∆ύο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και του ΠΑΣΟΚ και ένας πανεπιστηµιακός γράφουν για την ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου
Μια ενδιαφέρουσα ανταλλαγή απόψεων περί ανασύνθεσης της κεντροαριστεράς αποτυπώνεται στις σελίδες του Documento, σε ένα διάλογο προσωπικοτήτων από τον χώρο της πολιτικής, της διανόησης, των ενεργών πολιτών. Οι τοποθετήσεις των µετεχόντων, ανάλογα µε την ιδεολογική/πολιτική τους ταυτότητα, δεν είναι «ευθύγραµµες» αλλά κινούνται από την παραδοχή της ανάγκης να υπάρξει ένα σχέδιο διακυβέρνησης από τα κόµµατα του χώρου της κεντροαριστεράς απέναντι στην κυβέρνηση της Ν∆ µέχρι την επαναδραστηριοποίηση του λαϊκού παράγοντα σε διαφορετική κατεύθυνση από την κυρίαρχη καθεστωτική λογική.
Εχουν περάσει τρεις και πλέον µήνες από την ηµεροµηνία που διενεργήθηκαν οι ευρωεκλογές και θα περίµενε κανείς πως το αποτέλεσµά τους θα οδηγούσε την κυβερνητική παράταξη σε εσωστρέφεια. Το 28% που κατέγραψε η Ν∆ του Κυριάκου Μητσοτάκη και η απώλεια 1 εκατοµµυρίου ψήφων µέσα σε ένα χρόνο οδήγησαν στην αµφισβήτηση των κυβερνητικών επιλογών από βουλευτές και πρώην πρωθυπουργούς του κόµµατος.
Οµως η πραγµατικότητα λέει πως τα µεγαλύτερα προβλήµατα δηµιουργήθηκαν στα κόµµατα της αντιπολίτευσης και συγκεκριµένα σ’ αυτά που θέλουν να εκπροσωπούν τον χώρο της Αριστεράς και της κεντροαριστεράς. Ο µεν ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ παρά την παρατεταµένη εσωστρέφεια κατάφερε να διατηρήσει τη θέση της αξιωµατικής αντιπολίτευσης, το δε ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν κατάφερε να πετύχει τον στόχο που είχε θέσει, να πάρει τη δεύτερη θέση. Πράγµα που επιδίωξαν και αρκετά συµφέροντα της χώρας.
Το αβίαστο συµπέρασµα όµως του αποτελέσµατος των ευρωεκλογών είναι αυτό που η κοινωνία έστειλε µέσω της ψήφου, το λέγανε όµως και στα στελέχη των δύο κοµµάτων, πως εάν δεν συνεργαστούν τα δύο αυτά κόµµατα, σε προγραµµατικό επίπεδο αρχικά, µε κοινή δράση και στη Βουλή και στην κοινωνία, δεν θα µπορέσει να δηµιουργηθεί εναλλακτικός κυβερνητικός πόλος απέναντι στην αντικοινωνική πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση της Ν∆.
Εχουν ακουστεί κυρίως δύο βασικά σχέδια για την επίτευξη αυτού του στόχου. Το πρώτο είναι η διάλυση των δύο παρατάξεων και η δηµιουργία µιας νέας. Το δεύτερο είναι η ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών στην Βουλή και την κοινωνία, σε φορείς τοπικούς ή οικονοµικούς, ώστε να δηµιουργηθεί η µαγιά που µπορεί να οδηγήσει στην κοινή εκλογική κάθοδο.
Η εσωστρέφεια στην οποία έχουν µπει και οι δύο παρατάξεις δεν είναι βοηθητική σε µια τέτοια συζήτηση. Κι αυτό γιατί, κυρίως από τη µεριά του ΠΑΣΟΚ, στην προσπάθεια έστω και δηµοσκοπικά να σταθεροποιηθούν στη δεύτερη θέση, έχουν αυξηθεί οι αντιΣΥΡΙΖΑ φωνές.
Σε καµία περίπτωση όµως δεν πρέπει να αφήσουµε την απαίτηση της κοινωνίας χωρίς να τη διεκδικήσουµε. ∆εν έχουµε κανένα δικαίωµα να κοιτάµε τα του οίκου µας και όχι αυτό που η πλειοψηφία των αριστερών – προοδευτικών πολιτών της χώρας θέλει.
Κι αυτό είναι µια κυβερνητική κοινωνική αντιπρόταση. Στη βάση της υπεράσπισης της δηµόσιας υγείας, της δηµόσιας παιδείας, ενός κράτους µε κοινωνικό χαρακτήρα και όχι επιτελικό για τους φίλους της κυβέρνησης. Μια κοινωνική αντιπρόταση που δεν βλέπει την παραγωγική ανασυγκρότηση στη «σπορά» φωτοβολταϊκών σε γη υψηλής παραγωγικότητας, αλλά εκεί που το κράτος µαζί µε τους τοπικούς φορείς και την τοπική αυτοδιοίκηση θα αποφασίζουν. Αλλά µια ουσιαστική παραγωγική ανασυγκρότηση σε συνεργασία µε τους επιστηµονικούς φορείς, τους συνεταιρισµούς αγροτών, λαµβάνοντας υπόψη την κλιµατική κρίση.
Μια κοινωνική αντιπρόταση που δεν επιδιώκει την αναδιανοµή πλούτου κάνοντας τους νέους επιστήµονες, τα νέα παιδιά που τόσα όνειρα έχουν, υπαλλήλους πολυεθνικών εταιρειών ή µεγάλων δικηγορικών εταιρειών, αλλά βοηθώντας τους να αναπτύξουν τα δικά τους πρότζεκτ και γραφεία. Και αν τυχόν αποτύχουν ή δυσκολευτούν, να µην τους χαρακτηρίζει η κυβέρνηση «ζόµπι», όπως κάνει ο κ. Μητσοτάκης, αλλά να τους βοηθά να αναπτυχθούν. Μια κοινωνική αντιπρόταση που τα νέα ζευγάρια δεν τα βοηθάς στα λόγια να κάνουν οικογένεια δίνοντάς τους µόνο οικονοµικά κίνητρα να τεκνοποιήσουν, λέγοντάς τους όµως ότι θα µείνουν σε δυάρι µε µηνιαίο ενοίκιο στο οποίο δεν µπορούν να ανταποκριθούν. Αλλά δηµιουργώντας κοινωνικές κατοικίες και δηµόσιες δοµές, βρεφικούς – παιδικούς σταθµούς, να µπορούν να εργάζονται.
Κάποιες φορές η επιστροφή στις απλές λύσεις για τα πολλά υπαρκτά προβλήµατα της κοινωνίας είναι και η πιο δύσκολη υπόθεση.
Το µέλλον της Αριστεράς και της κεντροαριστεράς θα µπορούσε να είναι η «επιστροφή στα βασικά αιτήµατα του λαού και οι προτάσεις για επίλυση αυτών» ως µια µεγάλη, ενιαία κοινωνική κυβερνητική αντιπρόταση.
*Ο Κώστας Μπάρκας είναι βουλευτής Πρέβεζας, ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ, Τομεάρχης Προστασίας του Πολίτη και πρών υφυπουργός
Διαβάστε επίσης
Τι λένε συνεργάτες του Σαλμά μετά την παραπομπή στην Επιτροπή Δεοντολογίας της ΝΔ
Κοροϊδία και κλοπή με την εισφορά αλληλεγγύης – Πώς ο Μητσοτάκης παγίδευσε 550.000 συνταξιούχους
