Ο Δημήτρης Μαυροειδής, εν ενεργεία διεθνής 5 χρόνια μετά από τον τραυματισμό που κόντεψε να τον εξοστρακίσει σε πρόωρη αποστρατεία, τελειόφοιτος Ιατρικής και πατέρας μίας κόρης 9 μηνών, πρωταθλητής Ευρώπης 2013 με τον Ολυμπιακό χωρίς να παίζει, ανυπομονεί να ζήσει στα 32-33 του την ατμόσφαιρα ενός ημιτελικού Champions League. Μισό αιώνα μετά την εποποιία του 1968, η κυπελλούχος Ελλάδας ΑΕΚ είναι έτοιμη να σκαρφαλώσει καμαρωτή στο παλκοσένικο. Τα «περήφανα γηρατειά» της (Βασιλόπουλος, Ξανθόπουλος, Σάκοτα, Μαυροειδής) θα σύρουν τον χορό.
-Λίγες ώρες απέμειναν, μέχρι τον ημιτελικό με τη Μούρθια.
Κοιμάμαι, ξυπνάω και φαντάζομαι τον κόσμο να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας και να ζητάει το κύπελλο. Από τότε που μας πήγαν στο Καλλιμάρμαρο, ονειρεύομαι να ζήσω μία είσοδο όπως του 1968! Είπαν τότε, ότι κέρδισαν επειδή δεν μπορούσαν να χάσουν. Πιστεύω ότι ισχύει και για εμάς.
-Έχεις την αίσθηση ότι γράφεται ιστορία με αυτό το φάιναλ-φορ;
Ναι. Είναι ένα σκαλοπάτι για μεγαλύτερα πράγματα, όπως η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας. Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που η ΑΕΚ ήταν πολύ ψηλά, ούτε όμως από τον καιρό που βρισκόταν πολύ χαμηλά. Ο πρόεδρος δεν κρύβει, ότι το όραμά του είναι να φτάσει η ομάδα στην Ευρωλίγκα.
-Μοιάζει να υπάρχει κάτι μεταφυσικό, στη φετινή πορεία της ΑΕΚ.
Το πιστεύω στα αλήθεια, ότι μας βοηθάει κάποιο άστρο, όπως το ‘68. Όλοι οι οιωνοί μας ευνοούν. Το έβλεπα στο τέλος του αγώνα με τη Νίμπουρκ, όπου μας έδιναν τη μπάλα στα χέρια. Το τρίποντο του Πάντερ ήμουν σίγουρος ότι πήγαινε έξω, πολύ έξω, αλλά η μπάλα έστριψε στον αέρα και μπήκε στο καλάθι! Με τη Στρασμπούρ ούτε που ανησύχησα ποτέ για την πρόκριση. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο, έβαλε ο Λάζαρος γκολ με ψαλιδάκι στο 90’.
-Οι περισσότεροι θεωρούν την ΑΕΚ φαβορί. Αλλά αυτό φέρνει και πίεση.
Οι τέσσερις ομάδες είναι ισάξιες, αλλά η έδρα μας δίνει πλεονέκτημα. Το άγχος επηρεάζει περισσότερο τους πρωτόπειρους. Εμείς έχουμε έναν πυρήνα Ελλήνων παικτών, που έχει ζήσει πάρα πολλά. Αυτός είναι που δίνει τον χαρακτήρα και το μέταλλο. Το ίδιο συνέβη παλαιότερα στον Παναθηναϊκό, στον Ολυμπιακό. Δεν είναι μύθος, η θεωρία του ισχυρού ελληνικού κορμού.
-Τι είναι για εσένα, προσωπικά, η ΑΕΚ;
Χωρίς υπερβολή, ξαναγεννήθηκα τα τελευταία χρόνια. Μετά τον τραυματισμό μου το 2013, είχα αποφασίσει να σταματήσω το μπάσκετ. Περνούσα τις μέρες μου στη σχολή, στα νοσοκομεία, στα χειρουργεία, στο διάβασμα. Όταν κατόρθωσα να ξαναπαίξω, στην Κηφισιά τότε, μαζί με τον Βασιλόπουλο, ένιωσα σαν 18χρονο παιδί που μπαίνει για πρώτη φορά στο γήπεδο. Η ΑΕΚ ήρθε ως επιβράβευση. Με τα χρώματά της, επέστρεψα εκεί όπου πίστευα ότι άξιζα.
-Ακολούθησε η πρόσκληση στην Εθνική ομάδα.
Κοίταζα τη μπλε φανέλα και δεν το πίστευα. Ασύλληπτο συναίσθημα. Ένιωθα σαν να κέρδισα πέντε κύπελλα μαζεμένα. Έλεγα στον εαυτό μου, «αφού το πέτυχες και αυτό…».
