Η Δήμητρα, το μεγαλύτερο σώμα στη ζώνη των αστεροειδών μεταξύ ‘Αρη και Δία, είναι ένας παγωμένος υδάτινος κόσμος.
Οι αστεροειδείς δείχνουν γυμνοί και κατάξεροι. Αλλά παντού στη Δήμητρα*(λατινικά και διεθνώς: Ceres), τον νάνο πλανήτη – ή κατ’ άλλους τον μεγαλύτερο αστεροειδή του ηλιακού μας συστήματος – υπάρχει άφθονο νερό σε παγωμένη μορφή, τόσο στην επιφάνεια, όσο και λίγο κάτω από αυτήν, πιθανώς σε βάθος μόνο ενός μέτρου, σύμφωνα με δύο νέες επιστημονικές μελέτες.
Μετά τη Σελήνη και τον Ερμή, η Δήμητρα γίνεται το τρίτο πλανητικό σώμα όπου ανακαλύπτονται μόνιμοι επιφανειακοί πάγοι σε μέρη αιώνιου σκοταδιού, εκεί που δεν φθάνει η ηλιακή ακτινοβολία.
Οι επιστήμονες ανέκαθαν υποπτεύονταν ότι διαθέτει άφθονο νερό, κάτι που τώρα επιβεβαιώνεται
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Τόμας Πλατς του γερμανικού Ινστιτούτου Ερευνών του Ηλιακού Συστήματος Μαξ Πλανκ, εντόπισαν τουλάχιστον δέκα σημεία με πάγο από νερό μέσα σε ανήλιαγους κρατήρες.
Οι νέες παρατηρήσεις και αναλύσεις των επιστημόνων παρέχουν πλέον άμεσες ενδείξεις πως η Δήμητρα -το μεγαλύτερο σώμα στη ζώνη των αστεροειδών μεταξύ ‘Αρη και Δία, είναι ένας παγωμένος υδάτινος κόσμος. Οι επιστήμονες ανέκαθαν υποπτεύονταν ότι διαθέτει άφθονο νερό, κάτι που τώρα επιβεβαιώνεται. Ένας νέος σφαιρικός χάρτης του αστεροειδούς, που δημιουργήθηκε χάρη σε ένα όργανο που διαθέτει το σκάφος Dawn (Αυγή) της NASA, το οποίο από τον Μάρτιο του 2015 βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Δήμητρα, δείχνει την ύπαρξη και την κατανομή του υδρογόνου. Από αυτό, εξάγονται συμπεράσματα για την παρουσία νερού, καθώς, ως γνωστόν, τα μόριά του αποτελούνται από υδρογόνο και οξυγόνο.
*Η Δήμητρα ανακαλύφθηκε τυχαία την Πρωτοχρονιά του 1801 (την πρώτη νύκτα του αιώνα) από τον Τζουζέπε Πιάτζι, στο αστεροσκοπείο του Παλέρμο της Σικελίας. Στην αρχή νόμιζε ότι είχε ανακαλύψει ένα καινούργιο άστρο, μετά ένα κομήτη. Όταν διαπιστώθηκε ότι ήταν μικρός πλανήτης που περιφερόταν γύρω από τον Ήλιο, του έδωσε το όνομα της θεάς – αρχαίας προστάτιδας της Σικελίας, αφού και οι πλανήτες είχαν ονόματα αρχαίων Ελλήνων θεών. Η απόσταση του αντικειμένου υπολογίστηκε από τον Καρλ Φρίντριχ Γκάους κάπου ανάμεσα στον Άρη και το Δία. Σήμερα γνωρίζουμε ότι είναι ο μεγαλύτερος από τους αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης Αστεροειδών. Το σχήμα του είναι σχεδόν σφαιρικό, ελαφρώς πεπλατυσμένο, με μέγιστη διάμετρο 975 χιλιόμετρα και ελάχιστη 909 χιλιόμετρα.
