Με τίτλο «Ο αντισημιτισμός στη νεότερη εποχή: Η περίπτωση της Ελλάδας», η ιστορικός, ερευνήτρια στο Εβραϊκό Μουσείο Ελλάδος Αλεξάνδρα Πατρικίου ξεκίνησε την εισήγησή της αναδεικνύοντας το παράδειγμα της Γερμανίας στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν στη Βέρνη ο Γουλιέλμος Μαρ κατήγγειλε την εβραϊκή κυριαρχία σε 50σέλιδο λίβελο.
Την ίδια εποχή εμφανίζεται στην Αθήνα το επονομαζόμενο Μέγα Αντισημιτικόν Κομμητάτον.
Στη συνέχεια η κυρία Πατρικίου προσέγγισε τον αντισημιτισμό ως βασική αιτία και εργαλείο για τη γενοκτονία την εποχή του ναζισμού, ενώ παρακολούθησε τη διαδρομή διαμόρφωσης και παγίωσης των αντισημιτικών στερεοτύπων στη χώρα μας μέσα από την παράθεση έξι αφηγήσεων.
Ξεκινώντας από τα τέλη του 19ου αιώνα και φτάνοντας στον καιρό της Κατοχής, παρουσίασε τις ομαδοποιημένες κατηγορίες που απηύθυναν οι χριστιανικοί πληθυσμοί στους Εβραίους: α) Γενικευμένος μισανθρωπισμός – Κατηγορούνται για μισανθρωπισμό και άρα φταίνε εκείνοι για τον αποκλεισμό από το κοινωνικό σύνολο, Β) τελετουργικός φόνος – ομαδική ωμότητα ή και κλίση προς τον φόνο ως σταθερό πολιτισμικό χαρακτηριστικό, γ) Θεοκτονία – κεντρική κατηγορία χριστιανικού αντιεβραϊσμού, δ) Δολιότητα, τοκογλυφία, χρηματική κερδοσκοπία – «φυσική ενόρμηση» προς οικονομική (και όχι μόνο) εκμετάλλευση, ε) τάση για συνωμοσία – αποδίδεται η τάση να υποθάλπουν συνωμοσίες, μικρότερες ή μεγαλύτερες συχνά με στόχο την παγκόσμια κυριαρχία και ζ) Φυλετική ανωτερότητα – θεία εκλογή – η ιδέα μιας φυλετικής ανωτερότητας, ενός περιούσιου λαού.
Περνώντας στη νεότερη εποχή, η κυρία Πατρικίου υποστήριξε ότι δεν σταμάτησε να υπάρχει ο αντισημιτισμός επειδή τελείωσε ο πόλεμος και έκλεισε η γενοκτονία.
Ολοκληρώνοντας η ιστορικός επισήμανε πως στην Ελλάδα σήμερα είναι πολύ διαδεδομένος ο λαϊκός αντισημιτικός λόγος (popular antisemitism), πολύ πέραν της Χρυσής Αυγής, λόγος μάλιστα που διατρέχει ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, ενώ είναι σύνηθες το φαινόμενο του ευτελισμού του Ολοκαυτώματος.
