Ας µπούµε κατευθείαν στην ουσία: αυτό που συµβαίνει µετά τις ευρωεκλογές στον λεγόµενο χώρο της «κεντροαριστεράς», κυρίως δε στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΚΙΝΑΛ, αποτελεί, πρώτον, ξεκαθάρισµα λογαριασµών µεταξύ στελεχών µε αντιτιθέµενες προσωπικές φιλοδοξίες.
∆εύτερον, αποτελεί συνέχεια µιας µακράς κρίσης η οποία ξεκίνησε (χωρίς να φαίνεται) από το 1996, πυροδοτήθηκε επί µνηµονίων ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζεται µέχρι σήµερα. Είναι η κρίση η οποία προέκυψε από την εγκατάλειψη του ανεξαρτησιακού ρόλου της κεντροαριστεράς και από την προδοσία του κοινωνικού της συµβολαίου. Τρίτον, πρόκειται περισσότερο περί θορύβου παρά περί συζήτησης. Ενός θορύβου στο πλαίσιο του οποίου πρωταγωνιστούν ο καριερισµός, η έλλειψη µέτρου, οι βολικές προσωπικές κατηγορίες και φυσικά απουσιάζει οποιοδήποτε πολιτικό περιεχόµενο. Φτάσαµε πολιτικά στελέχη να συγκρούονται µε τον ένα πρόεδρο γιατί τους έκοψε τον µισθό που έπαιρναν από το κόµµα και άλλα µε τον άλλο πρόεδρο επειδή στην περιφέρειά τους τούς είχε κατεβάσει ισχυρό ανθυποψήφιο στις περασµένες βουλευτικές εκλογές.
Μια και κάποιοι εξ ηµών εγκαίρως εκφράσαµε την πολιτική µας διαφωνία και µε τον Στέφανο Κασσελάκη και µε τον Νίκο Ανδρουλάκη, µπορούµε τώρα να αναρωτηθούµε ποιες είναι οι πολιτικές διαφωνίες όσων επιδιώκουν την αλλαγή τους. Στον ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγµα, πλην Στέφανου Τζουµάκα ουδείς ενοχλούνταν (µεταξύ πολλών άλλων) από τις ιδιαίτερες σχέσεις Κασσελάκη µε τις ΗΠΑ. Στο δε ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ όταν ο Νίκος Ανδρουλάκης σε σύγκρουση µε την 3η Σεπτέµβρη µε µια του οµιλία επαναπροσδιόριζε το κόµµα (πρώην κίνηµα) ως σοσιαλδηµοκρατικό και όχι ως δηµοκρατικό – σοσιαλιστικό δεν ψέλλισε κανείς τίποτε εξ όσων γνωρίζουµε (ούτε και για πολλά ακόµη). Ή µήπως κάποιοι διεκδικητές των ηγεσιών των όποιων κοµµάτων και παρατάξεων είναι τόσο σίγουροι για το «χάρισµά» τους ώστε µε τα ίδια ιδεολογικά υλικά θεωρούν ότι θα τα πάνε καλύτερα από τους νυν προέδρους; Ισως να το ξανασκεφτούν.
Τον θόρυβο γύρω από την κεντροαριστερά τον σηκώνουν όσοι επί της ουσίας δεν έχουν τίποτε να πουν. Οσοι δεν θέλουν να αποτιµήσουν τις καταστροφικές συνέπειες των µνηµονίων και δεν θέλουν να συγκρουστούν µε την αµερικανοκρατία, µε την ολιγαρχία και µε τον καπιταλισµό (µε αυτά δεν συγκρούονται υποτίθεται οι σοσιαλιστές, οι κοµµουνιστές, οι σοσιαλδηµοκράτες, οι αριστεροί;).
Οσες/οι δεν έχουν τίποτε να πουν για τον πολυκεντρικό ή «αρµονικό» κόσµο που επαγγέλλονται αναδυόµενες δυνάµεις, για την ειρήνη και τη δικαιοσύνη κόντρα στις πολιτικές του ΝΑΤΟ και του Ισραήλ, για έναν ελληνισµό κυρίαρχο αντί για ιδιότυπη αποικία, για το δηµογραφικό, για την κοινωνική ισότητα, για την εργασία στο νέο βιοµηχανικό περιβάλλον, για την ανάγκη βιοµηχανικής πολιτικής, για τον κοινωνικό έλεγχο των µέσων παραγωγής και των µέσων ενηµέρωσης, για το κοινωνικό µπλοκ που θα ανατρέψει τους ολιγάρχες και τα ολιγοπώλια, για την κοινωνικοποίηση ιδιωτικοποιηµένων εταιρειών και υποδοµών, για τη δικαιοσύνη που (δεν θα) απογοητεύει, για τα δικαιώµατα µε υλική υπόσταση σε αντίθεση µε τη woke πολιτική, για το τι σηµαίνει σοσιαλισµός στον 21ο αιώνα, για τις νέες τεχνολογίες, για ένα άλλο φυσικό και αστικό περιβάλλον, για τη δηµοκρατία, την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά, την οικογένεια, τα κοινωνικά δικαιώµατα και για µια σειρά ακόµη ζητήµατα τα οποία είτε θάβονται από κοινού από ∆εξιά και «κεντροαριστερά» είτε συζητούνται µόνο επιδερµικώς.
Πολλοί µιλούν για ενότητα της κεντροαριστεράς αλλά εννοούν είτε την άθροιση είτε το µοίρασµα καρεκλών. Η απλή άθροιση ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ θα αποδειχτεί ανέκδοτο και καταστροφική. Το µοίρασµα καρεκλών, το οποίο ονειρεύονται πολλοί και άτσαλα προσπαθούν να κρύψουν, θα επιφέρει χλεύη και οργή. Ο λαός δεν συνταξιοδότησε τόσες και τόσους πρόωρα κατά λάθος. Η επανίδρυση της κεντροαριστεράς έχει νόηµα αν αποδειχτεί η επανίδρυση µιας εθνολαϊκά απελευθερωτικής, σοσιαλιστικής παράταξης, η οποία θα ενοποιήσει και θα φέρει στην εξουσία τους νέους µη προνοµιούχους. Υπάρχουν βήµατα σε ένα τέτοιο σχέδιο: κοινό ιδεολογικό και προγραµµατικό συνέδριο µε το 50% των συνέδρων να προέρχεται από όσα κόµµατα θελήσουν να συµµετέχουν στη διαδικασία και το 50% από οργανώσεις µαζικών χώρων που θα φτιαχτούν επί τούτου. Επειτα από µια σειρά προσυνεδρίων, ιδεολογικό και προγραµµατικό συνέδριο, το οποίο θα εκδώσει κοινή διακήρυξη και θα ορίσει προσωρινό πολιτικό συµβούλιο.
Κατόπιν αυτοοργάνωση σε επίπεδο µαζικών χώρων, µητρώο µελών και διενέργεια εκλογών για επιλογή επικεφαλής. Και κατόπιν εκλογικό συνέδριο για όργανα της παράταξης. Επανίδρυση µε πρωταγωνιστικό ρόλο της βάσης. Ποιοι τολµούν; Πολλοί θορυβούντες ούτε κατά διάνοια. Η µεγάλη πλειοψηφία της παράταξης πάντως είναι εδώ. Οσοι θέλουν και τολµούν να µετρηθούν µαζί της.
*Ο Θέμης Τζήμας είναι δικηγόρος, διδάσκων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο
