Τόσα χρόνια που παρακολουθώ γραπτώς και προφορικώς τον Μανώλη Κοττάκη, θα ήταν μάλλον αδύνατον να μου ξεφύγει η επιμονή του με την «παράταξη».
Όχι, όχι με τη Νέα Δημοκρατία στη σημερινή ή τη χθεσινή, αλλά με κάτι πολύ ευρύτερο, που θα μπορούσε κανείς να το ορίσει ως συντηρητικό χώρο, ως παλαιάς κοπής φιλελευθερισμό, ως Δεξιά εν γένει.
Δεξιά που αρχίζει από τους αξέχαστους «νέους Παρθενώνες» του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και καταλήγει στην αλησμόνητη «σοσιαλμανία» του Παναγή Παπαληγούρα.
Και βάλε και πάρε και δώσε ενδιαμέσως, ως και η οικογένεια Μητσοτάκη χώρεσε, που μια εποχή άκουγε για «Δεξιούς» κι έβγαζε καντήλες.
Αυτή η οικογένεια Μητσοτάκη που τώρα ορίζει τις τύχες του κυβερνώντος κόμματος και αναρωτιέμαι πως θα εκφραζόταν έτσι και διάβαζε το παρακάτω απόσπασμα από την ιδρυτική διακήρυξη της ΝΔ:
«Η ελεύθερη οικονομία στην οποία πιστεύει η Νέα Δημοκρατία δεν ημπορεί να αποκλείσει την διεύρυνση του οικονομικού τομέως τον οποίο ελέγχει το κράτος. Και η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν ημπορεί να βρει την δικαίωσή της χωρίς παράλληλη συμμετοχή των ευρυτέρων λαϊκών τάξεων στην κατανομή του εθνικού προϊόντος. Κάθε πολίτης της χώρας αυτής πρέπει να γίνει εργάτης μαζί και νομεύς της οικονομικής ευημερίας· και να αισθάνεται ήσυχος για το μέλλον του και για το μέλλον των παιδιών του».
Αλλά υπεράνω όλων η παράταξις, το έγραψα και στον τίτλο.
Τα κόμματα έρχονται και παρέρχονται, οι αρχηγοί δοξάζονται και πάνε βόλτα, τα στελέχη μπαζώνουν και μπαζώνονται (καλημέρα σας κύριε Τριαντόπουλε!), η αγάπη, όμως, μένει.
Και τι την πειράζει, δηλαδή, την παράταξη να αλληθωρίσει λίγο προς τα δεξιά της, αυτή την εποχή που ανέλαβε τα κουμάντα στην υπερδύναμη (;) ο Ντόναλντ; Γίνονται πραγματάκια που θα έλεγε και η Βάνα και πώς να μείνεις στην απόξω, την ώρα που ξαναμοιράζεται παγκοσμίως η τράπουλα; Οπότε εκείνος εκεί ο παρφουμέ υποψήφιος στις προεδρικές της Ρουμανίας, βαφτίζεται «υπερδεξιός» και όχι «ακροδεξιός». Δια το καλόν της παρατάξεως…
Κι ενώ οι δεξιοί με την μία ή με την άλλη τη βρίσκουν την άκρη, οι αριστεροί εξακολουθούν να ψάχνουν τη γωνία στο δύευρω. Εδώ πια δεν μιλάμε για επιμονή, μιλάμε για εμμονή, να βλέπεις ότι κάτι δεν σου βγαίνει κι εσύ εκεί να κοπανιέσαι μέχρι τελικής πτώσεως. Μου τα ‘λεγε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου για το αιώνιο χόμπι της Αριστεράς, ο πατέρας μου που έκανε Γεντί Κουλέ γιατί ήταν οργανωμένος στην ΕΠΟΝ και ύστερα τον στείλανε στο Γράμμο να ντουφεκάει τους παλιούς του συντρόφους, αλλά ο ευρωκομμουνιστής Ξανθάκης (μπην δέαρ, νταν δατ!) δεν ήθελε να τον πιστέψει. Και τα ‘φαγε στη μάπα…
Τι τα ψάχνετε, τι τα γυρεύετε παιδιά, τη μία και μοναδική φορά που η Αριστερά άκουσε τη συμβουλή του Κοττάκη και συμπεριφέρθηκε ως παράταξη, για πλάκα τις κέρδισε τις εκλογές. Με κόσμο μέσα από τις παρυφές της αραχνιασμένης σοσιαλδημοκρατίας ως τις ακρούλες του Monster Raving Loony Party, περάστε χωριανοί, ελάτε όλοι, μη λείψει κανείς, οι πόρτες είναι ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα. Λαϊκό Μέτωπο στην πράξη μπρο μου, Λαϊκό Μέτωπο που μπορεί να συνεγείρει και την πιο κοιμισμένη ψυχή και το πιο απογοητευμένο πνεύμα. Έτσι ναι, νικάς στην κάλπη και ύστερα κάνεις το σταυρό σου και μπαίνεις στην αρένα μπας και καταφέρεις να κυβερνήσεις. Μόνο έτσι.
Με το παζλ χίλια κομμάτια που βλέπουμε σήμερα, απλώς χαρίζεις ένα εύκολο μεροκάματο στον υπερσυνταξιούχο Σταν Γκρίνμπεργκ…
Διαβάστε επίσης
Πέθανε στις φυλακές Κορυδαλλού ο Βασίλης Δημάκης
Ο καιρός το Σαββατοκύριακο: Κρύο και πολλά μποφόρ – Πού θα βρέξει (LIVE)