Καλό είναι να ξέρουμε, πέρα από κάθε συναισθηματική φόρτιση, ότι οι δήμαρχοι και οι πολίτες δεν ασκούν εξωτερική πολιτική.
Και (επίσης) – πέρα από κάθε μικροκομματική επιθυμία – η διεθνής κατάσταση είναι αρκετά ασταθής και «μπλεγμένη», ιδιαίτερα στην Ανατολική Μεσόγειο που οποιαδήποτε «ιδιωτική πρωτοβουλία», άσχετα αν τα κίνητρα είναι «ευγενή» μπορεί να μην φέρει (μετά βεβαιότητας όχι) τα επιθυμητά αποτελέσματα, το αντίθετο μάλιστα.
Και αν πιστεύει κάποιος πως οι «σύμμαχοι» είναι έτοιμοι να συντρέξουν προς την Ελλάδα, μάλλον πλανώνται πλάνην οικτράν. Το διπλανό οικόπεδο είναι και μεγάλο και ουσιαστικό για τη Δύση αλλά και για την Ανατολή…
Ίσως εάν και εφόσον η Τουρκία άλλαζε «οριστικά» στρατόπεδο, αλλά είναι αρκετά έξυπνη για να μην το κάνει. Εξάλλου η ιστορία της δείχνει πως ξέρει να ισορροπεί…
Με αυτές τις σκέψεις και γνωρίζοντας πως οι παίκτες είναι πολλοί, τα συμφέροντα πολλά και η λύση μακράν του «γόρδιου δεσμού», καλύτερη είναι η αυτοσυγκράτηση από τις κορώνες και τις θεαματικές κινήσεις…
Καταστάσεις και λάθος επιλογές δεκαετιών δεν μπορούν να αποκτήσουν θετική έκβαση με ένα γιουρούσι ή μερικές σημαίες σε νησιά…
Αντιλαμβάνομαι τις θετικές προθέσεις ορισμένων, αλλά η διεθνής σκακιέρα απέχει πολύ από τις προθέσεις…
Μια σημαία δεν φέρνει την ‘Ανοιξη. Θέλει πολλά περισσότερα…
Σημείωση: Από την πίτσα, την μπύρα και το παιχνίδι στην 50άρα τηλεόραση ως το πεδίο της μάχης, είναι πολλά τσιγάρα δρόμος…