Πολιτικά στελέχη και πανεπιστημιακοί τοποθετούνται για την ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου και τη διαμόρφωση ενός αξιόπιστου πόλου απέναντι στη ΝΔ
Tο Documento συνεχίζει τον διάλογο σχετικά µε τις δυνατότητες και τα εµπόδια για την ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου. Οι πολιτικές δονήσεις από τα αποτελέσµατα των ευρωεκλογών δεν έχουν σταµατήσει, ενώ παράλληλα έχουν ενταθεί οι διεργασίες στο πολιτικό σύστηµα στην Ελλάδα και όχι µόνο. Λίγες ώρες πριν από τον δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών και τη συντριπτική νίκη των Εργατικών στη Βρετανία επί των Συντηρητικών, πολιτικά στελέχη και πανεπιστηµιακοί τοποθετούνται γύρω από το ερώτηµα «Ποια κεντροαριστερά;». Αναπτύσσουν τις θέσεις τους για τα πολιτικά επίδικα της επόµενης µέρας και τη διαµόρφωση ενός αξιόπιστου κεντροαριστερού πόλου απέναντι στην κυβέρνηση της Ν∆.
Για την προοπτική ανασυγκρότησης του χώρου της κεντροαριστεράς τοποθετούνται µε φόντο το Νέο Λαϊκό Μέτωπο της Γαλλίας ως πυξίδα και για την Ελλάδα ο Νικόλας Φαραντούρης, ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και καθηγητής Ευρωπαϊκού ∆ικαίου στο Πανεπιστήµιο Πειραιώς, και η ∆έσποινα Σίνου, επίκουρη καθηγήτρια ∆ηµοσίου ∆ικαίου, αναπληρώτρια κοσµήτορας της Σχολής Νοµικών, Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστηµών του Πανεπιστηµίου Sorbonne Paris Nord και µέλος της Γραµµατείας του τµήµατος Εξωτερικής Πολιτικής και ∆ιεθνών Σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Στη σηµερινή νέα προσπάθεια συνεννόησης και συνεργασίας ο Γιάννης Σαρακιώτης, βουλευτής Φθιώτιδας και συντονιστής τοµεαρχών του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, σηµειώνει ότι το κόµµα του «δηλώνει και πάλι έτοιµο να συµβάλει µε όλες τις δυνάµεις του, αλλά διατηρώντας παράλληλα την ταυτότητά του».
Επίσης, η βουλευτής Λάρισας Ευαγγελία Λιακούλη, γραµµατέας της κοινοβουλευτικής οµάδας του ΠΑΣΟΚ και µαχόµενη ποινικολόγος, αναλύει τα πολιτικά επίδικα στο πλαίσιο των εσωκοµµατικών εκλογών στη Χαριλάου Τρικούπη. Ουσιαστικά καλεί τους υποψήφιους για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να σκιαγραφήσουν άµεσα τη στρατηγική τους για το εγχείρηµα της εδραίωσης της κεντροαριστεράς ως εναλλακτικής κυβερνητικής επιλογής «απέναντι στην ψευδεπίγραφα µεταρρυθµιστική και “κεντρώα” Ν∆».
Παράλληλα, το Documento παραθέτει τη συζήτηση που είχε για την υπόθεση της ανασύνθεσης του σοσιαλδηµοκρατικού/κεντροαριστερού χώρου µε τον Μιχάλη Σπουρδαλάκη, οµότιµο καθηγητή Πολιτικής Κοινωνιολογίας στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήµιο Αθηνών.
Η κεντροαριστερά και η ώρα της
Γράφει ο Βίκτωρ Ουγκώ στην «Ιστορία ενός εγκλήµατος»: «Rien n’est plus puissant qu’une idée dont l’heure est venue» (τίποτε δεν µπορεί να αντισταθεί σε µια ιδέα που έχει έρθει η ώρα της – «Histoire d’un crime»).
