Αν η σκοτεινή αγάπη του για τα ανήλικα θα κριθεί από τα δικαστήρια, η φωτεινή αγάπη του για το ενήλικο έθνος των Ελλήνων έχει κριθεί.
Εχει αποδειχτεί με λόγια και έργα. Με τη συμμετοχή του στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, με τις κατά καιρούς εθνικού χαρακτήρα δηλώσεις, με τα φωτογραφικά φιλιά στον πλαστικό Παρθενώνα και βέβαια –αυτό έλειπε!– με την απέχθειά του για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους αριστερούς, τους οποίους περιφρονεί από το ύψος της σκηνοθετικής του ιδιοφυΐας. «Κάκιστη θεατρική παράσταση για την οποία πληρώσαμε πανάκριβο εισιτήριο» χαρακτήριζε την κυβέρνηση Τσίπρα. Που ενώ μας υποσχέθηκε κομεντί, μας παγίδεψε στην τραγωδία. Ο Τσίπρας, όχι ο ίδιος!
Αυτή η αρμονία ανάμεσα στο έθνος και τα αγοράκια, την πατρίδα και τα ανήλικα, τους ασπασμούς της σημαίας και τους βιασμούς ανηλίκων, φαίνεται να συνοψίζει τη διαδρομή και την προσωπικότητά του. Το δικό μας δίλημμα είναι αν θα πιστέψουμε τη Μενδώνη, που τον χαρακτήρισε δημόσια επικίνδυνο άνθρωπο, τους δικαστές που τον προφυλάκισαν γιατί θεωρούν ότι αποτελεί όντως κίνδυνο, τα κάποτε παιδιά που τον κατηγορούν για τα ανείπωτα εις βάρος τους ή τον ίδιο, που τα αποδίδει όλα στον φθόνο των μέτριων και στους αριστερούς. Α και τον αξιόπιστο περί τα ποινικά και όχι μόνο Κούγια, που τον δήλωσε όχι μόνο καλό πελάτη αλλά και καλό πολίτη. Υπεράνω πάσης υποψίας…
Υπάρχει και το πρωθυπουργικό ζεύγος στην εξίσωση. Που έκανε ό,τι μπορούσε, με συνεργό την πειθήνια Μενδώνη, για να τον ενθρονίσει στο Εθνικό. Μέχρι και νόμο άλλαξαν και διαγωνισμό κατάργησαν. Ενώ όταν έσκασε η βόμβα ο Μητσοτάκης προσπάθησε να τον ρίξει στα μαλακά, εκθέτοντας τον εαυτό του στα πυρά του Τσίπρα και στις «βαξεβάνειες εμετικές ριπές»! Γιατί; Γιατί προφανώς ο σκηνοθέτης φρόντισε με επιμέλεια να σκηνοθετήσει τον εαυτό του έτσι ώστε να κερδίσει την εύνοια της δυναστείας. Και η δυναστεία είδε σ’ αυτόν εκείνη τη σύνθεση εθνικής έξαρσης και καλλιτεχνικής έξαψης που διαχρονικά είναι το φάρμακο για τις ιδεολογικές στυτικές δυσλειτουργίες της ελίτ.
Και η παιδεραστία; Και η παιδοφιλία; Και οι βιασμοί; Συγγνώμη, αλλά το σκότος αυτής της απορίας ταιριάζει στο Καματερό. Οχι στα σαλόνια όπου η τέχνη συναντά τη διαπλοκή και τα απεχθή βίτσια προβιβάζονται σε καπρίτσια. Εκεί τα συμπλέγματα, ακόμη και τα εγκλήματα, με τον κατάλληλο θύτη και τα κατάλληλα θύματα, κάτω από το κατάλληλο φως, γίνονται αισθησιακά ερεθίσματα. Εξοχος ο Δημήτρης! Ως εκ τούτου έχει δίκιο από την πλευρά του ο Κούγιας. Δεν ανήκει στη φυλακή ένα σύμβολο της εθνικής μας αστικής τάξης. Ανήκει στο έθνος, στην τέχνη και στον χορό όσων κινούνται μεταξύ Παρθενώνα και ανηλίκων…
