Ο ισχυρός άνδρας της ΚΑΕ Αρης μιλάει στο Documento για τον «σπαραγμό» Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού και καταθέτει την άποψή του για τους τριγμούς στο ελληνικό μπάσκετ.
«Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δεν εκπροσωπούν το καλό του αθλητισμού αλλά ένα θέατρο εχθροπραξιών. Εμφανίζονται ως ισχυροί αλλά αποδεικνύονται τρομακτικά ανίσχυροι», λέει στο Documento ο Δημήτρης Γουλιέλμος.
Ο προεδρικός θώκος του Αρη ισοδυναμεί με ηλεκτρική καρέκλα, ιδίως στη μετά Λάσκαρη εποχή, αλλά ο Δημήτρης Γουλιέλμος («ο Αρης μού δίνει ζωή») δηλώνει χαλκέντερος. Οι αντοχές του τον ώθησαν να φορέσει –εξ ημισείας με τον Μάκη
Αγγελόπουλο της ΑΕΚ– μια εξίσου άβολη στολή, αυτήν του πυροσβέστη στην πυρκαγιά που απειλεί να κατακάψει το ελληνικό μπάσκετ. Ο 54χρονος δικηγόρος από τη Θεσσαλονίκη είναι ένας από τους τελευταίους των ρομαντικών. Υπάρχει χώρος για ρομαντισμό στο πανηγύρι των ζουρλών; Τις απαντήσεις τις δίνει ο ίδιος.
Πότε νομίζετε ότι άναψε το φιτίλι και γιατί;
Στη δεκαετία του ’90 ο Αρης παρέδωσε ένα υπέροχο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, όπου και το μπάσκετ παιζόταν με χαρά και αγάπη. Οι ομάδες έβγαζαν τα έξοδά τους, ο κόσμος τις υποστήριζε, υπήρχε προϊόν με αξίες και αρχές. Οι δύο οικογένειες που το παρέλαβαν το μετέτρεψαν σε αρένα αντεγκλήσεων, με μοναδικό μέλημα ποιος θα πάρει τον τίτλο, λες και είναι αυτοσκοπός. Ο Αρης όφειλε να παίξει ρόλο εγγυητή, αλλά δεινοπαθούσε με τα προβλήματά του και δεν κατόρθωσε να λειτουργήσει όπως έπρεπε.
Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι το πρωτάθλημα βαδίζει προς βέβαιο θάνατο. Είστε από τους ανθρώπους που προσπαθούν με διπλωματία να ρίξουν νερό στη φωτιά.
Πού τους είδατε, αγαπητέ, αυτούς τους ανθρώπους; Δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχει άλλος. Πράγματι έχω αναλάβει τον ρόλο του πυροσβέστη, αλλά δεν βλέπω κανένα τρομερό αποτέλεσμα. Δεν συμφωνώ όμως ότι βαδίζουμε προς βέβαιο θάνατο. Ούτε δηλώνω απαισιόδοξος. Θα ήταν βαρετή η ζωή εάν πήγαιναν όλα καλά.
Από πού πηγάζει η όποια αισιοδοξία σας;
Το μπάσκετ δεν μπορεί να αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι η αθλητική υπερηφάνεια των Ελλήνων, ένα παιχνίδι αγάπης και άμιλλας. Θα πρέπει να θυμηθούμε όλοι μας για ποιον λόγο μπήκαμε στο άθλημα. Μαζί ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός δεν εκπροσωπούν το καλό του αθλητισμού αλλά ένα θέατρο εχθροπραξιών. Εμφανίζονται ως ισχυροί αλλά αποδεικνύονται τρομακτικά ανίσχυροι.
Υπάρχει όμως πρόσφορο έδαφος για ρομαντισμό;
Η λύση είναι απλή. Να επιστρέψουμε στα βασικά αποφεύγοντας τα παλιά λάθη. Οι 12 από τους 14, δηλαδή η μεγάλη πλειοψηφία, συμφωνούν στη γραμμή των χαμηλών τόνων. Οταν οι δύο καταλάβουν ότι οι υπόλοιποι δεν σκοπεύουν να τους ακολουθήσουν θα οδηγηθούν υποχρεωτικά στον δρόμο της ηπιότητας.
