Βουλευτές και πανεπιστηµιακοί καταθέτουν τις απόψεις τους για την ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου και τη δηµιουργία ενός πόλου-αναχώµατος στη Ν∆
Στο πεδίο της κεντροαριστεράς… µυρίζει µπαρούτι εξαιτίας των εσωκοµµατικών συγκρούσεων στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ ενώ σιγοκαίνε εστίες έντασης µε επίκεντρο την εκλογική µάχη για νέα ηγεσία στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Η κρίση στον χώρο της σοσιαλδηµοκρατίας θρέφει τη συζήτηση για συσπείρωση δυνάµεων µε εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της Ν∆. Παράλληλα όµως προκαλεί και αντίρροπες τάσεις περί αποδόµησης δυνάµεων και πρωτοκαθεδρίας. Το Documento συνεχίζει τον διάλογο για την ανασύνθεση της κεντροαριστεράς. Βουλευτές από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και προσωπικότητες από την επιστήµη και την πολιτική τοποθετούνται για τα εµπόδια και τις δυνατότητες συγκλίσεων.
Τα κόµµατα, οι πολιτικοί φορείς, δεν αποτελούν τεχνητές – συγκυριακές κατασκευές που µπορούν να προκύψουν από µια «καλοπροαίρετη» βούληση… Αντίθετα, αναδύονται και επικρατούν µέσα από µια ιστορική – κοινωνική διαδικασία την οποία οφείλουν να εκφράσουν υπερβαίνοντας την ιστορική κρίση από την οποία προέκυψαν.
Η αγωνιώδης αναζήτηση ενός προοδευτικού –κεντροαριστερής «κοπής»– πολιτικού φορέα που θα αντιµετωπίσει δυναµικά και αποτελεσµατικά το νεοφιλελεύθερο καθεστώς και τους µηχανισµούς του δεν µπορεί να υποτιµά ή να αγνοεί τους κρίσιµους κοινωνικούς, οικονοµικούς και πολιτικοϊδεολογικούς όρους που θα καθορίσουν την ύπαρξη και την προοπτική του φορέα αυτού.
α) Πρώτος όρος: Ο νέος φορέας (ή καλύτερα τα κόµµατα που θα συνεργαστούν) µόνο ως αντίθετο παράδειγµα απέναντι στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική και στο καθεστώς που την εφαρµόζει µπορεί να έχει λόγο ύπαρξης.
Σ’ αυτήν τη θεµελιώδη προϋπόθεση ανταποκρίνεται µόνο ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, το πρόγραµµα του οποίου αντιπαρατίθεται και συγκρούεται ευθέως µε το νεοφιλελεύθερο καθεστώς σε όλα τα επίπεδα και ιδίως στους κρίσιµους κόµβους όπου κυριαρχούν τα ολιγαρχικά συµφέροντα.
Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ υιοθετώντας τη θεωρία των ίσων αποστάσεων (που έχει ως αποτέλεσµα η διαχωριστική γραµµή σύγκρουσης Ν∆ και ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ να διέρχεται από το εσωτερικό του) ουδέποτε έχει συγκρουστεί µε τους φορείς της διαπλοκής και των ολιγαρχικών συµφερόντων. Ούτε µέσα στη Βουλή ούτε στις κρίσιµες κοινωνικές αντιδράσεις.
Ενα πρόγραµµα όµως που θα προκύψει από συµβιβασµούς, λογικές του «µέσου όρου» και συναλλαγές όχι µόνο θα απονευρώσει και θα δυναµιτίσει εξαρχής το όποιο εγχείρηµα, αλλά και θα το καταστήσει ευάλωτο ή χειραγωγούµενο από τις καθεστωτικές πολιτικές.
Ας µην ξεχνάµε άλλωστε ότι µια παρόµοιου τύπου εξέλιξη αποτελεί και επιδίωξη του καθεστώτος, αφού θα το απάλλασσε από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, τον οποίον πολεµά λυσσαλέα.
β) Ο δεύτερος όρος αφορά το κοινωνικό υποκείµενο, τις κοινωνικές ταξικές δυνάµεις και τα ρεύµατα που θα µπορούσαν να ακολουθήσουν και να στηρίξουν το εγχείρηµα της µεγάλης «κεντροαριστεράς».
Σήµερα υπάρχει µια εκτεταµένη και πολυεπίπεδη κοινωνική αντίδραση που περιλαµβάνει ακόµη και τµήµατα του σκληρού πυρήνα του εκλογικού/κοινωνικού σώµατος της Ν∆.
Οµως η αντίδραση αυτή δεν είναι αρθρωµένη θεσµικά, κοµµατικά, πολιτικά. Αυτή η κοινωνική πλειοψηφία δεν πρόκειται να ακολουθήσει ένα φορέα που συγκροτείται από διαλυόµενα ή αποδυναµωµένα κόµµατα ούτε να προσλάβει δυναµική προοπτική από έναν άγνωστο ηγέτη-σωτήρα που θα αναπηδήσει µέσα από ατέρµονες συναλλαγές και συµβιβασµούς. Η κοινωνία θέλει καθαρές απαντήσεις και όχι παρασκήνιο και ιδιοτελείς µεσολαβητές.
Με υλικά κατεδαφίσεως και µε πολιτικούς εργολάβους δεν συγκροτούνται πολιτικοί φορείς ικανοί να συγκρουστούν µε ένα αδίστακτο καθεστώς.
Σ’ αυτές τις δυο βασικές ιστορικές προϋποθέσεις θα πρέπει να απαντήσουν τα αριστερά και προοδευτικά κόµµατα πριν από κάθε άλλη ενέργεια. Σε κάθε περίπτωση στον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ ανήκει ο κεντρικός – πρωταγωνιστικός ρόλος, τόσο γιατί ακολουθεί ξεκάθαρη προγραµµατική στρατηγική όσο και γιατί διαθέτει ευρύτερη κοινωνικοπολιτική επιρροή. Γι’ αυτό και όσοι σχεδιάζουν και προωθούν τη διάλυση και τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ προκειµένου να προκύψει κοινωνικό και πολιτικό «υλικό» για την ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η ιστορική – κοινωνική πραγµατικότητα δεν είναι παζλ που διαλύεται και ανασυντίθεται κατά το δοκούν, αλλά πεδίο σκληρής δοκιµασίας που απαιτεί πολιτικό ήθος, αξιοπρέπεια και ανοικτούς ορίζοντες και προοπτικές για ένα λαό που δοκιµάζεται δεινά εδώ και δεκαπέντε χρόνια.
*Ο Μενέλαος Γκίβαλος ελιναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο ΕΚΠΑ, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ
Διαβάστε επίσης
Καλύτερα η Κουμουνδούρου να ασχολείται με την ισοπέδωση της Υγείας από τον Άδωνη Γεωργιάδη
Κόκκαλης για αλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ: «Να αλλάξουμε πρώτα εμείς συμπεριφορές – Διαφωνώ με το όνομα»
