Ζωή, διακοπές –ο διαλύτης απογοητεύσεων και ματαιώσεων–, χαρά à la carte.
Στις διακοπές πάντα υπάρχει αυτή η εκβιαστική προσδοκία ανεµελιάς που δεν έχεις το περιθώριο να την αφήσεις να διαψευστεί. Καµιά φορά –πολλές φορές– εξωθείς τον εαυτό σου στα άκρα προκειµένου να µη συµβεί αυτό. Τον ωθείς στα άκρα της καταναγκαστικής χαράς, του «προτεινόµενου» ενθουσιασµού, της «αναµενόµενης» αβάσταχτης ελαφρότητας της καλοκαιρινής ραστώνης. Ετσι µάθαµε, έτσι πιστέψαµε ότι πρέπει να είναι. Εν αναµονή άλλωστε των ολίγων ηµερών στις οποίες, ναι, τώρα θα δείξουµε ποιοι πραγµατικά είµαστε, ξοδεύουµε όλες τις υπόλοιπες ξεχνώντας συστηµατικά και στοχευµένα ποιοι πραγµατικά είµαστε.
Ισως γι’ αυτό έτρεφα µια αντιπάθεια για την «αντιπαροχή» των διακοπών. Την εκποίηση της προσωπικής µου γης για ένα ρετιρέ ολίγων ηµερών. Προτιµούσα τις σπαστές διακοπές, τις ανά πάσα στιγµή διακοπές και κυρίως τις διακοπές σε στιγµή µη «αναµενόµενη». ∆εν άντεχα τη σκέψη των µαζεµένων ηµερών στη διάρκεια των οποίων έπρεπε να χωρέσω απωθηµένα, κούραση, νεύρα µηνών, προσδοκίες και αναµονές, φιλοδοξίες και διαψεύσεις, αυταπάτες και χαρές… όλα σε ένα wash and go, διακόπαρε και σκάσε. Στη χαρά à la carte.
Rien ne va plus, φίλε µου. Τέρµα τα στοιχήµατα ή σε ελεύθερη µετάφραση τα πράγµατα είναι χάλια. Rien ne va plus. Αυτό είναι οι διακοπές. Το σταµάτηµα των στοιχηµάτων. Η έξοδος από τη διχρωµία του µαύρου και του κόκκινου. Το άνοιγµα στο καλειδοσκόπιο. Τα πιο πολλά χρώµατα. Τα χαµένα λεφτά και οι χαµένες ώρες στο ηµίφως. Και βέβαια… το ταµείο. Για τους τυχερούς µε εξαργύρωση, για τους χαµένους µε οφειλές. Που ολοένα και θα µεγαλώνουν. Στις διακοπές άλλωστε φαίνεται η διαφορά χαµένου και κερδισµένου, έτσι δεν είναι; Αυτό δεν οφείλουµε να καταλάβουµε από µικροί; Τη διαφορά που έχει το κατάστρωµα ενός γιοτ από την καρέκλα του καφενέ; Η πανάκριβη οµπρέλα από το µισερό αρµυρίκι; Τη διαφορά ανάµεσα στον σεφ και τον ψήστη; Την τσιπούρα και τη σαρδέλα; Το κάµπριο από το εικοσαετίας δανεικό αµάξι του θείου;
Τις διακοπές δεν τις συµπάθησα ποτέ και για ακόµη έναν λόγο. Γιατί επιβεβαίωναν το όνοµά τους. «∆ιέκοπταν» την όποια ζωή µου. Τη µικρή ζωή µου µε την καθηµερινή ρουτίνα της που είχα φτύσει αίµα να την αποκτήσω· διέκοπταν την κοινωνική µου ζωή, γιατί το καλοκαίρι πάντα «χάνεσαι», χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι τον χειµώνα «βρίσκεσαι» µε τους άλλους· διέκοπταν τη διασκέδασή µου, γιατί το καλοκαίρι όλα αλλάζουν· και κυρίως διέκοπταν την επαναφορτιζόµενη ιδιοσυγκρασία µου, γιατί η ραστώνη δεν τα χωνεύει αυτά και η σιέστα είναι κάτι σαν µονόδροµος. Όλα αυτά στις διακοπές. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν.
Όχι, δεν είµαι άνθρωπος των διακοπών. Ούτε των συνεχών στοιχηµάτων. Να το πω απλά: δεν µου αρέσει ο καταναγκασµός των δύο εβδοµάδων. Θα ήθελα συνεχώς, θα ήθελα περισσότερο. Καµιά πρωτοτυπία σε αυτό. Σίγουρα καµιά. Και συνήθως καµιά δυνατότητα να τις αποφύγεις αυτές τις δύο εβδοµάδες. Και κάπως έπρεπε να «ξοδευτούν» οι διακοπές που… διέκοπταν τα πάντα. Κι έτσι ξοδεύονταν στην πλήρη διάψευσή τους. Σε µια υπερενεργητικότητα άνευ προηγουµένου. Το rien ne va plus του θέρους εγώ το πάλευα για χρόνια, κάνοντας όλες τις µεγάλες ανατροπές, παίρνοντας όλες τις µεγάλες αποφάσεις, τακτοποιώντας το χάος της βιβλιοθήκης, βάφοντας το σπίτι, διαβάζοντας µέρα νύχτα, περπατώντας ατελείωτα χιλιόµετρα µες στη ζέστη, πηγαίνοντας σινεµά σε δυο και τρεις ταινίες κάθε µέρα. Στις διακοπές όλα αυτά.
Εν κατακλείδι, ξόδεψα χρόνια διακοπών πολεµώντας το rien ne va plus τους για να ανακαλύψω ότι τη ρουλέτα ποτέ δεν τη σταµατάς. Ούτε τα στοιχήµατα. Κι έτσι έµαθα να αγαπώ τη διακοπή των διακοπών. Μα και πάλι όχι ως καταναγκαστική ανεµελιά αλλά ως βάνα στραγγαλισµού της κόπωσης που µε τα χρόνια βαραίνει και κάνει την πλάτη µου να κυρτώνει. ∆ιακοπές λοιπόν, εντάξει. Αλλά να θυµάσαι ότι rien ne va plus.
Η Έλενα Χουσνή είναι συγγραφέας.