Υπάρχει νικητής σε αυτό το μπρα ντε φερ;
Αντικειμενικά και χωρίς οπαδικό μάτι, δεν μπορεί να κερδίσει από αυτό τον πόλεμο ούτε ο Παναθηναϊκός ούτε ο Ολυμπιακός. Ο μεγάλος ηττημένος είναι το μπάσκετ. Ολοι έχουν δίκιο σε κάτι και ορθώς το διεκδικούν. Ο Αρης είναι ο πρώτος που έχει παράπονα όταν αντιμετωπίζεται σαν να είναι μικρό μέγεθος. Το μπάσκετ δεν πάει καλά τα τελευταία χρόνια. Χρειάζονται τομές για να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο, αλλά δεν μπορούν να γίνουν σε μια δυο εβδομάδες.
Ποιες τομές εννοείτε;
Η διαιτησία θα πρέπει να είναι ανεξάρτητη, στα πρότυπα του ΝΒΑ ή της δυτικής Ευρώπης. Θα πρέπει να μας απασχολήσει η πρόληψη της βίας. Η ανταγωνιστικότητα του πρωταθλήματος. Η ψαλίδα ανάμεσα στους δύο μεγάλους και τις άλλες ομάδες. Εμείς ως Αρηςπροτείναμε από την πρώτη μέρα να συσταθεί επιτροπή δεοντολογίας. Οταν στο ΝΒΑ το συμβούλιο των ιδιοκτητών εξοστράκισε τον Ντόναλντ Στέρλινγκ λόγω ρατσιστικής συμπεριφοράς ήταν μια όμορφη μέρα για το μπάσκετ, διότι άφησε το ίχνος του στην κοινωνία. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει παρόμοια αρχή. Οφείλουμε να είμαστε τίμιοι μεταξύ μας και προς τους τρίτους. Να πράττουμε τα αυτονόητα.
Η ομοσπονδία, στην οποία υπάγεται η διαιτησία, κατηγορείται για πλήρη αδιαφορία και αφωνία.
Ακούστε. Ο κ. Βασιλακόπουλος έχει ιστορία στο μπάσκετ μεγαλύτερη από ό,τι όλοι εμείς οι υπόλοιποι μαζί. Βλέπει τις ομάδες σαν παιδιά του με ανοιχτή αγκαλιά και τις στηρίζει στα πέρατα του κόσμου, επιλύοντας προβλήματα που δεν μπορούμε να φανταστούμε. Οταν θέλησα να τον ευχαριστήσω δημόσια για την υποστήριξή του, μου το απαγόρευσε. «Βρίσκομαι εδώ για να σας βοηθάω και όχι για να μαζεύω επαίνους» μου είπε.
Ισως χρειάζεται πιο δυναμική εμπλοκή τώρα που βρισκόμαστε στη δίνη της κρίσης.
Μα δεν φταίει η ΕΟΚ αν ο ΕΣΑΚΕ κωλυσιεργεί. Περιμένει την εισήγησή μας και εμφανίζεται διατεθειμένη να κάνει υποχωρήσεις. Ας μην κατηγορούμε άδικα την ομοσπονδία. Ποιος άλλος από τη διοργανώτρια αρχή φέρει την ευθύνη όταν το πρωτάθλημα δεν δουλεύει σωστά; Ο γείτονας; Ο ΕΣΑΚΕ πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες και δεν το έχει κάνει.
Ποιος είναι όμως ο ΕΣΑΚΕ; Εχουν φωνή οι υπόλοιποι 12 ή άγονται και φέρονται από τους Αγγελόπουλους και τον Γιαννακόπουλο;
Ολοι εμείς είμαστε, χωρίς να εξαιρώ τον εαυτό μου. Δεν πολυσυμβαίνει να ποδηγετούνται οι αποφάσεις του συνδέσμου από τους δύο ισχυρούς. Οσο για την πολιτεία, γνωρίζω ότι η πολιτική ηγεσία παρακολουθεί ανήσυχη τις εξελίξεις. Το αυτοδιοίκητο των ομοσπονδιών δεν επιτρέπει παρεμβάσεις, αλλά αν φτάσουμε στο απροχώρητο θα πάει και αυτό στην άκρη. Υπάρχει ακόμη λίγος χρόνος για να δοθούν αναίμακτες λύσεις.
Ακούγεται αδιανόητο να διεξαχθεί πρωτάθλημα Α1 χωρίς τον Ολυμπιακό.