-Και πώς βρήκες το κουράγιο για να ξεκινήσεις από την αρχή;
Κάθε βράδυ έβλεπα αγώνες μπάσκετ. Σκεφτόμουν, «δεν γίνεται να παίζει αυτός και όχι εγώ». Έτρεχα τα απογεύματα σε γιατρούς και γυμναστές, αλλά το βράδυ ξανά στο βίντεο. Όλα είναι θέληση. Μου αρκούσε να ξαναπατήσω το παρκέ. Όχι απαραίτητα σε υψηλό επίπεδο. Ο πατέρας μου προτιμάει να πάρω το πτυχίο παρά να παίξω στους Λέικερς. Και με έχει ποτίσει με αυτή τη λογική.
-Θα καλύψεις τα χαμένα χρόνια;
Μέσα μου αισθάνομαι πολύ νέος και αισιόδοξος, σαν 25άρης. Ελπίζω ότι σε πέντε χρόνια θα παίζω ακόμη μπάσκετ. Νιώθω δυνατός και έτοιμος ακόμα και για πιο ψηλά. Ίσως να βρισκόμουν ακόμη στον Ολυμπιακό, αν δεν είχα χτυπήσει. Είμαι βέβαια απόλυτα ικανοποιημένος στην ΑΕΚ, όπου η σχέση μας είναι οικογενειακή.
-Τι θα έλεγες στον επόμενο εργοδότη σου, για να πλασάρεις τον εαυτό σου;
Ο Νίκος Λινάρδος λέει συχνά για μένα: «Ο Δημήτρης κάνει τις ομάδες του επιτυχημένες». Δεν ξέρω αν οφείλεται σε άστρο, σκληρή δουλειά ή θετική ενέργεια, αλλά έζησα επιτυχίες σε κάθε ομάδα. Στο Μαρούσι, στο Μπιλμπάο, στην ΑΕΚ, παντού.
-Τι είδους αφεντικό είναι ο Μάκης Αγγελόπουλος;
Αγνός άνθρωπος, αν και λένε ότι οι αγνοί τερματίζουν τελευταίοι. Αγαπάει παθολογικά την ΑΕΚ, από χρόνια, σε όλα τα σπορ. Έχει κάνει τα λάθη του, όπως όλοι. Λογικό δεν είναι; Μόνο έτσι μαθαίνει κάποιος το σωστό. Δεν είναι πάντως ο πρόεδρος που θα ενοχλήσει τους αθλητές ή που θα μπει στα αποδυτήρια και θα τα αναποδογυρίσει όλα.
-Ήσουν στη δωδεκάδα της Εθνικής το 2011-2. Τι της λείπει τα τελευταία χρόνια;
Προσπαθούμε να αλλάξουμε το dna μας χωρίς λόγο. Δεν γίνεται να παίξουμε αμερικάνικο μπάσκετ. Οι επιτυχίες ήρθαν με τον δικό μας τρόπο: διάβασμα, ξύλο, σετ παιχνίδι. Όχι τρέξιμο και τρίποντα. Χρειάζεται φυσικά να βρεθεί ισορροπία, όταν π.χ. είναι στην ομάδα ο Γιάννης, αλλά δεν μπορείς να βάλεις την Εθνική Βραζιλίας στο ποδόσφαιρο να παίξει όπως η Εθνική Ελλάδας! Επίσης συχνά καλούνται ανέτοιμα νέα παιδιά, ενώ θα έπρεπε να δίνεται προτεραιότητα σε όσους διακρίθηκαν την προηγούμενη χρονιά.
-Την Εθνική του 2018 πώς θα τη χαρακτήριζες;
Ομάδα Ράμπο! Μπαίνει στο γήπεδο με μαχαίρι στα δόντια και τελειώνει τη δουλειά. Για εμένα, είναι τιμή και υποχρέωση η συμμετοχή, ακόμα και για ένα ματς. Δεν θα σκάσω αν μείνω εκτός 12άδας στο Παγκόσμιο, αν και θέλω πολύ να παίξω. Άλλος στη θέση μου μπορεί να νευρίαζε. Αλλά εγώ δεν ξεχνώ, ότι ήμουν έτοιμος να σταματήσω το μπάσκετ. Ο,τιδήποτε παραπάνω, είναι ευλογία. Δεν με πολυνοιάζει, αν σε κάποιους κακοφαίνεται η νοοτροπία μου.
-Ευχαριστώ πολύ, σε αφήνω στο άγχος σου για τον ημιτελικό της Παρασκευής.
Ποιο άγχος; Όπως βλέπεις, δεν έχω βγάλει ακόμη άσπρη τρίχα. Ούτε τα βάφω, όπως μου λένε μερικοί! Έκανα εξετάσεις αίματος και η ορμόνη του άγχους ήταν κάτω από τα όρια…
