Καλούµαστε συχνά, τελευταία, στον δηµόσιο διάλογο να εκφέρουµε απόψεις για τη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού φορέα της κεντροαριστεράς.
Προσωπικά µε ενδιαφέρει και αγωνίζοµαι για µια σύγχρονη Αριστερά που κατανοεί και απαντά στις ανάγκες της κοινωνίας που εγείρει η σηµερινή ιστορική στιγµή. Αυτό σηµαίνει µια Αριστερά που θα περιλάβει στο πρόγραµµά της και στην πολιτική της δράση όλα τα προβλήµατα που αντιµετωπίζουν οι πολίτες, ακόµη και αυτά στα οποία παραδοσιακά είχε ελλειµµατική προσέγγιση (π.χ. την επιχειρηµατικότητα, την ασφάλεια, την καινοτοµία κ.ά.).
Ο στόχος είναι πάντοτε η αποκαθήλωση της καταστροφικής διακυβέρνησης Μητσοτάκη και ο αγώνας για µια κοινωνία µε ισότητα, δηµοκρατία, δικαιοσύνη και αλληλεγγύη. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος απαιτείται η ρήξη µε το κυρίαρχο κατεστηµένο της διαπλοκής, της χειραγώγησης της πολιτικής, του πελατειακού µη θεσµικού κράτους. ∆υστυχώς δεν βλέπω πολιτικές δυνάµεις να βρίσκονται έξω από αυτό το σύστηµα, εκτός –δυνητικά– του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ αν κατορθώσει να ξεπεράσει την τρέχουσα κρίση του.
Μια συµµαχία πολιτικών κοµµάτων είναι απαραίτητη βέβαια, αλλά προτιµώ να σκέφτοµαι µε όρους κοινωνικής συµµαχίας, η οποία θα πιέσει τα κόµµατα του δηµοκρατικού τόξου να µετακινηθούν προς τον διάλογο και όχι µια σύµπραξη από τα πάνω, που ενορχηστρώνουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, οικονοµικά συµφέροντα και το πολιτικό παρασκήνιο.
Το παράδειγµα της Γαλλίας είναι χρήσιµο. Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο δηµιουργήθηκε σχετικά εύκολα επειδή υπήρξε µεγάλη κοινωνική πίεση, αποτέλεσµα µακροχρόνιας κοινωνικής διεργασίας στην κοινωνική βάση µπροστά στον επείγοντα κίνδυνο της ανόδου της ακροδεξιάς. Κίνδυνος που κατέλυσε τις αντιθέσεις και τις µικροκοµµατικές αντιπαραθέσεις ανάµεσα στα κόµµατα της Αριστεράς, γέννησε ελπίδα και κινητοποίησε «αποστρατευµένους» πολίτες στις κάλπες. Βέβαια το κυρίαρχο σύστηµα φαίνεται ότι δεν αποδέχεται τη λαϊκή ετυµηγορία, όπως προκύπτει από τις κινήσεις του προέδρου Μακρόν, και παρακολουθούµε µε ενδιαφέρον τις εξελίξεις.
Μια κεντροαριστερά, έτσι όπως γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί στη χώρα µας, δεν µπορεί παρά να είναι µια εναλλακτική µέσα στο κυρίαρχο σύστηµα, όχι µια δύναµη που µπορεί να κάνει τις απαραίτητες τοµές και ρήξεις απέναντι σε ένα πανίσχυρο καθεστώς.
Το στοίχηµα για τον νέο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ ή όπως µετονοµαστεί (αν µετονοµαστεί) είναι να ανοίξει στην κοινωνία, στις παραγωγικές δυνάµεις και στους ενεργούς πολίτες, να κερδίσει την ηγεµονία στο κοινωνικό µπλοκ εξουσίας και σε αυτό το πλαίσιο και κάτω από διαρκή κοινωνικό έλεγχο να συµπράξει µε άλλες πολιτικές δυνάµεις, ξεκινώντας από κοινές δράσεις σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο µε στόχο ένα κυβερνητικό πρόγραµµα κοινωνικής αλλαγής.
Αυτή, κατά τη γνώµη µου, είναι µια ριζοσπαστική πολιτική, ανεξαρτήτως από το αν την ονοµάζουµε έτσ
Η Γιώτα Πούλου είναι βουλευτής Βοιωτίας, τομεάρχης Εσωτερικών ΚΟ ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και συντονίστρια ΕΠΕΚΕ (Επιτροπή Παρακολούθησης & Ελέγχου Κοινοβουλευτικού Εργου)
Διαβάστε επίσης
«Η Κάμαλα έριξε το δόλωμα και ο Τραμπ το άρπαξε» – Οι πρώτες αναλύσεις για το ντιμπέιτ
Σχολεία: Σήμερα το πρώτο κουδούνι – Οι αλλαγές και τα ερωτήματα
«Παιχταρά μου»: Η ατάκα του Ρότα στον Ιωαννίδη μετά το υπέροχο γκολ στο ματς με την Ιρλανδία (Video)