Τη στιγµή που γράφονται τούτες οι γραµµές, λίγες ώρες πριν από τις επαναληπτικές εκλογές στη Γαλλία, η Εθνική Συσπείρωση της Μαρίν Λεπέν και ο υποψήφιός της Ζορντάν Μπαρντελά ετοιµάζονται να κονταροχτυπηθούν µε το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, τον νεοπαγή συνασπισµό των κοµµάτων της (κεντρο)Αριστεράς. Οι εξελίξεις στη Γαλλία αποτελούν βαρόµετρο για όλη την Ευρώπη. Την περασµένη Κυριακή πρώτη δύναµη ανεδείχθη δυστυχώς η Λεπέν (µε ευθύνη και του Μακρόν), αλλά και µε ένα αρραγές µέτωπο όλων των προοδευτικών – δηµοκρατικών δυνάµεων απέναντί της, µε ισχυρότατες πιθανότητες να κόψουν αυτές πρώτες το νήµα στις επαναληπτικές εκλογές αυτής της Κυριακής.
Το Νέο Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία (Le Nouveau Front Populaire – NFP) δείχνει ότι τα αντανακλαστικά των δηµοκρατικών – προοδευτικών δυνάµεων µπορούν να είναι γρήγορα και αποτελεσµατικά. Μέσα σε µία µέρα απ’ την προκήρυξη πρόωρων εκλογών δηµιουργήθηκε µια εντυπωσιακή εκλογική σύµπραξη όλων των προοδευτικών δυνάµεων, ενωµένων κατά της ακροδεξιάς. Βαριά ονόµατα της πολιτικής στη Γαλλία και την Ευρώπη µε µακρά διαδροµή, όπως ο Σοσιαλδηµοκράτης πρώην πρόεδρος Ολάντ ή ο ακραιφνής Αριστερός Μελανσόν, παραµέρισαν εγωισµούς και ιστορικές πολιτικές επετηρίδες και συνασπίστηκαν σε ενιαίο µέτωπο κατεβαίνοντας ως απλοί υποψήφιοι βουλευτές.
Μερικές επισηµάνσεις:
α) Τα κόµµατα διατήρησαν την αυτοτέλειά τους.
β) Τα κόµµατα δεν αποκήρυξαν το πρόγραµµά τους.
γ) Τα κόµµατα δεν απώλεσαν την ηγεσία τους.
δ) Τα κόµµατα δεν συγχωνεύθηκαν.
Με άλλα λόγια, οι προοδευτικές – δηµοκρατικές δυνάµεις συνασπίστηκαν (καταπώς επιτρέπει το γαλλικό σύνταγµα) σε ένα ενιαίο εκλογικό µέτωπο µε έναν κοινό παρονοµαστή: την ανάσχεση της ακροδεξιάς επέλασης.
Ωστόσο δεν περιορίστηκαν µόνο σ’ αυτό. ∆ηµοσίευσαν ένα πλήρες κυβερνητικό πρόγραµµα πολιτικών θέσεων για την επόµενη µέρα καταγράφοντας τα κοινά σηµεία επαφής για τη διακυβέρνηση της χώρας σε επιµέρους τοµείς.
Αξίζει να επισκεφθεί κάποιος την ιστοσελίδα του NFP και να διατρέξει τις κοινές θέσεις Αριστερών, Σοσιαλδηµοκρατών και Πρασίνων για να συνειδητοποιήσει ότι ενδεχοµένως είναι περισσότερα αυτά που ενώνουν από όσα (αρκετά) χωρίζουν.
Στην Ελλάδα έχει ξεκινήσει µια συζήτηση, συχνά από διαφορετικές αφετηρίες, µε διαφορετικές στοχεύσεις και ενδεχοµένως βάσει διαφορετικών αναγκών. Η συζήτηση συνήθως επικεντρώνεται στην ονοµατολογία και όχι στα ενδεχόµενα κοινά σηµεία επαφής. Υπάρχουν; Είναι κυρίαρχα; Είναι πλειοψηφικά; Είναι καταγεγραµµένα; Τα έχουµε αναδείξει;
Αν όχι, τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος για οποιαδήποτε βεβιασµένη και ενδεχοµένως οπορτουνιστική συµπόρευση.
Αν ναι, η Γαλλία µπορεί να δείξει τον δρόµο µε τα λόγια του Ουγκώ. ∆ιότι «τίποτε δεν µπορεί να αντισταθεί σε µια ιδέα που έχει έρθει η ώρα της».
Διαβάστε επίσης:
