Συνομίλησε με το μήλο του Φρόιντ και το ασυνείδητο του Νεύτωνα, που θα έλεγε και ο Αριστείδης Μπαλτάς, με φρουδομαρξιστές αλλά και με τον Σλαβόι Ζίζεκ, έχοντας ανασύρει από τα παλιά τις αντιπαραθέσεις «δογματικών» και «ανανεωτών» στα γραπτά του για την σχέση της ψυχανάλυσης και της Αριστεράς στην Ελλάδα…
Φαίνεται όμως να αφήνει πάντα ένα αιωρούμενο αποσιωπητικό στις τοποθετήσεις του, σαν να θέλει να το συμπληρώσουν οι αναγνώστες ή οι ακροατές του- σαν εκείνο που όταν ανέφερε τον Λακάν και την θεαματική «ανάστασή» του κατά τις συζητήσεις στην Ελλάδα, δοθείσης ευκαιρίας θύμισε ότι η ψυχανάλυση, «με αποσπασματικά κριτήρια, έχει τοποθετηθεί στον χώρο των ατομικιστικών ιδεολογιών που συμπορεύονται με την νεοφιλελεύθερη κοσμοαντίληψη, ενώ τα δυναμικά της είναι κατά πολύ ευρύτερα».
Κυρίως συνομίλησε με ανθρώπους της διπλανής πόρτας για να απαλύνει τα φορτία του εσώτερου κόσμου τους που αναζητά δίοδο για να ξαναβρει την ενότητα με τον πραγματικό έσω και έξω κόσμο. Αλλωστε κι ο ίδιος φαίνεται κάτι να ξέρει, ως γιος μιας σχεδόν από τα γεννοφάσκια απουσίας: εκείνης του αιωνίως παρόντος, πατέρα-ήρωα. Αλλωστε, είναι φορτίο να κουβαλά κάποιος όνομα βαρύ σαν ιστορία, πόσω μάλλον ένα όνομα, κομμάτι της ιστορίας του ΚΚΕ, κομμάτι της Ελλάδας και του λαού που αντιστάθηκε κατά ξένων καταχτητών και ντόπιων υπηρετών τους αλλά και οραματίστηκε. Δεν ξεπεζεύει ποτέ το φορτίο. Μόνο ελαφραίνει. Και ένας από τους πιο δύσκολους, αλλά (απ)αντοχής τρόπους, είναι οι γιοι και οι κόρες σπουδαίων ανθρώπων να υπογράφουν με το μελάνι των δικών τους πεπραγμένων.
Ο Δημήτρης Πλουμπούδης, ο …επιδιορθωτής ψυχών, έχει μεγάλη διαδρομή, ως επιστήμονας, και πλούσιο βιογραφικό που το έχτισε στα 71 χρόνια ζωής του. Σήμερα, ο ομότιμος καθηγητής ψυχιατρικής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθήνας λαμβάνει θέση στα πολιτικά τεκταινόμενα αποδεχόμενος την πρόταση του Αλέξη Τσίπρα να είναι υποψήφιος στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ/Προοδευτική Συμμαχία. Εχοντας ζήσει πάνω από δεκατρία χρόνια στη Γαλλία, εργαζόμενος και με ειδίκευση στην Ψυχιατρική, Νευρολογία και Οικονομία της Υγείας , ξανάρθε στην Ελλάδα το 1986 και ξεδίπλωσε το επιστημονικό του όραμα ως πανεπιστημιακός δάσκαλος και ως κλινικός γιατρός στην αντιμετώπιση των προβλημάτων των ψυχικά ασθενών με έμφαση στην εξωιδρυματική ψυχοκοινωνική αποκατάσταση. Επί πολλά χρόνια ήταν υπεύθυνος του Κέντρου ψυχικής υγιεινής Βύρωνα Καισαριανής, με μεγάλη κοινωνική προσφορά.
