Και «τραγουδάμε» για τις προσωπικές μας φιλοδοξίες, για τις πολιτικές «διευθετήσεις» που επιδιώκουμε και προς το παρόν «δεν μας βγαίνουν», για τις πολλαπλές μας «αναγνώσεις» επί των αποτελεσμάτων των πρόσφατων ευρωεκλογών, και κυρίως για όλα τα «μαζί» που έπεσαν θύματα στον βωμό όλων των παραπάνω. Και «τραγουδάμε» για όλα αυτά όταν η υπόθεση της κεντροαριστεράς θα πρέπει να μας προσθέτει και να μας πολλαπλασιάζει και όχι να μας διαιρεί και να μας μειώνει σε πολλά μικρά «εγώ» έμπλεα αυτοαναφορικότητας και αγωνίας (μόνο) για την προσωπική πολιτική μας εξέλιξη.
Ας ξεκινήσουμε, ωστόσο, από την προσωπική μου ανάγνωση επί των πρόσφατων ευρωαποτελεσμάτων στη χώρα μας και βάσει της 01 οποίας εστιάζω στην: Τεράστια αποχή, που έπληξε όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα του συνταγματικού τόξου, πλην των ακροδεξιών προσωποκεντρικών μορφωμάτων Βελόπουλου – Λατινοπούλου και φαίνεται να αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά. 02 Τεράστια σε έκταση απομείωση των ψηφοφόρων της ΝΔ –σε απόλυτα νούμερα–, της τάξης άνω του 1.200.000 πολιτών (-53,25%), σε σχέση με τον πρώτο γύρο των περυσινών εθνικών εκλογών 03 του Μαΐου του 2023. Παρεμφερή, ωστόσο διαλυτική για τα δεδομένα του ΣΥΡΙΖΑ μείωση των ψηφοφόρων του κατά περίπου 700.000 και σε ποσοστό της τάξης του -49,9% από τις 04 παραπάνω εκλογές. Μείωση του απόλυτου αριθμού των ψήφων που πήρε το ΠΑΣΟΚ στις ίδιες εκλογές (Μάιος 2023) κατά περίπου 170.000, σηματοδοτώντας ποσοστιαία μείωση της τάξης του -24,81%, η οποία ήρθε ωστόσο μετά την απολύτως επιτυχημένη πορεία του Κινήματος στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Οκτωβρίου 2023 (νίκη σε δήμους Αθήνας & Θεσσαλονίκης, Περιφέρεια Λάρισας κ.λπ.) και τη για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια εξασφάλιση του «πράσινου» ως χρώματος επικράτησης στη μισή Κρήτη και της δεύτερης θέσης σε πολλούς νομούς, κατά τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου.
Επιλέγω, επίσης, να θυμηθώ τι θεωρήθηκε «εκλογικός στόχος» από τους κυριότερους «μονομάχους», με πρώτο τον κ. Μητσοτάκη ο οποίος μιλούσε για κατώτατο αποδεκτό ποσοστό από τον ίδιο 33% επί του συνόλου, λαμβάνοντας ωστόσο 28% στις κάλπες. Ενθυμούμαι τον κ. Κασσελάκη να δηλώνει στην «ΕφΣυν» τον περασμένο Απρίλιο ότι «μπορούμε να είμαστε πρώτο κόμμα στις ευρωεκλογές». Τέλος, θυμάμαι τον πρόεδρό μας, τον Νίκο Ανδρουλάκη, να λέει στις αρχές Ιουνίου πως στόχος «δεν είναι απλώς η ενίσχυση των ποσοστών μας. Θέλουμε να είμαστε στη δεύτερη θέση, ώστε η άνοδος αυτή να ανοίξει τον δρόμο για μια ισχυρή κυβερνητική επιλογή, που θα βάλει τέλος στην αλαζονεία και στον καθεστωτισμό της κυβέρνησης της ΝΔ», με όλα αυτά όμως να μη συμβαίνουν, παρά το γεγονός ότι συνηγορούσαν πολιτικά όλες οι συνθήκες.
