Η χώρα διανύει μια ιδιότυπη πολιτική περίοδο, η οποία χαρακτηρίζεται τόσο από την υποχώρηση του κυβερνητικού κόμματος όσο και από την αδυναμία της αντιπολίτευσης, και δη εκείνων των κομμάτων που εγγράφονται στο προοδευτικό φάσμα, να εκφράσει μια αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση.
Η συγκεκριμένη αδυναμία αφήνει πλήρως ασύδοτη μια επικίνδυνη κυβέρνηση που διολισθαίνει διαρκώς στις πιο αντιδραστικές πολιτικές σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, του δημόσιου συμφέροντος, των συνταγματικών θεσμών αλλά και των εθνικών θεμάτων.
Η ανάγκη συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων είναι προφανής. Είναι η ανάγκη για συσσωμάτωση των δημοκρατικών και προοδευτικών στοιχείων, η συνάρθρωση του λόγου τους, η σύγκλιση των ιδεολογικών και δομικών τους εκφάνσεων, η συναντίληψη της ιστορικής ευθύνης τους. Είναι, με άλλα λόγια, η δημιουργία ενός ευρέος μετώπου που θα αποτελέσει τη νέα δημοκρατική και προοδευτική παράταξη.
Την παράταξη που θα αποτελέσει φυσικά τον αντιδεξιό πυλώνα, όπως ιστορικά οφείλει, θα διαμορφώσει όμως και τις στρατηγικές προϋποθέσεις ξεκάθαρης πολιτικής υπεροχής, εκλογικής νίκης και ανασύνθεσης της χώρας στο σύνολό της: από την οικονομία και την κοινωνία μέχρι τη λειτουργία του κράτους και τη διεθνή θέση της χώρας, με σχεδιασμένες και ενταγμένες σε συνολικό σχεδιασμό δημόσιες πολιτικές. Φαίνεται ίσως κοινότοπο ότι τα κοινά στοιχεία είναι περισσότερα από τις διαφορές, δεν παύει όμως να αποτελεί πραγματικό γεγονός που θα πρέπει να λειτουργήσει καθοδηγητικά στην όποια προσπάθεια.
Η μεγέθυνση μέσω της εκμετάλλευσης των παραγωγικών δυνατοτήτων της οικονομίας, η προστασία του περιβάλλοντος, η μείωση των ανισοτήτων και η ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής, ο έλεγχος της ασυδοσίας μέσω της κρατικής δράσης, η περιφρούρηση των θεσμών και η αναδιάταξη της διοίκησης, η διαφύλαξη των δικαιωμάτων, η αποκατάσταση της διεθνούς θέσης της χώρας, η αδιαπραγμάτευτη στάση για τα εθνικά θέματα, όλα αυτά είναι μείζονα προτάγματα που μόνο σε συγκλίσεις μπορούν να οδηγήσουν τις προοδευτικές δυνάμεις.
Η προοδευτική παράταξη του μέλλοντος με αίσθηση της ιστορίας της είναι η απάντηση στο ερώτημα «Ποια κεντροαριστερά;». Μια προοδευτική παράταξη όμως που δεν θα προκύπτει από υπόγειες διεργασίες, διανομή θέσεων και ανταγωνισμό των εκατέρωθεν μηχανισμών. Μια προοδευτική παράταξη που ξεκινώντας με τον αναγκαίο σεβασμό στην αυτοτέλεια των κομμάτων θα εμπνεύσει τους πολίτες και θα οικοδομήσει τα αναγκαία μέτρα εμπιστοσύνης πρώτα στη βάση, στην κοινωνία. Με συνεργασία στην αυτοδιοίκηση, στα συνδικάτα και άλλους συλλογικούς φορείς και θα επεκταθεί σε επίπεδο κοινών πολιτικών και κοινοβουλευτικών πρωτοβουλιών. Με πραγματικό άνοιγμα σε νέους ανθρώπους της παραγωγής, της εργασίας, του πολιτισμού. Με ένα σύγχρονο, ρεαλιστικό πρόγραμμα που θα απαντά στις προκλήσεις της εποχής.
Εκ των πραγμάτων η κύρια ευθύνη βαρύνει τα δύο κόμματα που βρέθηκαν στην κυβέρνηση της χώρας: ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και ΠΑΣΟΚ, χωρίς να αποκλείονται και άλλοι προοδευτικοί σχηματισμοί. Προφανώς οι εσωτερικές διαδικασίες στα δύο κόμματα δεν ευνοούν τη συζήτηση τη δεδομένη στιγμή. Αμέσως μετά την ανάδειξη των νέων ηγεσιών όμως η συζήτηση πρέπει να ανοίξει. Δεν είναι ώρα για περιχαρακώσεις και εγωιστικές προσεγγίσεις, για εμμονή σε λάθη του παρελθόντος. Είναι ώρα ευθύνης για όλους μας.
Η Ελλάδα δεν έχει ούτε την πολυτέλεια ούτε το περιθώριο να περιμένει. Είναι το μέλλον αυτό που υπονομεύεται, είναι το μέλλον αυτό που διακυβεύεται.
Η κύρια ευθύνη για ένα ευρύ προοδευτικό μέτωπο βαρύνει ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και ΠΑΣΟΚ, που βρέθηκαν στην κυβέρνηση της χώρας.
*Ο Γρηγόρης Θεοδωράκης είναι, πρώην γγ υπουργείου ∆ιοικητικής Ανασυγκρότησης και µέλος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ
Επιμέλεια: Παναγιώτα Μπίτσικα
Διαβάστε επίσης
Μαξίμου: Τρέμουν τις «υψηλές απουσίες» – Όλο το παρασκήνιο από την αναβολή της εκδήλωσης της ΟΝΝΕΔ
Συγγνώμη σου ζητά, συγχώρεσέ τον
Με προφορικές διαρροές από… κύκλους Τσίπρα η διάψευση για τη «συγγνώμη» στον Βενιζέλο
Κιβωτός του κόσμου: Την ενοχή του πατέρα Αντωνίου προτείνει η εισαγγελέας