Δεν ήταν έκπληξη η στράτευσή του με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλωστε, από χρόνια έχει ταχθεί με την «ανανεωτική αριστερά». Μάλιστα, πιο πρόσφατα , στο μνημονιακό έτος 2012, ο Δημήτρης Πλουμπίδης, ήταν ένας από τους 103 διανοούμενους, επιστήμονες , πανεπιστημιακούς που υπέγραφαν κείμενο, σημειώνοντας τότε ότι «η συγκεκριμένη πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης, που κορυφώθηκε με την ψήφιση του Μνημονίου 2, δεν είναι μια πορεία διάσωσης και εξόδου ούτε άρσης των χρόνιων παθογενειών του ελληνικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος, αλλά μια πορεία καταστροφική, βασισμένη στην κοινωνική αδικία». Είναι ενδεικτικό ότι μεταξύ άλλων οι οποίοι συνυπέγραφαν το κείμενο, δηλώνοντας ότι «επιθυμούμε να συμβάλουμε στη διαμόρφωση ενός ισχυρού μετώπου υπεράσπισης της κοινωνίας και της δημοκρατίας» ήταν Ηλίας Νικολακόπουλος, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αντώνης Λιάκος, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Δημήτρης Χριστόπουλος, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Βαγγέλης Καραμανωλάκης, Πανεπιστήμιο Αθηνών, ΑΣΚΙ, Σπύρος Ι. Ασδραχάς, ιστορικός, συνταξιούχος του ΙΚΑ, Αριστείδης Μπαλτάς, ΕΜΠ, Γεράσιμος Μοσχονάς, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Κώστας Γαβρόγλου, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Χριστίνα Κουλούρη, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, Νίκος Πετραλιάς, Ινστιτούτο «Νίκος Πουλαντζάς», Γιώργος Γραμματικάκης, πρώην πρύτανης Πανεπιστημίου Κρήτης, Στρατής Μπουρνάζος, επιμελητής «Ενθεμάτων» , Νίκος Θεοτοκάς, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Κώστας Δουζίνας, Birckbeck College, Nίκος Σαραντάκος, συγγραφέας-μεταφραστής, Χάρης Γολέμης, Ινστιτούτο «Νίκος Πουλαντζάς», Νικόλας Σεβαστάκης, ΑΠΘ, Ιφιγένεια Καμτσίδου, ΑΠΘ, Νίκος Παρασκευόπουλος, ΑΠΘ, Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης, ΑΠΘ, Ελένη Τάκου, υποψήφια διδάκτωρ, Έφη Γαζή, Πανεπιστήμιο Πελοπονήσου, Kύρκος Δοξιάδης, Πανεπιστήμιο Αθηνών κ.ά.
Υποσημείωση 1: Ο ψυχίατρος Δημήτρης Πλουμπίδης είναι γιος του «κόκκινου δασκαλου» Νίκου Πλουμπίδη, στελέχους του ΚΚΕ, ο οποίος παρά τις εις βάρος του κατηγορίες από το κόμμα του (ως παλιό πράκτορα των Αγγλων και της Ασφάλειας), φώναξε στο εκτελεστικό απόσπασμα «Ζήτω το ΚΚΕ» και της «κόκκινης δασκάλας» Ιούλιας, η οποία το 1942 έγινε μέλος του ΕΑΜ, της «Εθνικής Αλληλεγγύης» και έπειτα του ΚΚΕ, και από το 1949, όταν καταδικάζεται σε εικοσαετή κάθειρξη, παραμένει στις φυλακές Αβέρωφ και Κάστορος μέχρι το 1959.
Υποσημείωση 2: Ας θυμίσω στους πολλούς της σημερινης συγκυρίας που θα αρχίσουν για μια ακόμα φορά να παίζουν …αντικομμουνιστική τρίλιζα με την υπόθεση Πλουμπίδη ότι, τέσσερα χρόνια μετά την εκτέλεση, το ΚΚΕ αποκατέστησε τον Νίκο Πλουμπίδη με την 8η Ολομέλεια το 1958, αλλά και αργότερα, με άλλες αποφάσεις την επιβεβαίωσε.
Και κάτι ακόμα που συνήθως οι πάντες ξεχνάνε. Ποιοι εκτέλεσαν το Νίκο Πλουμπίδη. Όπως έχει γράψει μεταξύ άλλων ο Γιώργης Μωραΐτης, με τον ιδιαίτερο τρόπο του, στον «Ριζοσπάστη» : «(…) Εκτελεστής, στην προκειμένη περίπτωση (Πλουμπίδη), η “λαοπρόβλητη” δεξιά κυβέρνηση του Συναγερμού του “στρατάρχου” Παπάγου. (Προκάτοχος της ΕΡΕ και της ΝΔ του Καραμανλή). Την οποία – πώς να το κάνουμε; – “ουκ εά καθεύδειν (δεν αφήνει να ησυχάσει) το “τρόπαιον” (η δόξα) της άλλης “λαοπρόβλητης” κεντρώας κυβέρνησης του στρατηγού Πλαστήρα “Μαύρος Καβαλάρης” (που σκότωσε τον Μπελογιάννη). Και στις δύο περιπτώσεις οι σφαίρες κατά των κομμουνιστών ήταν “made in USA” (…)».
