρίου, θα συνομιλήσει με τον Γάλλο συγγραφέα και «νέο φιλόσοφο» Πασκάλ Μπρικνέρ.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση η πολιτική Μητσοτάκη ενδύεται θεωρητικό μανδύα και εμφανίζεται ως ο φιλόσοφος πολιτικός που φιλοσοφεί με ιδέες με φιλοσόφους των «νέων» ρευμάτων. Όπως γράφεται εντέχνως στα φίλια ΜΜΕ, είναι από τους λίγους πολιτικούς που καταφέρνουν να δρασκελούν μεταξύ πολιτικής και διανόησης με «μεγάλη επιτυχία».
Είναι εύκολο να αμπελοφιλοσοφείς για «ελληνικό πείραμα», για τη «δημιουργική διαχείριση της τεχνολογίας» στην πανδημία και για τη δημιουργία «αίσθησης συλλογικού πεπρωμένου» με 37.000 νεκρούς στην πλάτη σου, καθώς ο Χαράρι έπαιξε μπάλα στο ψεκασμένο γήπεδο των ΗΠΑ και στη διαχείριση της οικονομίας εν μέσω πανδημικής κρίσης. Πού να ήξερε να του αναφέρει την κρίση που έκανε ευκαιρία ο Έλληνας πρωθυπουργός και έγινε κανόνας έπειτα η μέθοδος της απευθείας ανάθεσης σε «ημετέρους». Μπορεί ο Ισραηλινός σταρ ιστορικός να έθιξε τα προσωπικά δεδομένα και την ψηφιακή δικτατορία αλλά δεν προχώρησε σε διάλογο επειδή πιθανότατα δεν ήξερε για τα έργα και τις ημέρες της Palantir και της Cisco στα ελληνικά lockdown.
Αύριο, Πέμπτη, ο Κυρ. Μητσοτάκης θα έχει απέναντί του άλλον έναν διανοητή που θα τον βοηθήσει να περάσει το αφήγημά του. Σχεδόν στα χνάρια του Ροζέ Γκαροντί, ο Μπρικνέρ πέρασε από τη σεξουαλική ελευθερία και «Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα» και από «Τα δάκρυα του λευκού ανθρώπου» και την ενοχή της Ευρώπης για την αποικιοκρατική ιστορία της και για το βίαιο παρελθόν της στο «Ένας σχεδόν τέλειος ένοχος» με υπότιτλο «Κατασκευάζοντας τον λευκό ως αποδιοπομπαίο τράγο». Από τις παρυφές της Αριστεράς στην αποθέωση του ατόμου έναντι της κοινότητας, απολογητής των νατοϊκών επιδρομών και των αιματοβαμμένων αμερικανικών σχεδιασμών στο Ιράκ στην αποθέωση του νεοφιλελεύθερου Μακρόν απέναντι στη θεωρία των δύο άκρων (Λεπέν και Μελανσόν «λαϊκιστές» και «υπέρ του Πούτιν και του Άσαντ» έχει δηλώσει).
Κατόπιν όλων αυτών είναι προβλέψιμη –όπως και ο ίδιος ο Κυρ. Μητσοτάκης στην εξωτερική πολιτική του– η συζήτηση που θα κάνουν: για την Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή, για την επιστροφή Τραμπ στον Λευκό Οίκο και για τους (όλο και πιο συντηρητικούς και ακροδεξιούς) πολιτικούς συσχετισμούς στην Ευρώπη. Θα παίξει μπάλα στο διανοητικό γήπεδό του και θα πλασαριστεί ως διανοούμενος πλανητικής εμβέλειας.
Διαβάστε επίσης:
Ζυμώσεις για Παύλο Γλύξμπουργκ και γαλάζιο ψηφοδέλτιο
Bουλή: Ενημέρωση Γεραπετρίτη σε πολιτικούς αρχηγούς – Πυρά Δούρου για μυστική διπλωματία