Συλλογική αποτυχία των πρωταγωνιστών του πολιτικού συστήματος, λοιπόν, κατά τις πρόσφατες ευρωεκλογές, με πρώτο και αδιαμφισβήτητο νικητή τη συλλογική αποχή… Και παρ’ όλα αυτά, μόνο σε ένα κόμμα ο πήχης των «εκλογικών στόχων» φάνηκε να μη «λυγίζει» κατά την πορεία από την (προεκλογική) «διακήρυξη» στην (εκλογική) «πράξη» και αυτό δεν είναι άλλο από το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής.
Τελικά και μετά τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής της 30ής Ιουνίου, καλώς ή κακώς για το ΠΑΣΟΚ, σε περίπου τρεις μήνες από τώρα θα έχουμε διαδικασίες για την ανάδειξη νέου ή την επικύρωση της παραμονής του νυν προέδρου από τη βάση. Και παρότι τα πρόσωπα πάντοτε έχουν τη σημασία τους για την υπόθεση της κεντροαριστεράς, καλό είναι να θυμόμαστε πως ανεξαρτήτως νικητή, σημασία για το όλο εγχείρημα θα έχουν: α) Οι αλλαγές ατζέντας που θα κάνουμε και που θα καταστήσουν το όραμά μας πιο θελκτικό για την κοινωνία, ο τρόπος με τον οποίο θα τις επικοινωνήσουμε, αλλά και ο χρόνος διατύπωσής τους, καθώς οι εξελίξεις τρέχουν χωρίς να μας περιμένουν. β) Οι αμοιβαίες διασφαλίσεις από όλους τους διεκδικητές για θεσμική τάξη στα όργανα και στις διαδικασίες της παράταξης, με ελευθερία αλλά και σεβασμό, προκειμένου να μη διαταραχθεί η ενότητα του ΠΑΣΟΚ μετά το πέρας των εσωκομματικών εκλογών. γ) Η εκ των ων ουκ άνευ αξιοποίηση της κοινοβουλευτικής ομάδας ως εμπροσθοβαρούς μηχανισμού μόχλευσης και διακίνησης των θέσεων του Κινήματος από τη Βουλή προς τους πολίτες, με εξωστρέφεια και δράσεις «εκτός του κουτιού», δεδομένου ότι η σύνδεση της ΚΟ με το κόμμα και η κοινή τους δράση όποτε έγιναν πέτυχαν…
Τέλος, εξαιρετικής σημασίας για όλους τους υποψήφιους θα είναι η απάντησή τους για την κεντρική στρατηγική του ΠΑΣΟΚ και συγκεκριμένα: i) Αν θα κινηθούμε με όρους πόλωσης επί όλων των υπόλοιπων κομμάτων της αντιπολίτευσης. ii) Αν θα επιδιώξουμε να στραφούμε προς το φιλελεύθερο κέντρο, διατυπώνοντας έναν νέο προγραμματικό λόγο, με στόχο να αμφισβητήσουμε την κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας σε αυτό τον χώρο. iii) Η αν θα επιμείνουμε στη συγκρότηση ενός μεγάλου αριστερού – κεντροαριστερού πόλου, κατ’ αναλογία με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα τη Γαλλία, η οποία με τα τελικά αποτελέσματά της στις εκλογές ίσως μας δείχνει και το μέλλον.
Συμπερασματικά, αν στις επικείμενες εσωκομματικές εκλογές απαντηθούν από όλους τους διεκδικητές όλα τα παραπάνω στο ΕΔΩ, στο ΤΩΡΑ και στο ΣΗΜΕΡΑ, με όρους ειλικρίνειας αλλά και διάθεση σύνθεσης όλων των «χρωμάτων», των τάσεων και των απόψεων, όπως και απελευθερώνοντας όλες τις δημιουργικές δυνάμεις που κρύβονται εντός του ΠΑΣΟΚ, μπορεί να γίνουν πολύ σοβαρά πράγματα για το εγχείρημα της εδραίωσης της κεντροαριστεράς ως εναλλακτικής κυβερνητικής επιλογής, απέναντι στην ψευδεπίγραφα μεταρρυθμιστική και «κεντρώα» ΝΔ.
Ειδάλλως, το φθινόπωρο θα μιλάμε για «κουρέλια που τραγουδούν ακόμη» απλώς πάνω από την καμένη τους «οικία»…