Προσωπικά μπορώ να φανταστώ πρωτάθλημα δίχως Ολυμπιακό και δίχως Παναθηναϊκό. Μπορεί να είναι και καλύτερο! Ο πραγματικά αναντικατάστατος είναι ο Αρης, επειδή πρεσβεύει συγκεκριμένες ιδέες και αξίες. Σας επισημαίνω ότι είμαστε δεύτεροι σε τηλεθέαση, εισιτήρια και εμπορικούς δείκτες. Αλλά μόνο κάποιος ανόητος θα έκλεινε την πόρτα στις αγωνιστικά ισχυρότερες ομάδες. Τις θέλουμε, αλλά όχι πάση θυσία ούτε άνευ όρων. Επί του πρακτέου τον θέλω στην Α1 τον Ολυμπιακό. Και πιστεύω ότι όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.
Το πρωτάθλημα είναι και μπίζνα. Αντέχουν τα οικονομικά μεγέθη του την απουσία ενός από τους δύο εμπορικούς πόλους;
Φοβάμαι πως όχι. Τα πόδια του πρωταθλήματος έχουν κοντύνει επικίνδυνα και κινδυνεύουν να ψαλιδιστούν ακόμη περισσότερο. Ωστόσο, οι κανόνες πρέπει να τηρούνται από όλους. Οχι μόνο από τη μία πλευρά αλλά και από την άλλη. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Ουδείς δικαιούται να έχει δικό του μπαϊράκι και να κερδίζει βρέξει χιονίσει μόνο και μόνο επειδή οι άλλοι τον θέλουν και τον χρειάζονται.
Το αντίτιμο για τα τηλεοπτικά δικαιώματα θα είναι πολύ μικρότερο χωρίς τον Ολυμπιακό.
Πράγματι, έτσι είναι. Αλλά το σημαντικότερο πλεονέκτημα για ένα πρωτάθλημα είναι η ανταγωνιστικότητα. Να μη γνωρίζουμε εξαρχής πώς θα τελειώσει και ποιες ομάδες θα παίξουν στους τελικούς. Τους έλεγα στο τραπέζι του ΕΣΑΚΕ ότι το ιδανικό σενάριο θα ήταν να χάνουν πότε από τον Προμηθέα, πότε από τον Αρη, από την Κύμη, διότι μόνο έτσι θα αυξηθεί το ενδιαφέρον των φιλάθλων. Εκείνοι με κοιτούσαν έκπληκτοι. Δεν θεωρούν ότι υπάρχει ήττα μέσα στο παιχνίδι. Εχουν κατατάξει τη μεταξύ τους κόντρα πιο ψηλά από την πρόοδο του αθλήματος.
Επιτρέπεται όμως να κατακτήσει τον τίτλο μια τρίτη ομάδα; Προσωπικά πιστεύω πως όχι.
Και ποιος είμαι εγώ για να διαφωνήσω με την άποψή σας; Θα μου πουν: «Βάλε κι εσύ 12 εκατομμύρια και έλα να το πάρεις το πρωτάθλημα». Και με το δίκιο τους. Οπότε δεν θα το πάω τόσο μακριά. Μπορώ εγώ, ο Αρης, να νικήσω έναν Παναθηναϊκό στο Παλέ ντε Σπορ; Τα πραγματικά θύματα της αδικίας είμαστε εμείς οι υπόλοιποι. Στη δική μας πλάτη ωφελούνται οι δύο μεγάλοι. Οι Ελληνες διαιτητές είναι αξιόλογοι αλλά υπάρχει ένα ολόκληρο σύστημα. Αυτό είναι που οφείλουμε να αποκαταστήσουμε.
Μήπως η κρίση ανοίγει παράθυρα ευκαιρίας για τους λιγότερο εύπορους;
Η θεωρία της πολιτικής οικονομίας υποστηρίζει ότι στην αναμπουμπούλα χαίρονται οι φτωχοί! Οι δυσκολίες ισοδυναμούν με ευκαιρίες, αρκεί να γνωρίζει κάποιος πώς θα τις αξιοποιήσει. Δεν γίνεται να ξεκινήσουμε χωρίς τομές το επόμενο πρωτάθλημα. Πηγαίνουμε σε κατηφόρα και υποφέρουμε από την απαξίωση, αλλά ο κύκλος της ζωής θα μας φέρει σύντομα σε ανηφορικό έδαφος. Στο τέλος κερδίζει πάντοτε το καλό.